- 27 Kasım 2015
- 802
- 802
- 103
- Konu Sahibi Teacherella3
-
- #21
İlk 3 ayda sadece kucağımda ve sadece benle uyuyan çocuğum şu an 1 buçuk yaşında ve kendi kendine uyuyor
İlk 3 ayda sadece kucağımda ve sadece benle uyuyan çocuğum şu an 1 buçuk yaşında ve kendi kendine uyuyorMerhaba sevgili anneler ve hanımefendiler öncelikle lütfen beni linçlemeyin anlamaya çalışın rica ediyorum çünkü ciddi bir depresyon geçiriyorum. Anne olmayı çok isteyerek seçtim ve rabbim bana annelik duygusunu tattırdı çocuğumu da çok seviyorum onsuz bir hayat asla düşünemiyorum ama sevgili hanımlar ben çok zorlanıyorum çok yıpranıyorum bebeğim 6 aylık sadece ben uyutabiliyorum ve sadece memede uyuyor çok yoruldum tükendim. Şunu da belirteyim şükrediyorum bu duyguyu tatmak isteyip nasip olmayanları da düşünüyorum iyiki diyorum ama bu yaşadıklarım duygularımdan bağımsız. Zamanla rahatlayacak mıyız biraz daha düzelecek mi ağlamasından uyku sorunundan meme sorunundan yoruldum ve gücüm yetmez oldu ne olur bana destek verin ihtiyacım var iyi bir şeyler duymaya. Sabrım kalmadı. Belki ben dayanıksız ve güçsüzümdür bilemiyorum. Eşim de elinden gelen yardımı yapıyor ben de bu dönem kesin çalışmayacağım. Bu tip bilgileri vereyim ki net olsun istedim.
Linç korkusundan gelecek bütün eleştirilere peşinen cevap vermek zorunda hissetmenize üzüldüm. Haklısınız ama böyle bir linç kültürü var ne yazık ki burda. Umarım konunuza çok faydali yorumlar alırsınız
İlk zamanlar hepimiz yasadik aynı şeyleri sevgili anne. Çok azimizin çocuğu emip uyudu. Çok azimizin çocuğu sabaha kadar deliksiz uyudu. Çok azimizin çocuğu sendromsuz büyüdü. Çok azimiz destek bulabildi cocuk büyürken. Ve bir çoğumuz aynı tukenmisligi yaşadı. Ben de yaşadım. Cevap malesef evet annelik hep çok zor. Ama zorluğu azalıyor zamanla. Bebeğiniz büyüdükçe ağlamaları, uykusuzluğu, size olan düşkünlüğü azalacak her 3 ayda bir. 1 yastan sonra belirgin rahatlayacak, 2 yaştan sonra her şey yoluna girmiş olacak. 2.5 yaş bebeğimle yeni yeni deliksiz uyumaya başlayan bir anne olarak yazıyorum.
Ama biliyor musunuz en büyük rahatlama kabullenişle başlıyor sevgili anne. Ben ilk cocugumda her sabah ilk iş gece kac saat uyuduğumu hesaplardim. O da bölük pörçük 3 saat anca ediyordu tabi. Yani gune bu farkındalıkla başlayan insan ne kadar mutlu olabilir ki? Sözde mutsuz ve depresif olmakla ne kadar haklı olduğumu hissetmeye ve bu konuda onay almaya ihtiyacımdan yapıyordum bunu ama durumu daha dramatik hale getirmekten başka bir işe yaramadı bu hesaplarım. Bebekli her anımı bebeksiz zamanlarımla kıyaslardim. Masada bebekle yemek yemeyi denerken önceden özgürce yer sofrayı da canım ne zaman isterse o zaman toplardım gibi. Her alanda yapıyordum bu kıyası. Tamam bu bir gerçek bir çok şey değişti ama bunu sürekli seslendirmenin, bu bilinci sürekli diri tutmanın bir işe yaradığı yok ki beni iyice mutsuz etmek dışında. İkinci çocuğumda ne uyku hesabi yaptım ne önceki hayatımla kıyas. Tamam yani ben iki çocuğa sahibim, bu zor bir şey ve elbette zor da zor olacak yani ne bekliyordunOlduğu kadar, gücüm yettiği kadar, böyle de idare eder şeklinde bütün hayat beklentilerimi guncelleyince çok rahat bir anneye dönüştüm. Tabi ki yine çok aşağılarda hissettiğim zamanlar oluyor ama daha az gelip daha kısa kalıyor bu haller.
