- 16 Mayıs 2022
- 2.129
- 4.986
- 63
- Konu Sahibi sarilimoncuk
-
- #1
Çocuk istemedim hala da istemiyorum, o yüzden o hisler konusunda yorumum yok ama keşke herkes sizin gibi düşünerek, duygularını ve hayatını tartarak çocuk sahibi olsaydı dünya ne güzel bir yer olurdu. Allah gönlünüze göre versinMerhabalar
İzninizle yine çocuk istemek ile alakalı bir konu açacağım
Önceki konuma çok güzel yorumlar geldi. Her açıdan değerlendirildi. Yine sizlere danışmak istedim.
Yaklaşık 5 yıllık evliyim. Başlarda anne olmayı çok istiyordum ama bilerek erteledik. Bunları dünyaya bebek getirmek için birçok konuda hazırlandığımı anlayabilmeniz için anlatıyorum.
5 yılda birçok konuyu hallettik. Her evlilikte bulunan sorunları eşimle destek alarak çözdük. Maddi kısmı düzene soktuk. Kendimle alakalı daha olgunlaştım daha hazırım artık. Zaten epey küçük evlendiğimiz için bilerek bu zamana dek erteledik. Ben zaman geçtikçe daha çok hazır hissederiz daha çok tamam şimdi bu evin tek eksiği bebek deriz diye düşünüyordum.
Şuan ise çok daha farklı bir duyguya giriyorum. Anlatabilir miyim bilmiyorum bile çok karışık. Hala anne olmayı istiyorum. Hayal kuruyorum ama çok korkuyorum. Her şeyden hemde. Mesela bazen videolara bakıyorum işte idrar testini beklerken anne adayları çekiyor. Elleri titriyor, görünce ağlıyorlar böyle duygu yüklü mutluluk dolu anlar. Ben önce öğrensem eyvah ne yapacağım şimdi diye ağlar peşine mutlu olurum. Hamilelik şüphesi yaşadım 1 gün emin olana dek önce bir sürü ağladım sonra mutlu oldum yine ağladım korktum eyvah olmaz inşallah dedim sonra allahım olsun ne olur dedim. Hamile kalınca öyle tamamen mutluluk duyamam gibi hissediyorum. Bu his bana vicdan azabı çektiriyor. Belki de emin değilim kendimi mi kandırıyorum diyorum. Emin olsam mutluluk duyarım niye ağlayıp durayım diyorum. Çok garip bir ruh hali içindeyim.
Sizler ne hissettiniz gebelik planlamadan önce ve öğrendiğinizde? tecrübelerinizi paylaşırsanız çok sevinirim.
Çok teşekkürler. Amin aminm. İnşallah dünyayı güzelleştirecek evlatlar yetiştirmek nasip olurÇocuk istemedim hala da istemiyorum, o yüzden o hisler konusunda yorumum yok ama keşke herkes sizin gibi düşünerek, duygularını ve hayatını tartarak çocuk sahibi olsaydı dünya ne güzel bir yer olurdu. Allah gönlünüze göre versin
Kendimi gördüm. Ama istiyorum da sizden farklı olarak.gerçi İstiyor olmak hazır olduğumu göstermez. Bilmiyorum belki bende hazır değilim ama farkında değilimÇok karışıktı anlatınca anlicaksiniz ,
Planliydi , ama istemiyordum , mutluydum ama neden ağlıyordum , etrafimdakiler gülüyordu benim içim bı buruktu , ne hissettiğimi bilmiyordum.
Sonra anladım ben hazır değilmişim .
Ama doğurdum iyiki oldupişman mıyım asla.
Bence çok planlı olunca da isteksizlik oluyor akışına bırakmakta fayda var.
Sizin çocuğunuz varmı? Eğer tedavideyseniz Allah yardımcınız olsunŞu kadarını soyleyeyim bilmem kaçıncı tüp bebek tedavisini olup transfer olduktan sonra tutacak mı tutmayacak mı, tum hayallerim emeklerim yine çöp mu olacak korkusunu yaşamaktansa soylediginiz bu korkuları yasamak bin kat daha iyidir.. Umarım korkularınız şekil değiştirmez ve hayırlısı ile yerini sevince mutluluga bırakır..
