- 13 Mart 2015
- 4.116
- 7.468
- Konu Sahibi The Winchesters
- #1
Hayırlı sabahlar hanımlar,
Uzun oldu baştan söyleyeyim. Yazacağımı hiç düşünmezdim ama biriyle paylaşmam lazım ve ne yazık ki eşim ile paylaşamıyorum (daha çok tepki gösterecek diye).
16 gün önce doğum yaptım, Allah bağışlasın, zor bir doğumla güzel bir oğlum oldu. Annem oğlumu yüzyüze görmedi hiç. Eşim daha hamile kalmadan annemin çocuklarımızı görmesini istemediğini, çocuk istiyorsam bunu bilerek, kabul ederek istememi, ne olursa olsun düşüncesinin değişmeyeceğini söyledi. Ben de tamam dedim, kaldı ki aynı düşüncedeydim. Aslında hala aynı düşüncedeyim, sadece ara ara vicdan yapıyorum. Eşimin, annemin çocuklarımızı görmesini istememe nedeni ise bundan 4 yıl önce düşük yaptığımda (annem Antalya'da tatildeyken) beni hiç arayıp sormaması, ben yokmuşum gibi davranması ve bunun 2 sene devam etmesi. (Evlenmeden önce çoook şey yaşattılar, her şey problem oldu, neredeyse nefes almam.. Evlendikten sonra birden telefonlarımı açmamaya başladılar, ne bayramda ne başka zaman. Bu annem, babamı evden kovup da benim Ankara'dan yanına gitmeme kadar sürdü ve nedenini de o zaman öğrendim. Nedeni ise: düğünün ertesi günü kız kardeşimin mezuniyeti için şehre döndük, ucu ucuna yetiştik. Hava çok soğuktu, bizim de üzerimizde kapri ve terlik vardı, haliyle çok üşüyorduk. Annem de siz eve gidin dedi, biz de kalktık eve gittik. Neymiş efendim biz kaç günlük evliymişiz de kalkıp kendi evimize gitmişiz! Bizim evimiz mi varmış! Kendi evini kastedmiş.
)
Her neyse dün annemle telefonda konuşurken tekrar aynı konu açıldı, annem açtı daha doğrusu. Abartısız 20 defa aynı konuyu konuştuk, hala oh iyi oldu da aramadım kafasında. (Hala ucunda bir kayıp vardı, kim olursa aranmalıydı diyemiyor.) İlk baban izin mi verdi ki yanına geleyim dedi, ta oradan nasıl gelecektin arasan yeterdi dediğim de bir şey diyemedi. Başka zaman sinirliydim aramadım dedi. Başka zaman bilmiyordum dedi, sonra bu kadar ciddi olduğunu bilmiyordum oldu cevabı (pıhtı bozukluğu nedeniyle operasyonla düşük yaptım), en son da dün (daha önce de gülerek(!!!) ima etmişti) sesinde bir tebessümle inşallah aynı şeyleri siz de yaşarsınız ya da o da yaşar dedi tam hatırlamıyorum. Bir anda bir şeyler attı ben de ama tuttum kendimi, iyi bir şey söylediğini sanıyorsun ama o da senin yaptığını yaparsa o da yaşar o zaman dedim. O ara oğlum uyandı, kapattım telefonu. Daha öncede aynı mevzuda oğlumu kaybetmemle (ilk bebeğim kızdı) ilgili benzer şeyler söylemişti. Öyle ima etmek istemedi diye kendimi kandırmıştım resmen. Geceden beri de kafamda. Eşim anneme acayip kızgın hala, ailemin olduğu şehirde yapayalnız bıraktılar beni bile isteye hem de, bir tek eşim vardı yanımda. Garibim bana şaklabanlık yapmaktan kendi üzüntüsünü adam gibi yaşayamadı bile.
Çok uzadı. Haklıyı haksızı aramıyorum aslında, annem milyon tane şey yaşattı (en en en basitinden kınaya 2-3 gün kala kınamı yapmaktan vazgeçti vs) bu yüzden biraz da bu durumu kendi hazırladı diye düşünüyorum ama oğlumla ilgili bu imaları da hak etmiş olamam di mi?
(Bu düşük yaptığımda aramaması ile ilgili hala ilk sözü siz kendinizi suçsuz sanıyorsunuz, bir şey yapmadık sanıyorsunuz ama suçlusunuz, olur. Kaldı ki cidden hiç suçum yok, çok sabrettim çok ağladım her şey güzel yoldan olsun diye.)
