Nasıl anlatılır,nasıl yazılır bilmiyorum. Çok utanıyorum. Abim annemi iş yeri arkadaşıyla evde yakalamış,bu yükü tek başına kaldıramadıgını ve benimle paylaşmak istediğini söyledi. Dünyam başıma yıkıldı. Karşımıza alıp konusmamız gerektiğini düşündük abim benimle konustuktan sonra annemin yanına gitmiş sıkı bi tokat atmış. Bundan sonra ya kardeşime annelik babama kocalık yaparsın yada seni evden atarım demiş. Annemde mahcup bi şekilde tamam demiş. İşten çıkardı telefonunu kırdı abim annemin. Annem hep evde annemi karsıma alıp konustum hıçkıra hıçkıra. Ağladım,üzüldüm uyuyamadım gece çeker gider diye.Kızım ben hata ettim baban çok ilgisizdi dedi. Bu bi bahane değil boşansaydın dedim. Önce öyle nefret ettim soğudumki. Babam dünyalae iyisi birisi ona bunu yapamadık söyleyemedik. Annem sizi ölsemde bırakmam dedi ağladı. Bi yanım o kadar o kadar kızgın soğukli dünyada en çok sevebileceğim biri yaptı bunu bize. Bi yanım hala kıyamıyo ağlamasına üzülmesine dayanamıyo. Abimle o gün koskoca 26 yasındaki abimle oturduk onuz omuza ağladık napıcağımızı bilemedik. Şimdi her şey normal annem bizimle ilgileniyo yemek yapıyo habersiz evden dahi çıkmıyo ama ben geceleri uyuyamıyorum ona baktıgımda eskisi gibi hissedemiyorum babama üzülmekten kendimi alamıyorum napıcam nedicem bilmiyorum. Bide o aldattıgı şerefsiz herifi iş arkadaşım yardım eder bize diye evimize sokuyodu. Babamda çok iyi adam diyodu. Bunları kaldırmak çok zor geliyo. Güvenim sıfır. Bide olayın oldugu gün sözleneceğim çocuk geldi moralimi yüzümü öyle görünce anladı bi şey oldugunu anlattım bende utana utana benimle beraber oda ağladı çok severdi çünkü annemi. Şimdi keşke anlatmasamıydım diyorum bide bunu düşünüyorm ileride başıma kakarmı diye ama öyle biri değil. O günden buyana 1 ay geçti hiç ağzından kötü bi şey duymadım.İşte böyle bana akıl verin içimi ferahlatın nolur Allahıma sığınıyorm sadece. Düşünmekten sürekli aklıma gelmesinden başka bi şey gelmiyo elimden