ben 15 yaşında aşk oldum dedim .19 da evlendim.2 oglum oldu çok şeyler çektim düşününce hiç aşk olmadıgıma karar veriyordum .benimkisi çoçuk aşkıydı yada ben aşk oldum sanmıştım.gerçek aşkı onunla tattım ama keşke hiç aşk olmasaydım.aşkın bana böyle acılar vericeni bilsem inanın uzak dururdum istemezdim.biz kadınlar fazlamı safız acaba hemen bir gülüşe bir güzel söze kanıyoruz.bende kandım onun o güzel sözlerine beni dinlemesine benle ilgilenmesine.eşim çok yalnız bırakmıştı beni yani aşkımız biteli çok olmuştu.veya aşk aramızda hiç olmamıştı.biz eskiden konuşunca adın çıkarsa evlenmek zorunda kalanlardandık.çok sevdim onu çok ama şimdi düşünüyorum acaba degermiydi?o ise sevdigini söyleyip beni kendine aşk ettikten sonra benden uzaklaştı.bizimkisi yasak yanlış bir aşktı.çünkü ikimizde evli ve çoçukluyduk.o eşini ve çoçuklarını tercih etti.benle hiç bir şey yaşamamış gibi beni terk etti.ben hala ondan bir ümitle yaşamaya çalışıyorum.psikolojik tedavilerle aşk acı çekmekse ben istemiyorummm. çok yalnız ve mutsuzum.ahhhhhh keşke hiçççç kanmasaydımmmm keşke hiç sevmeseydimmm yalanlarla dolu herşey.bazan ölümü çok düşünüyorumm acaba gerçekten kurtuluşmu ölümmmm