- Konu Sahibi BEKLENEN_BEBEK
- #1
Artık umutlanmak ıstemıyorum; her regli gunu yaklastıgında aynı telaş aynı ümit aynı umut aynı bekleyiş.Bır yere kadar tamam dıyorsunuz sabredıyorsunuz sabretmek zorundasınız çünkü elinizden gelen hıc bır sey yok.Neden kendımı bu kadar cok bu bebege bagladım bende ınanamıyorum artık.Her ay gozyaşı bu umutla yasamaktan bıktım.Reglınız gecıyor yatıyorsunuz yarına yenı bır umutla uyanmak var belkıde hamılesınız ,sabahın erken saatlerı uyanıyorsunuz yıne aynı terane kırmızılar gelmiş.umutlarınız hayellerınız suda yuzuyor ve esınız surekli sızı telkin edıyor olacak dıye.Utanıyorum kocamın yuzune bakmaya bızden sonra evlenen arkadaslarının facesınde bebıslerının fotolarını ızlerken ıcım kan aglıyor .Sureklı kendıme olucak dıye baskı kurmaktanda bıktım.Etraftakıler sınırınızı bozmak ıcın yokmu hala demelerı benı cıleden cıkarıyor,umursamamaya calısıyorum ama kendı evlatlarıyla gozume sokarcasına benı kıskandımaya calışmalarıda nedır?Hangı adalete gırıyor bu? ınsanların acılarıyla oynamak cok mu iç gıcıklayıcı? evlatlarını nasıl bır vıtrın malzemesı yapıyorlar? ya da onları kısknacagımımı sanıyorlar ? RABBIM ın verdıgı emanete hıyanet buna derım ben : (
sabretmekten başka çarem yokki
senlık bırsey yok ben eltıme kızdım kayınpederımle.sızle mutlulugumuzıu paylasıyorıuz bız olurmu ole sey
