- 19 Ağustos 2008
- 5.112
- 67
-
- Konu Sahibi tazefasulye
- #1
ıLK GEBELıĞıM
Geçen sene 18 Ağustos'ta (eşimin doğum günü) hamile olduğumu öğrendiğimizde sevinçten havalara uçmuştuk. Çünkü sadece 2 defa korunmamıştık ve açıkçası bunu çok da beklemiyorduk =) Öğrendiğimde 4 haftalıktım. Bunu takip eden 3 hafta boyunca hayatımın en güzel heyecanını yaşamıştım. Fakat hevesimiz kursağımızda kalmıştı. Ne yazık ki, küçük tosbağamızın kalbi dayanmamıştı. 7 haftalıkken ayrılmak zorunda kalmıştık.
2. GEBELıĞıM
Normalde çok da duygusal bir insan olmayan ben, salya sümük bir insana dönüşmüştüm. En ufak olumsuzluklarda ağlıyordum, hayatımda o 3 haftanın yerine hiç bir şeyi koyamıyordum. Doktorumuz bir zaman vermemişti, 2 regl zor bekledim. Önceki tecrübeme dayanarak bir hesap yaptım, reglim her zaman düzenli olmuştur. O ay korunmadık, muhtemel yumurtlama tarihimden sonra 7-8 gün beklemeliydim ama dayanamıyordum. Kafamdan atamıyordum. 8. gün müydü, çok net hatırlamıyorum, doktoruma gittim. Test talebimi belirttim. "2 saat sonra" dediler. O iki saat divane gibi dolaştım hastane çevresinde. Ellerim titreyerek açtım, ß-hcg 33 idi, hemen koştum, doktoruma sarıldım. Eşime, anneme, kardeşime haber verdim sadece. Eşimle birlikte gene çok şaşırdık, 2 denemede de hamile kalmıştım. Binlerce defa şükrettik bebeğimiz bizi bekletmedi diye...
Kese - kalp atışı - ilk 10 hafta - ilk 14 hafta - ikili test - üçlü test - ayrıntılı tarama - şeker yükleme - 30. hafta vs derken 4 Ağustos Salı günü (Eceler'in doğduğu gün =) kontrole çağırdı doktorumuz. En başından beri doğum şeklini sezaryen olarak belirlemiştik. Doktorumuz "10 Ağustos" dedi. Aslında tarihi son randevuya bırakmasına gıcık olmuştum. Ben de tarihimi bilmek ve gün saymak istiyordum. Ama doktorumuz da inatla bir tarih vermiyordu. Aslında iyi yapıyormuş, çünkü tarihimi bilmek çok heyecanlandırdı beni. O beş günü sayamadım resmen. Hemmen hazırlıklara hız verdik. 9 Ağustos gecesi her şey tastamamdı. Sıpama kavuşmama saatler kalmıştı.
DOĞUM
Sabahı zor ettim. Zaten gaviscon ile yapışık bir yaşantım vardı. Ama bir şey yemem ya da içmem kesinlikle yasaktı. Buna gaviscon dahil ! Ama midem stresten ağzıma çıkıyordu. Saatim çaldı, kalktık, annemlere gittik. Eşim ve ailem kahvaltılarını yaptılar. Doruk içerde zıp zıp zıplıyordu. O da benimle tanışacağı için heyecanlıydı galiba kaydirigubbakcemile2 yola koyulduk, bana sanki kontrole falan gidiyormuşuz gibi geliyordu. Doğumhanenin kapısından içeri girdim. Oradaki görevliye Fuat Bey'in hastası olduğumu, sezaryen için geldiğimi söyledim. Hemen kanım alındı ve sıraya sokuldum. Ailem artık dışardaydı.
Hasta bakıcı geldi, sezaryende giyeceğim elbiseyi ve birkaç malzemeyi elime tutuşturdu, 10 dk sonra da "gel seni giydireyim" dedi. Bende doğal lavman başladı =) Heyecandan dk başı WC ye gidiyor, bağırsaklarımı boşaltıyordum. Sonra doktorum rutin gereği elle muayene etmesi gerektiğini söyledi. Çatala yattım. Şimdiye kadar defalarca çatala yatmıştım ama canım hiç bu kadar yanmamıştı. Meğer açılmam başlamış. 3 cm açılmışım ve nişanım gelmeye başlamış. Benim akıntı sandığım o yoğun sıvı nişanmış. Hiç mi ağrın olmadı, dedi doktor. Olmamıştı !
