merhabalar,
aslinda bu konuya dönüp dönmemeyi cok düsündüm. sonra dedim ki, benimle ayni durumda olan onlarca genc kiz olabilir ve belki onlara da bu anlatacaklarim morel ve destek olabilir.
Tabi ki kimsenin böyle bi durumla karsilasmasini istemem.
Öncelikle aradan 6-7 ay gecmis....Aslinda uzun bir süre degil. Cünkü nasil gectigini anlamadik bile.
Annem kendi evine cikti. Kardesimle ben hala babamda kaliyoruz. Aslinda babamda kaliyoruz demek yanlis. 2-3 günde bir ev degistiriyoruz. Suan bu düzene alismis gibi görünsekte, babama gittigimizde annemizi, annemize gittigimizde babamiz aklimizdan cikmiyor.
Ama bizde insaniz ve ikiye bölünemiyoruz. Annem babama göre daha güclü bir karakter oldugu icin, babama cok daha fazla ilgi ve alaka gerekliydi.
Önceleri, derdimizi bile sormayan babamiz, adeta arkadas olmaya calisiyor. Ki ben buna karsiyim. Yani ilerde cocuklarim olursa, onlarla arkadaslik iliskisi kurmaya calismam. iyi bir anne-baba olmaktir önemli olan. Cocuklarin arkadaslari zaten var. Arkadas olmak anne babanin görevi degil.
Babam hergün NASILSINIZ diye sorar oldu...derdimiz olunca can kulagi ile dinler oldu....Ev islerinde de yardim ediyor...Keske annem oldugu zaman olsaymis bunlar ama, sanirim artik kendisi icin bunu yapmasi ona kendini iyi hissettiriyor.
1-2 ay annemin eve geri dönmesi icin cok cabaladi, bu konuda hakkini yiyemem. Ama olmadi iste. Sanirim suan annem dönmek istese, artik babamda bu durumu kabullenmez. Bilemiyorum. O konuida fazla düsünce olusturmadim....
Olaylar yasandiginda mart ayindaydik. Ve ben 31 mart'ta tezimi teslim etmem gerekiyordu.
Hangi kafayla, hangi akilla tezi hazirladigimi inanin bilmiyorum. Okulda ölü gibi ruh gibi...ve ben bu sekilde okulu bitirdim.
Okulu birincilikle bitirdim. Ve ben bile kendi gücümün farkina bu sonucu ögrendigimde vardim.
Önemli olan ZAMAN ve DESTEK. Ben hem kardesime, hem anneme, hem babama destek oldum.
Zaman da bu destege takviye oluyor....
Umudunuzu hic yitirmeyin! Cunku umut olmayinca yasam da olmaz