Ben de istemiyor değildim ama garip bı şüphecilik gibi bı his tarif edemiyorum. Siz beni anlamış olacaksınız diye düşünüyorum .Kendimi gördüm. Ama istiyorum da sizden farklı olarak.gerçi İstiyor olmak hazır olduğumu göstermez. Bilmiyorum belki bende hazır değilim ama farkında değilim
Çok plan konusunda haklısınız. Böyle bir sorunum zaten her konuda var.
Aynı hisleri yaşayan birilerinin olduğunu bilmek iyi geliyor. Çevremdekilere soruyorum hepsi anne olmak için gelmiş dünyaya. Hepsi dünyayı sorumluluğu vs düşünmüş ama ertelemek istemeyecek kadar çok istemişler anne olmayı. Beni korkularımı anlayan kimse olmadı.Konuyu takipteyim bende aynı durumdayım. 8 aylık evliyim bir yandan cok cok istiyorum ama bir yandan korkularım inanılmaz ağır basıyor. Bir çocuğun sorumluluğunu almak, ona yetebilecek miyim endişesi, böyle bir dünyaya getirmek… Umarım hersey gönlünüzce olur
Merhabalar
İzninizle yine çocuk istemek ile alakalı bir konu açacağım
Önceki konuma çok güzel yorumlar geldi. Her açıdan değerlendirildi. Yine sizlere danışmak istedim.
Yaklaşık 5 yıllık evliyim. Başlarda anne olmayı çok istiyordum ama bilerek erteledik. Bunları dünyaya bebek getirmek için birçok konuda hazırlandığımı anlayabilmeniz için anlatıyorum.
5 yılda birçok konuyu hallettik. Her evlilikte bulunan sorunları eşimle destek alarak çözdük. Maddi kısmı düzene soktuk. Kendimle alakalı daha olgunlaştım daha hazırım artık. Zaten epey küçük evlendiğimiz için bilerek bu zamana dek erteledik. Ben zaman geçtikçe daha çok hazır hissederiz daha çok tamam şimdi bu evin tek eksiği bebek deriz diye düşünüyordum.
Şuan ise çok daha farklı bir duyguya giriyorum. Anlatabilir miyim bilmiyorum bile çok karışık. Hala anne olmayı istiyorum. Hayal kuruyorum ama çok korkuyorum. Her şeyden hemde. Mesela bazen videolara bakıyorum işte idrar testini beklerken anne adayları çekiyor. Elleri titriyor, görünce ağlıyorlar böyle duygu yüklü mutluluk dolu anlar. Ben önce öğrensem eyvah ne yapacağım şimdi diye ağlar peşine mutlu olurum. Hamilelik şüphesi yaşadım 1 gün emin olana dek önce bir sürü ağladım sonra mutlu oldum yine ağladım korktum eyvah olmaz inşallah dedim sonra allahım olsun ne olur dedim. Hamile kalınca öyle tamamen mutluluk duyamam gibi hissediyorum. Bu his bana vicdan azabı çektiriyor. Belki de emin değilim kendimi mi kandırıyorum diyorum. Emin olsam mutluluk duyarım niye ağlayıp durayım diyorum. Çok garip bir ruh hali içindeyim.
Sizler ne hissettiniz gebelik planlamadan önce ve öğrendiğinizde? tecrübelerinizi paylaşırsanız çok sevinirim.
Ahh bende ilk hamile olduğumu öğrenince duşta bile düşüncelere dalıyodum, bakabilcek miyim hayatım tamamen değişicek ona yetebilcek miyim bir sürü şey kafamı kemiriyodu. İlk başta mutlu olmak yerine kaygılarım ağır bastı aslında ama şuan onun tekmeleri hareketleri bile mutluluktan uçuruyo, aldığım bi eşyasına bile aşkla bakıyorum. İlk başta endişeler oluyo gerçekten ama sonradan ona bağlanıyosunuzMerhabalar
İzninizle yine çocuk istemek ile alakalı bir konu açacağım
Önceki konuma çok güzel yorumlar geldi. Her açıdan değerlendirildi. Yine sizlere danışmak istedim.
Yaklaşık 5 yıllık evliyim. Başlarda anne olmayı çok istiyordum ama bilerek erteledik. Bunları dünyaya bebek getirmek için birçok konuda hazırlandığımı anlayabilmeniz için anlatıyorum.