Anestezist geldi. Spinalde karar kılındı. Ameliyathaneye alındım. Müzik vardı ve denildiği kadar soğuk bir yer değildi. =) Damar yolum açıldı. Bana yapmam gerekenler açıklandı. "Haydi" dendiğinde hızla yatacaktım. Bir - iki dk içinde de uyuşacaktım. Spinal için iğne yapıldı (Hiç abartıldığı gibi değil, sinek ısırığı kadar bile değil, sinek konması gibi bir şey hissettim. Damar yolu daha çok canımı yakmıştı.) Haydi, dendi. Hemen yattım. Anestezist uyuşmam olup olmadığını sordu. Yoktu! Uyuşmamıştım. Bir kaç dk beklendi, hafif bir uyuşma vardı ama acıyı hala hissediyordum. Herkes şaşırmıştı. Senede yüzlerce spinal yapıldığını, 4-5 kişide uyuşma olmadığı söylendi, bir deneme daha önerdiler, kabul ettim. Bu sefer uyuştum. Anestezist çok şeker bir kadındı. Sürekli bana yapılanları açıklıyordu. Bebeğimin kafasının göründüğünü, bir kaç dk ya ağlamasını duyacağımı söyledi. Sonra doktorum dedi ki, "şimdi karnına bastıracağız, korkma, bebeğin geliyor". Çok heyecanlıydı. :1rolleyes: Ama ikinci cümle şu oldu "allah allah, neden olmuyor?" Hiç paniklemedim. Doktoruma çok güveniyordum. Ama diğer doktorun iyice artık üzerimde tepindiğini hatırlıyorum hayal meyal.
ıkinci sahne : bebeğim yıkanmış, giydirilmiş bir şekilde yanıma getirildi. (Yani çıktığını, ağladığını duymadım !! Sonradan sorduğumda karın kaslarımın çok sıkı olduğunu, bu nedenle genişleme olmadığını söyledi. Ve çok geniş bir kesiğim var. Sanırım benim hatırlamadığım o arada beni iyice sakinleştirip kesiği genişletiler.) Saçlı, tüylü koca suratlı bişeydi
Sabahına geceliğim giydirildi, özel odamıza gidecektik. Bütün gece yatmak çok sıkıcıydı zaten ve çok da terlemiştim. Hasta bakıcı eşyalarımı topladı, beni sandalyeye oturttu, Doruk da kucağımda odamıza doğru yol alıyorduk. Odamızın kapısını gördüğümde göz yaşlarımı tutamadım. Süsler, balonlar,... içeri girdik; annem, babam, kardeşim ve Onur ! Nasıl ağlıyordum anlatamam. Ailemize bir kişi daha eklenmişti. Ve Allahım, çok güzeldi =) O gece de hastanede kaldık. Annem kaldı yanımda. Gene bütün geceyi Doruk'u izleyerek geçirdik.
Sanırım günler - geceler boyu onu izlesem hiç sıkılmam. Nasıl bir duygu, diye soranlara şunu diyorum; AŞK ! Körkütük, bodoslama bir aşk! Böyle bir duygu yok. Allah kimsenin kucağını boş bırakmasın. Kimseyi bekletmesin. Muhteşem bir duygu gerçekten. Emişme saatimiz geliyor kızlar, ben kaçayım =)
Geçen sene 18 Ağustos'ta (eşimin doğum günü) hamile olduğumu öğrendiğimizde sevinçten havalara uçmuştuk. Çünkü sadece 2 defa korunmamıştık ve açıkçası bunu çok da beklemiyorduk =) Öğrendiğimde 4 haftalıktım. Bunu takip eden 3 hafta boyunca hayatımın en güzel heyecanını yaşamıştım. Fakat hevesimiz kursağımızda kalmıştı. Ne yazık ki, küçük tosbağamızın kalbi dayanmamıştı. 7 haftalıkken ayrılmak zorunda kalmıştık.
2. GEBELıĞıM
Normalde çok da duygusal bir insan olmayan ben, salya sümük bir insana dönüşmüştüm. En ufak olumsuzluklarda ağlıyordum, hayatımda o 3 haftanın yerine hiç bir şeyi koyamıyordum. Doktorumuz bir zaman vermemişti, 2 regl zor bekledim. Önceki tecrübeme dayanarak bir hesap yaptım, reglim her zaman düzenli olmuştur. O ay korunmadık, muhtemel yumurtlama tarihimden sonra 7-8 gün beklemeliydim ama dayanamıyordum. Kafamdan atamıyordum. 8. gün müydü, çok net hatırlamıyorum, doktoruma gittim. Test talebimi belirttim. "2 saat sonra" dediler. O iki saat divane gibi dolaştım hastane çevresinde. Ellerim titreyerek açtım, ß-hcg 33 idi, hemen koştum, doktoruma sarıldım. Eşime, anneme, kardeşime haber verdim sadece. Eşimle birlikte gene çok şaşırdık, 2 denemede de hamile kalmıştım. Binlerce defa şükrettik bebeğimiz bizi bekletmedi diye...
Kese - kalp atışı - ilk 10 hafta - ilk 14 hafta - ikili test - üçlü test - ayrıntılı tarama - şeker yükleme - 30. hafta vs derken 4 Ağustos Salı günü (Eceler'in doğduğu gün =) kontrole çağırdı doktorumuz. En başından beri doğum şeklini sezaryen olarak belirlemiştik. Doktorumuz "10 Ağustos" dedi. Aslında tarihi son randevuya bırakmasına gıcık olmuştum. Ben de tarihimi bilmek ve gün saymak istiyordum. Ama doktorumuz da inatla bir tarih vermiyordu. Aslında iyi yapıyormuş, çünkü tarihimi bilmek çok heyecanlandırdı beni. O beş günü sayamadım resmen. Hemmen hazırlıklara hız verdik. 9 Ağustos gecesi her şey tastamamdı. Sıpama kavuşmama saatler kalmıştı.
