- 24 Eylül 2013
- 3.112
- 947
- 198
- 34
Üniversitede son dönemim artık..yıllardır yaşadığım bi durumu sizinle paylaşmak istiyorum.
okulda 4-5 tane samimi arkadaş,onun dışında hemen herkesle mrb sı olan gayet iyi niyetli biriyim..ve bunun insanlar tarafından fazlasıyla kullanıldığını farkettim.hatta ailemde ablalarımda bile..
mesela birine kalbim kırılsın..eninde sonunda hiçbişey olmamış gibi konuşurum.
karşıdaki beni içten içe saf yerine koyar ama benim niyetim başkadır..
biçok arkadaşım gelip bana derdini döker iyi niyetle dinleyip haksız yanlarını yapmamalıydın dediğimde yüzleri düşer..
Ve en sinir olduğum şey...yanımda bi arkadaşımın diğerinin dedikodusunu bana yapması..kim haklı kim haksız bi yere kadar öenmli olsada rahatsız oluyorum.
anlattığı kişiyi sevmesem bile,onun açısından bakıp belki şöyledir böyledir diye orta yolu bulmaya çalışırken bi bakıyorum.
Benim yanımda dedikodusunu yapıp sürekli kötülediği kıza,bebeğimm tatlım demeler...
Acaba diyorum bu kadarmı yüz veriyorum insanlara..
Nasılsa matemm küsmez..nasılsa bişey demez.
saf değil herşeyin farkında olarak,aman kimse üzülmesin kırılmasın diye diye o kadar yıprandımki...
Üniversite hayatı boyunca çok şükür kimseyle menfaat ilişkim olmadı..
Ama insanların buna göre birbirine yaklaşması beni çok sinir ediyor...
Bi insanın bakışından tavrından az çok düşüncelerini çözersiniz,
asla affedilmeyecek saçma sapan sözleri tavırları görmezden geldiğimde oldu ama artık kendime saygımı yitirdiğimi düşünüyorum...
Sizlere sorum şu; başkalarını düşünerek kendimden ödün vermek aptallıkmı?
Çevremde gördüklerime ve kendi tecrübelerime bakıp,bi başlangıç yapacaksam inanın arkadaşlarımdan yarısından çoğunu tamamen silmem gerekecek.
Sizce ne yapmalıyım...
okulda 4-5 tane samimi arkadaş,onun dışında hemen herkesle mrb sı olan gayet iyi niyetli biriyim..ve bunun insanlar tarafından fazlasıyla kullanıldığını farkettim.hatta ailemde ablalarımda bile..
mesela birine kalbim kırılsın..eninde sonunda hiçbişey olmamış gibi konuşurum.
karşıdaki beni içten içe saf yerine koyar ama benim niyetim başkadır..
biçok arkadaşım gelip bana derdini döker iyi niyetle dinleyip haksız yanlarını yapmamalıydın dediğimde yüzleri düşer..
Ve en sinir olduğum şey...yanımda bi arkadaşımın diğerinin dedikodusunu bana yapması..kim haklı kim haksız bi yere kadar öenmli olsada rahatsız oluyorum.
anlattığı kişiyi sevmesem bile,onun açısından bakıp belki şöyledir böyledir diye orta yolu bulmaya çalışırken bi bakıyorum.
Benim yanımda dedikodusunu yapıp sürekli kötülediği kıza,bebeğimm tatlım demeler...
Acaba diyorum bu kadarmı yüz veriyorum insanlara..
Nasılsa matemm küsmez..nasılsa bişey demez.
saf değil herşeyin farkında olarak,aman kimse üzülmesin kırılmasın diye diye o kadar yıprandımki...
Üniversite hayatı boyunca çok şükür kimseyle menfaat ilişkim olmadı..
Ama insanların buna göre birbirine yaklaşması beni çok sinir ediyor...
Bi insanın bakışından tavrından az çok düşüncelerini çözersiniz,
asla affedilmeyecek saçma sapan sözleri tavırları görmezden geldiğimde oldu ama artık kendime saygımı yitirdiğimi düşünüyorum...
Sizlere sorum şu; başkalarını düşünerek kendimden ödün vermek aptallıkmı?
Çevremde gördüklerime ve kendi tecrübelerime bakıp,bi başlangıç yapacaksam inanın arkadaşlarımdan yarısından çoğunu tamamen silmem gerekecek.
Sizce ne yapmalıyım...