Linç korkusundan gelecek bütün eleştirilere peşinen cevap vermek zorunda hissetmenize üzüldüm. Haklısınız ama böyle bir linç kültürü var ne yazık ki burda. Umarım konunuza çok faydali yorumlar alırsınız
İlk zamanlar hepimiz yasadik aynı şeyleri sevgili anne. Çok azimizin çocuğu emip uyudu. Çok azimizin çocuğu sabaha kadar deliksiz uyudu. Çok azimizin çocuğu sendromsuz büyüdü. Çok azimiz destek bulabildi cocuk büyürken. Ve bir çoğumuz aynı tukenmisligi yaşadı. Ben de yaşadım. Cevap malesef evet annelik hep çok zor. Ama zorluğu azalıyor zamanla. Bebeğiniz büyüdükçe ağlamaları, uykusuzluğu, size olan düşkünlüğü azalacak her 3 ayda bir. 1 yastan sonra belirgin rahatlayacak, 2 yaştan sonra her şey yoluna girmiş olacak. 2.5 yaş bebeğimle yeni yeni deliksiz uyumaya başlayan bir anne olarak yazıyorum.
Ama biliyor musunuz en büyük rahatlama kabullenişle başlıyor sevgili anne. Ben ilk cocugumda her sabah ilk iş gece kac saat uyuduğumu hesaplardim. O da bölük pörçük 3 saat anca ediyordu tabi. Yani gune bu farkındalıkla başlayan insan ne kadar mutlu olabilir ki? Sözde mutsuz ve depresif olmakla ne kadar haklı olduğumu hissetmeye ve bu konuda onay almaya ihtiyacımdan yapıyordum bunu ama durumu daha dramatik hale getirmekten başka bir işe yaramadı bu hesaplarım. Bebekli her anımı bebeksiz zamanlarımla kıyaslardim. Masada bebekle yemek yemeyi denerken önceden özgürce yer sofrayı da canım ne zaman isterse o zaman toplardım gibi. Her alanda yapıyordum bu kıyası. Tamam bu bir gerçek bir çok şey değişti ama bunu sürekli seslendirmenin, bu bilinci sürekli diri tutmanın bir işe yaradığı yok ki beni iyice mutsuz etmek dışında. İkinci çocuğumda ne uyku hesabi yaptım ne önceki hayatımla kıyas. Tamam yani ben iki çocuğa sahibim, bu zor bir şey ve elbette zor da zor olacak yani ne bekliyordun
Olduğu kadar, gücüm yettiği kadar, böyle de idare eder şeklinde bütün hayat beklentilerimi guncelleyince çok rahat bir anneye dönüştüm. Tabi ki yine çok aşağılarda hissettiğim zamanlar oluyor ama daha az gelip daha kısa kalıyor bu haller.
Siz de kabullenin. Önceki hayatınızda çok özgürdünüz ama bebeğinizle de yeni özgürlükler keşfedecek, biraz daha büyüsün onunla aktiviteler planlayıp yeni eğlenceler ekleyeceksiniz hayatınıza. Biraz daha büyüyüp konuştuğunda arkadaşınız olacak, anneligin tadını gerçekten o zaman alacaksınız. Biraz zaman verin kendinize
uyku problemimiz gece 3 4 kere kalkmalarımız tamamen bitti. Ama şu an da çok hareketli. Başına sürekli bir şeyler açıyor. Yemek yaparken bütün odaları kapatıp yanımda bırakıyorum. Yani bir şey bitiyor bir şey başlıyor. Benim için en çok eve tıkılmak zor geliyordu. Sizin gibi bunalıma girmiştim ama sonra bir doktorun önerisini görmüştüm. Çok soğuk olsa bile uygun kıyafetlerle her gün parka gidin diye. Ve öyle yaptım. Dışarı çıkmak bana da çok iyi geldi. Bebek arabasına atıp kar yağdığında bile çıktım. Şimdi ise elimden tutarak parka gidiyor. Peşinden çok koşsam da en azından dışarı çıkabiliyorum. Ama benim eşim sağolsun akşam benim tükendiğini gördüğünde tamamen o ilgileniyor ve ben enerji topluyorum.
bırakana kadar da memede uyudu 22 ay boyunca. O yüzden bu sorunun cevabı bende yok 