Siz de kabullenin. Önceki hayatınızda çok özgürdünüz ama bebeğinizle de yeni özgürlükler keşfedecek, biraz daha büyüsün onunla aktiviteler planlayıp yeni eğlenceler ekleyeceksiniz hayatınıza. Biraz daha büyüyüp konuştuğunda arkadaşınız olacak, anneligin tadını gerçekten o zaman alacaksınız. Biraz zaman verin kendinize
Bunu ben de merak ettimSiz nasıl uyutuyorsunuz? Benim oğlum memeyi bıraktı artık ama 2. Geliyor o yüzden sordum
Hocam memede uyutmayı nasıl bıraktınızSiz nasıl uyutuyorsunuz? Benim oğlum memeyi bıraktı artık ama 2. Geliyor o yüzden sordum
Hocam memede uyutmayı nasıl bıraktınız
Yenifogan olduğunda uyuyordu uyandırıp emziriyordum. Ama simdi memede hiç uyumuyor uyuyorsada nadirMaşallah. Peki emzirirken uyuyakalmiyorlar miydi? Benim hep böyle oldu ilk çocuğumda
Bu yazıya diyebileceğim tek sey muhtesem.Ellerinize sağlık bu güzel farkındalık yazısı için.Ve kesinlikle cok doğru soyluyorsunuz.İş kabullenmekle başlıyor.Kızım 21 aylık.Doğduğundan beri uyumayı hiç sevmiyor.10 aylıktan beri de gündüz uykusunu bıraktı.Bi sürü şey denedik gündüz uykusu olsun,gece de erken uyusun diye.Doktorumuz damla bile verdi.Ama nafile.Alerji ilacının yan etkisi bile uyutmadı kızımı.12 gibi uyanıyo gece 2 ye kadar uyumuyo.Huysuzluk hiç yok.Yemek yeme,dans etme,bebek sarkıları dinleme,yemek yeme gayet eglenıyo yanı.Bi gece yine uyumuyor ben yorgunluktan perişan dedim ki kabul ediyorum bu çocuk uyumıcak.O zaman ben de hayatımı bu uyumayan bebeğe göre planlayıp devam edicem.İnanın o günden beri bi huzur,bi rahatlama geldi banaLinç korkusundan gelecek bütün eleştirilere peşinen cevap vermek zorunda hissetmenize üzüldüm. Haklısınız ama böyle bir linç kültürü var ne yazık ki burda. Umarım konunuza çok faydali yorumlar alırsınız
İlk zamanlar hepimiz yasadik aynı şeyleri sevgili anne. Çok azimizin çocuğu emip uyudu. Çok azimizin çocuğu sabaha kadar deliksiz uyudu. Çok azimizin çocuğu sendromsuz büyüdü. Çok azimiz destek bulabildi cocuk büyürken. Ve bir çoğumuz aynı tukenmisligi yaşadı. Ben de yaşadım. Cevap malesef evet annelik hep çok zor. Ama zorluğu azalıyor zamanla. Bebeğiniz büyüdükçe ağlamaları, uykusuzluğu, size olan düşkünlüğü azalacak her 3 ayda bir. 1 yastan sonra belirgin rahatlayacak, 2 yaştan sonra her şey yoluna girmiş olacak. 2.5 yaş bebeğimle yeni yeni deliksiz uyumaya başlayan bir anne olarak yazıyorum.
