Annem bana ne zaman "al bu parayı kızım ihtiyacını karşıla kurban olurum" dese, geceler boyu kendimi suçlardım onun hakkında nasıl böyle kötü düşünürüm kötü olan benim diye. Ya da mesela bana gelirdi, dur ben şu dolabını temizleyeyim derdi, gelsin sonra vicdan azabı.
Ama annem beni yıllarca sömürdü. Kendi zayıflığını, ezikliğini üstlenmek zorunda olan ben oldum. Annelik yapan bendim. Duygusal hiçbir ihtiyacımı önemsemedi ve hatta temel ihtiyaçlarım bile karşılanmadı. Ama çok güzel pazarlardı kendini. Çok güzel manipule ederdi. Öyle bir şey söyler, öyle bir psikolojik baskı yapardı ki günün sonunda kötü olan ben olurdum.
Eğer bir evlat "annem iyi mi kötü mü anlamıyorum" diye düşünüp durmadan vicdan azabı çekiyor ise, o anne ya narsist ya da manipulasyon üstadıdır. Zira bir insanın iyi mi kötü mü olduğunu anlar ve bilirsiniz.
Her satırınızda kendimi gördüm. Daha doğrusu birkaç yıl önceki halimi. Sırf anneme kötü demesinler, ben kendim suçlu olduğumu bileyim diye burada açtığım konularda tıpkı böyle annemi överdim. Bir zaman sonra anladım nasıl bir çukurun içinde çırpındığımı.
Belki yanılıyorumdur, belki de tam olarak yazdığınız gibidir her şey. O zaman size aşırı nankör ve bencil bir insansınız derdim. Ancak niyeyse aksini hissediyorum. Sorumluluğu sırtınıza yükleyen, hep bir parçanız gibi yaşamayı tercih eden, hür olmanıza mani olan, duygusal olarak sömüren anneniz diye düşünüyorum.