5 yılda birçok konuyu hallettik. Her evlilikte bulunan sorunları eşimle destek alarak çözdük. Maddi kısmı düzene soktuk. Kendimle alakalı daha olgunlaştım daha hazırım artık. Zaten epey küçük evlendiğimiz için bilerek bu zamana dek erteledik. Ben zaman geçtikçe daha çok hazır hissederiz daha çok tamam şimdi bu evin tek eksiği bebek deriz diye düşünüyordum.
Şuan ise çok daha farklı bir duyguya giriyorum. Anlatabilir miyim bilmiyorum bile çok karışık. Hala anne olmayı istiyorum. Hayal kuruyorum ama çok korkuyorum. Her şeyden hemde. Mesela bazen videolara bakıyorum işte idrar testini beklerken anne adayları çekiyor. Elleri titriyor, görünce ağlıyorlar böyle duygu yüklü mutluluk dolu anlar. Ben önce öğrensem eyvah ne yapacağım şimdi diye ağlar peşine mutlu olurum. Hamilelik şüphesi yaşadım 1 gün emin olana dek önce bir sürü ağladım sonra mutlu oldum yine ağladım korktum eyvah olmaz inşallah dedim sonra allahım olsun ne olur dedim. Hamile kalınca öyle tamamen mutluluk duyamam gibi hissediyorum. Bu his bana vicdan azabı çektiriyor. Belki de emin değilim kendimi mi kandırıyorum diyorum. Emin olsam mutluluk duyarım niye ağlayıp durayım diyorum. Çok garip bir ruh hali içindeyim.
Sizler ne hissettiniz gebelik planlamadan önce ve öğrendiğinizde? tecrübelerinizi paylaşırsanız çok sevinirim.
her şey hayallerinizdeki kadar güzel olsun inşallah. Dualarınız için bolca amin. Hepimizin endişeleri korkuları kötü tecrübeleri yerini güzelliğe bıraksın inşallahŞu kadarını soyleyeyim bilmem kaçıncı tüp bebek tedavisini olup transfer olduktan sonra tutacak mı tutmayacak mı, tum hayallerim emeklerim yine çöp mu olacak korkusunu yaşamaktansa soylediginiz bu korkuları yasamak bin kat daha iyidir.. Umarım korkularınız şekil değiştirmez ve hayırlısı ile yerini sevince mutluluga bırakır..
Ağlayarak okudumBen de sizin gibiydim. Eşim çok isıtıyordu ama önce maddiyatı yoluna sokalım dedik. Çok iyi olmasa da az biraz düze çıktık. 6.5 yıldan sonra bebeğimiz dünyaya geldi çok şükür.
Ben hamile olduğumu öğrendiğim gün gün boyu ağladım. Ama sadece korku hissediyordum. İçimde mutluluk yoktu. Önceden de hamile olduğumu gördüğüm rüyalar kabusumdu ve uyanınca ohh be rüyaymış derdim . Öyle bi rahatlardım
Neyse işte o gün tüm gün ağladım. Gebeliğim boyunca öyle çok büyük duygular yüklenmedi bana. Yani anlatıldığı gibi duygular yüklenmedi. Çünkü bu hayalini kurduğum bi olay değil, daha çok korkumdu
9 aylık sürenin sonuna geldiğimde artık kızım gelmek istedi. Kucağıma aldığımda da aşırı bi şey oldu desem belki yalan olur ama tabi ki sevdim ve sahiplendim. Sonra günler geçti geçti... Her geçen gün sevgim onla birlikte büyümeye başladı. Şu an tarif edilemez bi sevgim var. Her şey bi yana "O" bi yana.
Ahhh kızım diyorum sen miydin o karnımdaki. Ben seni bilsem, senin orda olduğunu bilsem nasıl beklicektim seni 9 ay diye diye seviyorumtarifi yok . Hiçbi sevgiye benzemiyo. Allah isteyen herkese nasip etsin
Merak etmeyin. Emin olun bi canlının hayata gelmesini sağlamak, onun sorumluluğu kolay verilecek bi karar değil . Çok haklısınız düşünmekteAğlayarak okudum
Amin inşallah. Ne güzel anlatmışsınız. Heralde bende böyle olurum gibi geliyor.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?