Merhaba. 15 yaşındayım ve annem hakkında bir sıkıntım var. Annemle kendimi bildim bileli arkadaş gibiyiz. Bu kulağa güzel gelebilir ama gereğinden fazla yakınız. Şöyleki annemin benden başka arkadaşı yok ve arkadaş edinmekte zorlanıyor. Bu yıllardır böyleydi , fakat ben büyüyüp arkadaşlarımla takılmaya başladıktan sonra bunu anlamaya başladım.Küçükken annemi özledim sebebiyle dışarı çıkıp oynayamadım , annem beni bir yere bıraktığında hep ağladım , annemsiz bir iş yapamayacak haldeydim. O yüzden evde sürekli resim yapıyordum. Ergenliğe girdikten sonra arkadaşlarıma giderken veya gezerken vicdan azabı hissetmeye başladım. Ya annem üzülürse diye. Artık aştık sayılır bunu.
Ama annem aynı zamanda ben bir şeye üzüldüğümde , bu çocuk benim yüzümden böyle , yardımcı olamıyorum , onun canı acırsa benimki bin kat daha çok acır mantığıyla benden daha çok üzülüyor. Ve bana yardımcı olmaktan ziyade ben onu sakinleştirmek zorunda kalıyorum. Bir konuda psikologa gitmek istediğimde dünyada gördüğüm en düzgün psikolojili insansın , seni sevgiyle büyüttüm , el bebek gül bebek büyüdün bir sorunun olamaz mantığıyla izin vermiyor bile.
Sevgilim de olunca son nokta olarak dehşet bir kıskançlık beslemeye başladığını seziyorum. En son ben senin arkadaşın değilim diyerek bağırdığım için kavga ettik. Yüzüme kapıyı çarptı git o sevgilinle arkadaşınla takıl gibi şeyler söyledi.
Napmalıyım ? Babama bunları hiçten anlatamam. Nasıl davranmam gerekli ? Nolur yardımcı olun. Biliyorumki ben üniversiteye gidince ev işi ve tablet dışında hiçbir işle uğraşmadığından ve gezecek arkadaşı olmadığından yıkılacak. Onu bu halde görmek istemiyorum ama omuzlarıma çok yük biniyor. Kendimi annemi bırakmamak zorunda hissediyorum. Napmalıyım ? Yardım edin.
Ama annem aynı zamanda ben bir şeye üzüldüğümde , bu çocuk benim yüzümden böyle , yardımcı olamıyorum , onun canı acırsa benimki bin kat daha çok acır mantığıyla benden daha çok üzülüyor. Ve bana yardımcı olmaktan ziyade ben onu sakinleştirmek zorunda kalıyorum. Bir konuda psikologa gitmek istediğimde dünyada gördüğüm en düzgün psikolojili insansın , seni sevgiyle büyüttüm , el bebek gül bebek büyüdün bir sorunun olamaz mantığıyla izin vermiyor bile.
Sevgilim de olunca son nokta olarak dehşet bir kıskançlık beslemeye başladığını seziyorum. En son ben senin arkadaşın değilim diyerek bağırdığım için kavga ettik. Yüzüme kapıyı çarptı git o sevgilinle arkadaşınla takıl gibi şeyler söyledi.
Napmalıyım ? Babama bunları hiçten anlatamam. Nasıl davranmam gerekli ? Nolur yardımcı olun. Biliyorumki ben üniversiteye gidince ev işi ve tablet dışında hiçbir işle uğraşmadığından ve gezecek arkadaşı olmadığından yıkılacak. Onu bu halde görmek istemiyorum ama omuzlarıma çok yük biniyor. Kendimi annemi bırakmamak zorunda hissediyorum. Napmalıyım ? Yardım edin.
