Anlar gibiydin

Anlar Gibiydin

Oysa sen, onlar gibi değildin... Anlar gibiydin.

Zaman aktı, geldikleri gibi gitmesini bilen cinslerden. İnsanlar
konuştu, uzun uzun ve sık sık. Gözlerim uzun süre gittiğin noktada
bakakaldı, ayak izlerine. Kaybolmayan sevgin gibiydi gözlerim,
yokluğunun aksine.

Uzun zaman geçti.
Sen biteli...
Ve ansızın çekip gideli...

Uzun zaman geçti. Bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar dakikalar.
Yavaş aktı yokluğunu düşündüğüm anlardaki cümlelerim. Ve
hiçbir şey diyemeyişim. Yavaştı zamanın akışı...

Hiç kimseye benzetemediğim yanların içindi sende kalan
suskunluğum. Ve en çok seni söylemekti, seni sana anlatmaktı doyasıya. Ve her
iki cümle arasında hiç kimse olmayışının ifadesini
anlatabilmekti her düşüm. Düşlerimi gerçekleştirdiğim kadar düştüm,
giderken gözlerinin içinden...

Dakikalar içinde, çok fazla öldüm.
Her damla da tekrar tekrar öldüm...
Ve sen beni anlayan gözlerinin aksine,
beni tane tane terk ettin kendi içinde...

Ve gittin. Ansızın bittin… Gidişinin ayak izlerinde seni izlerken,
beni düşürdüğün son umudum geldi gözlerimin önüne...

Anladım. Ben senin için. Hiçbir şey değildim. Hiç kimse de
değildim. Son terk eden hep bendim, ayaklar altında kalan göz
yaşlarımın ıslaklığında serinleyen her bir kum tanesiydim...

Ölen bendim... Giden sen...

Oysa sen, onlar gibi değildin...
Anlar gibiydin.