DOĞUM
Sabahı zor ettim. Zaten gaviscon ile yapışık bir yaşantım vardı. Ama bir şey yemem ya da içmem kesinlikle yasaktı. Buna gaviscon dahil ! Ama midem stresten ağzıma çıkıyordu. Saatim çaldı, kalktık, annemlere gittik. Eşim ve ailem kahvaltılarını yaptılar. Doruk içerde zıp zıp zıplıyordu. O da benimle tanışacağı için heyecanlıydı galiba kaydirigubbakcemile2 yola koyulduk, bana sanki kontrole falan gidiyormuşuz gibi geliyordu. Doğumhanenin kapısından içeri girdim. Oradaki görevliye Fuat Bey'in hastası olduğumu, sezaryen için geldiğimi söyledim. Hemen kanım alındı ve sıraya sokuldum. Ailem artık dışardaydı.
Hasta bakıcı geldi, sezaryende giyeceğim elbiseyi ve birkaç malzemeyi elime tutuşturdu, 10 dk sonra da "gel seni giydireyim" dedi. Bende doğal lavman başladı =) Heyecandan dk başı WC ye gidiyor, bağırsaklarımı boşaltıyordum. Sonra doktorum rutin gereği elle muayene etmesi gerektiğini söyledi. Çatala yattım. Şimdiye kadar defalarca çatala yatmıştım ama canım hiç bu kadar yanmamıştı. Meğer açılmam başlamış. 3 cm açılmışım ve nişanım gelmeye başlamış. Benim akıntı sandığım o yoğun sıvı nişanmış. Hiç mi ağrın olmadı, dedi doktor. Olmamıştı !
Anestezist geldi. Spinalde karar kılındı. Ameliyathaneye alındım. Müzik vardı ve denildiği kadar soğuk bir yer değildi. =) Damar yolum açıldı. Bana yapmam gerekenler açıklandı. "Haydi" dendiğinde hızla yatacaktım. Bir - iki dk içinde de uyuşacaktım. Spinal için iğne yapıldı (Hiç abartıldığı gibi değil, sinek ısırığı kadar bile değil, sinek konması gibi bir şey hissettim. Damar yolu daha çok canımı yakmıştı.) Haydi, dendi. Hemen yattım. Anestezist uyuşmam olup olmadığını sordu. Yoktu! Uyuşmamıştım. Bir kaç dk beklendi, hafif bir uyuşma vardı ama acıyı hala hissediyordum. Herkes şaşırmıştı. Senede yüzlerce spinal yapıldığını, 4-5 kişide uyuşma olmadığı söylendi, bir deneme daha önerdiler, kabul ettim. Bu sefer uyuştum. Anestezist çok şeker bir kadındı. Sürekli bana yapılanları açıklıyordu. Bebeğimin kafasının göründüğünü, bir kaç dk ya ağlamasını duyacağımı söyledi. Sonra doktorum dedi ki, "şimdi karnına bastıracağız, korkma, bebeğin geliyor". Çok heyecanlıydı. :1rolleyes: Ama ikinci cümle şu oldu "allah allah, neden olmuyor?" Hiç paniklemedim. Doktoruma çok güveniyordum. Ama diğer doktorun iyice artık üzerimde tepindiğini hatırlıyorum hayal meyal.
ıkinci sahne : bebeğim yıkanmış, giydirilmiş bir şekilde yanıma getirildi. (Yani çıktığını, ağladığını duymadım !! Sonradan sorduğumda karın kaslarımın çok sıkı olduğunu, bu nedenle genişleme olmadığını söyledi. Ve çok geniş bir kesiğim var. Sanırım benim hatırlamadığım o arada beni iyice sakinleştirip kesiği genişletiler.) Saçlı, tüylü koca suratlı bişeydi
Sabahına geceliğim giydirildi, özel odamıza gidecektik. Bütün gece yatmak çok sıkıcıydı zaten ve çok da terlemiştim. Hasta bakıcı eşyalarımı topladı, beni sandalyeye oturttu, Doruk da kucağımda odamıza doğru yol alıyorduk. Odamızın kapısını gördüğümde göz yaşlarımı tutamadım. Süsler, balonlar,... içeri girdik; annem, babam, kardeşim ve Onur ! Nasıl ağlıyordum anlatamam. Ailemize bir kişi daha eklenmişti. Ve Allahım, çok güzeldi =) O gece de hastanede kaldık. Annem kaldı yanımda. Gene bütün geceyi Doruk'u izleyerek geçirdik.
Sanırım günler - geceler boyu onu izlesem hiç sıkılmam. Nasıl bir duygu, diye soranlara şunu diyorum; AŞK ! Körkütük, bodoslama bir aşk! Böyle bir duygu yok. Allah kimsenin kucağını boş bırakmasın. Kimseyi bekletmesin. Muhteşem bir duygu gerçekten. Emişme saatimiz geliyor kızlar, ben kaçayım =)
Son düzenleme: