Anlasana...Sen bir kere gidiyorsun ben her gün bitiyorum!
Gelisinin, bir gidisi oldugunu bile bile seviyorum seni…
Bir baska güne uyandim bugün…Penceremin perdesini araladim usulca…Içimi sardi yoklugun…
Gözlerime doldu sana dair izler…Açtim pencereyi hizla…Ve saçlarimi savuran rüzgara anlattim seni…Içimi kasip kavuran sessizlige ragmen, senli cümleleri bogazima dizdim birer birer…Ve yine yuttum sensizligi…
‘Gelecek’ dedim ‘gelecek’… O an seni, sensizligi ve yine seni yasadim…Düsündüm saatlerce…Saklandim yüregimin kiyisina…Agladim sessizce… Sana ayirdim bugünü… Ilgi bekleyen bir çocuk gibi sigindim gözyaslarimin her bir damlasina…Kandirdim kendimi, hayallerime aldanircasina…
Ve yine sevdim seni kendi içimde…
Gün bitti, sen bitmedin…Uyumak istemiyorum artik…Her gün bitimi, seni kaybediyorum kendimde…Yok oluyorsun ansizin…Kendimi anlamsiz hissediyorum o an… Ve yine sabah oluyor…Yeni bastan yasiyorum her seyi…
Her gün sensizlige baslamak beni bu denli çaresiz kilan…
Varligina seni sigdiramiyorken, yokluguna seni sigdirmak bana dokunan!
Bir gidise adini yüklemek canimi acitiyor…
Sen bir kere gidiyorsun ben her gün bitiyorum…
Yüregimden uzaklara attigin her adimsa, kalbimin feryadi…
Simdi kapasam gözlerimi...Uyusam...Gözlerimi açtigimda, seni bulsam yanimda...Hiç gitmesen...
Anlasana !
Gelisinle hayat bulan gözlerime, gidisini izlemeyi yakistiramiyorum...