Uzun oldu baştan söyleyeyim. Yazacağımı hiç düşünmezdim ama biriyle paylaşmam lazım ve ne yazık ki eşim ile paylaşamıyorum (daha çok tepki gösterecek diye).
16 gün önce doğum yaptım, Allah bağışlasın, zor bir doğumla güzel bir oğlum oldu. Annem oğlumu yüzyüze görmedi hiç. Eşim daha hamile kalmadan annemin çocuklarımızı görmesini istemediğini, çocuk istiyorsam bunu bilerek, kabul ederek istememi, ne olursa olsun düşüncesinin değişmeyeceğini söyledi. Ben de tamam dedim, kaldı ki aynı düşüncedeydim. Aslında hala aynı düşüncedeyim, sadece ara ara vicdan yapıyorum. Eşimin, annemin çocuklarımızı görmesini istememe nedeni ise bundan 4 yıl önce düşük yaptığımda (annem Antalya'da tatildeyken) beni hiç arayıp sormaması, ben yokmuşum gibi davranması ve bunun 2 sene devam etmesi. (Evlenmeden önce çoook şey yaşattılar, her şey problem oldu, neredeyse nefes almam.. Evlendikten sonra birden telefonlarımı açmamaya başladılar, ne bayramda ne başka zaman. Bu annem, babamı evden kovup da benim Ankara'dan yanına gitmeme kadar sürdü ve nedenini de o zaman öğrendim. Nedeni ise: düğünün ertesi günü kız kardeşimin mezuniyeti için şehre döndük, ucu ucuna yetiştik. Hava çok soğuktu, bizim de üzerimizde kapri ve terlik vardı, haliyle çok üşüyorduk. Annem de siz eve gidin dedi, biz de kalktık eve gittik. Neymiş efendim biz kaç günlük evliymişiz de kalkıp kendi evimize gitmişiz! Bizim evimiz mi varmış! Kendi evini kastedmiş.
)Her neyse dün annemle telefonda konuşurken tekrar aynı konu açıldı, annem açtı daha doğrusu. Abartısız 20 defa aynı konuyu konuştuk, hala oh iyi oldu da aramadım kafasında. (Hala ucunda bir kayıp vardı, kim olursa aranmalıydı diyemiyor.) İlk baban izin mi verdi ki yanına geleyim dedi, ta oradan nasıl gelecektin arasan yeterdi dediğim de bir şey diyemedi. Başka zaman sinirliydim aramadım dedi. Başka zaman bilmiyordum dedi, sonra bu kadar ciddi olduğunu bilmiyordum oldu cevabı (pıhtı bozukluğu nedeniyle operasyonla düşük yaptım), en son da dün (daha önce de gülerek(!!!) ima etmişti) sesinde bir tebessümle inşallah aynı şeyleri siz de yaşarsınız ya da o da yaşar dedi tam hatırlamıyorum. Bir anda bir şeyler attı ben de ama tuttum kendimi, iyi bir şey söylediğini sanıyorsun ama o da senin yaptığını yaparsa o da yaşar o zaman dedim. O ara oğlum uyandı, kapattım telefonu. Daha öncede aynı mevzuda oğlumu kaybetmemle (ilk bebeğim kızdı) ilgili benzer şeyler söylemişti. Öyle ima etmek istemedi diye kendimi kandırmıştım resmen. Geceden beri de kafamda. Eşim anneme acayip kızgın hala, ailemin olduğu şehirde yapayalnız bıraktılar beni bile isteye hem de, bir tek eşim vardı yanımda. Garibim bana şaklabanlık yapmaktan kendi üzüntüsünü adam gibi yaşayamadı bile.
Çok uzadı. Haklıyı haksızı aramıyorum aslında, annem milyon tane şey yaşattı (en en en basitinden kınaya 2-3 gün kala kınamı yapmaktan vazgeçti vs) bu yüzden biraz da bu durumu kendi hazırladı diye düşünüyorum ama oğlumla ilgili bu imaları da hak etmiş olamam di mi?
(Bu düşük yaptığımda aramaması ile ilgili hala ilk sözü siz kendinizi suçsuz sanıyorsunuz, bir şey yapmadık sanıyorsunuz ama suçlusunuz, olur. Kaldı ki cidden hiç suçum yok, çok sabrettim çok ağladım her şey güzel yoldan olsun diye.)
)
