Annemle hep soguk bir iliskimiz var zaten annem de soğuk bir insan. Bugün kahvaltıdan sonra yine anneme ellerine sağlık cok guzel olmuştu dedim. Annem de yüksek sesle, güzel olan ne merak ediyorum her gün aynı lafı soyluyorsun diyerek güldü yine beni asagiladi. Bende kendimi kötü hissedip cevapsız kalıyorum yani. Hatir gönül bilmiyor ince dusunce bilmiyor. Erkek kardeşim anneme bir kez olsun ellerine sağlık dememiştir kalkar gider sofradan yer yemez. Annem bazen onun başına kalkar hiç ovmuyor diye bende her gün övüyorum ki mutlu olsun saygimi belli edeyim. Ama beni boyle olur olmadık anlarda azarlamasi olmayan özgüvenimi yerle bir ediyor. Ailemle bir süre de olsa yasamak zorundayim ancak annemin davranislarina aldirmamak bana o kadar zor geliyor ki. Benim gibi olan vardır eminim ailenizin sizi yok sayan davranışlarini nasıl görmezden geliyorsunuz? Yani benim güzel sohbetler edeceğim bir tane kişi yok. Evde herkes aynı. Ve ben bazen hicbir zaman beni anlayan birinin olmayacagini dusunuyorum hayat çok zor geçiyor. Annemle yasadigimiz gecimsizlikler anlatmakla bitmez ama bu evde en cok onun yüzünü görüyorum ve bende ilerde onun gibi bir anne olmaktan korkuyorum.