Ama biliyor musunuz en büyük rahatlama kabullenişle başlıyor sevgili anne. Ben ilk cocugumda her sabah ilk iş gece kac saat uyuduğumu hesaplardim. O da bölük pörçük 3 saat anca ediyordu tabi. Yani gune bu farkındalıkla başlayan insan ne kadar mutlu olabilir ki? Sözde mutsuz ve depresif olmakla ne kadar haklı olduğumu hissetmeye ve bu konuda onay almaya ihtiyacımdan yapıyordum bunu ama durumu daha dramatik hale getirmekten başka bir işe yaramadı bu hesaplarım. Bebekli her anımı bebeksiz zamanlarımla kıyaslardim. Masada bebekle yemek yemeyi denerken önceden özgürce yer sofrayı da canım ne zaman isterse o zaman toplardım gibi. Her alanda yapıyordum bu kıyası. Tamam bu bir gerçek bir çok şey değişti ama bunu sürekli seslendirmenin, bu bilinci sürekli diri tutmanın bir işe yaradığı yok ki beni iyice mutsuz etmek dışında. İkinci çocuğumda ne uyku hesabi yaptım ne önceki hayatımla kıyas. Tamam yani ben iki çocuğa sahibim, bu zor bir şey ve elbette zor da zor olacak yani ne bekliyordunOlduğu kadar, gücüm yettiği kadar, böyle de idare eder şeklinde bütün hayat beklentilerimi guncelleyince çok rahat bir anneye dönüştüm. Tabi ki yine çok aşağılarda hissettiğim zamanlar oluyor ama daha az gelip daha kısa kalıyor bu haller.
Siz de kabullenin. Önceki hayatınızda çok özgürdünüz ama bebeğinizle de yeni özgürlükler keşfedecek, biraz daha büyüsün onunla aktiviteler planlayıp yeni eğlenceler ekleyeceksiniz hayatınıza. Biraz daha büyüyüp konuştuğunda arkadaşınız olacak, anneligin tadını gerçekten o zaman alacaksınız. Biraz zaman verin kendinize
Merhaba muhtemelen bebeğiniz dpğdı 5 aylık falan. Nasılsınız? Umarım yolundadır her şeyMerhaba, sırf bu yazdıklarınıza cevap verebilmek için üyeliğimi aktifleştirdim. Ben 8 aylık hamileyim, lohusalık olayını, emzirmeyi, uykusuz geceleri daha anlayamam bunlar hakkında bilgi veremem fakat şunu söyleyebilirim lütfen kendinizi yetersiz görmeyin. Eminim en iyisi, en muhteşemi olmaya çalıştığınız için bu kadar yıprandınız ve yoruldunuz. Bu sizin kötü bir anne olduğunuzu göstermez. Ha keza hiç bir erkek, hiç bir baba asla bunları düşünmüyordur eminim. Ay ben kötü bir baba mıyım ay ben güçsüz müyüm falan. Kendinize bunu yapmayın. 6 aydır baktığınız bebişinizi bir gün eşinize, yada size laf eden, size kötü hissettiren insanlara bıraksanız 6 ay değil 1 ay dayanamazlar. Annelik kusursuzluk değildir. Annelik robot olmak değildir. Hala yorulabilen, kendine zaman ayırmak isteyen, kahve içip tv keyfi yapmak isteyen, çalışıp para kazanıp o parayı avmye gidip belki çok beğendiniz çantayı almak isteyen 6 ay önceki kadın neyseniz aynısısınız. Sadece anne oldunuz bu kadar. Mükemmel varlıklarız bence. Dünyaya çocuk getirebiliyoruz ve bir anda doğurup anne oluyoruz. O cocuğu büyütüyoruz yetiştiriyor. Eziyet etmediği sürece her anne muhteşemdir bence. Sizde muhteşemsiniz. Bu zor günler geçicek ve geriye dönüp baktığınızda evladınız kocaman olmuş emekliyor, yürüyor, sizinle konuşuyor sizinle oyunlar oynuyor olucak. Kendinizi üzmeyin
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?