Anksiyette!

Merhaba bayanlar.Sizinle bu konu hakkında konuşabilir birbirimize belki yardımcı olabiliriz.Ben atlaattım.Zor oldugunu bilirim.Daha 15 yaşındaydım.Ben telefonla uğraşmaya bile utanırdım peki sizde neler oluyor ?

geçmiş olsuun zor sey anksıyete Allah daha beterınden korusun.sanırım bende atlattımm.son 3 aydır cok sukur atak gemıyoorr :)

Ben ilk 2007 yılında sevdiklerime ve bana birşey olacak kaygısı, korkusuyla doktora gittim, anskiyete olduğum söylendi ama ilaçlar ağır olduğundan devam etmemiştim. Sonrasında da beklediğim ilgiyi göremediğimden kestim gitmeyi ve kendimce unutmaya çalışarak aşmaya çalıştım, kaç sene geçti sonuç başarısız tabii, şimdi doktor arayışı içerisindeyim.

smuwiLa .!.:

Ben ilk 2007 yılında sevdiklerime ve bana birşey olacak kaygısı, korkusuyla doktora gittim, anskiyete olduğum söylendi ama ilaçlar ağır olduğundan devam etmemiştim. Sonrasında da beklediğim ilgiyi göremediğimden kestim gitmeyi ve kendimce unutmaya çalışarak aşmaya çalıştım, kaç sene geçti sonuç başarısız tabii, şimdi doktor arayışı içerisindeyim.

Genişletmek için tıkla...

Peki ortamını değiştirmeyi denedinmi..Ben okul çağımda-14 yaş lise2 (erken yazılmışım)-iken geçirdim.Benim ilerlemişti sanırım.Dışarıda kafdamı kaldırmaktan bile çekinirdim.Konuşamazdım.Sonraları kendime zarar vermeyi çok sevmiştim.Bu kesici aletlerle olmuyorduda ,sinirlendiğimde duvar vs. ne varsa yumruklardım.Yeri yumruklarımdım. utanırdım her şeyin hızlı olmasını ister.dışarı çıkmazdım.Sonra kilo almaya başladım..Dışarı çıkmadan direk araba çarparmı annemi bırakıp gitsem bişe olur mu ? gibi sorular kafamı mesgul ederdi.Böyle gecen 1 senden sonra çocuk psikiyatrisine gittim.Çok utanmıştım duyan arkadaşlarımda arkadaşlıgını kesti benimle. çöküşün üstüne 3 ay tatiline girdim.Ortamı çevremi değiştirdim.O yumrukları kick boks la attım başarılıydımda iyi yerlere geldim. Baskete gittim.Ondada iyiydim.Hayatımda her şeyi değiştim tabii bir kaç kişide etkili oldu arkadas edinemeyen ben,akraba ama daha fazla arkadas olduğum-kuzenim gibi diyebilirim-kızla bayağı benzer hale geldik.Kilomla dalga geçmiyo bana kötü hiçbişeyi hatırlatmıyodumtakıldım 3 ay sonrası mallum baktım.Ben artık arkadas filan istemiyorum.Dışarı çıktığımda istediğimi yavaaaş yavaaaş yapıyorum.Hatta bi gün annem markette yavaş hareket edip hafif gülümseyerek gezdiğimi görünce -iyisin iyi demişti.Sonra evet dedim.3 ay önce ben neydim. ne oldum..İnsan iyileştiğini hissedince yaşamaya başlıyo .. Şimdi sende neler oluyor ? Belki yaptıklarımdan bir şeyler söylerim.. :) -uzun oldu kusura bakma

nanemolla3593 .!.:

geçmiş olsuun zor sey anksıyete Allah daha beterınden korusun.sanırım bende atlattımm.son 3 aydır cok sukur atak gemıyoorr :)

Genişletmek için tıkla...

inşallah artık hiç gelmez :) bende bu ara kalp atışları hızlanıyor ama arada umarım bir şey yoktur :)

zamanyok_75 .!.:

Peki ortamını değiştirmeyi denedinmi..Ben okul çağımda-14 yaş lise2 (erken yazılmışım)-iken geçirdim.Benim ilerlemişti sanırım.Dışarıda kafdamı kaldırmaktan bile çekinirdim.Konuşamazdım.Sonraları kendime zarar vermeyi çok sevmiştim.Bu kesici aletlerle olmuyorduda ,sinirlendiğimde duvar vs. ne varsa yumruklardım.Yeri yumruklarımdım. utanırdım her şeyin hızlı olmasını ister.dışarı çıkmazdım.Sonra kilo almaya başladım..Dışarı çıkmadan direk araba çarparmı annemi bırakıp gitsem bişe olur mu ? gibi sorular kafamı mesgul ederdi.Böyle gecen 1 senden sonra çocuk psikiyatrisine gittim.Çok utanmıştım duyan arkadaşlarımda arkadaşlıgını kesti benimle. çöküşün üstüne 3 ay tatiline girdim.Ortamı çevremi değiştirdim.O yumrukları kick boks la attım başarılıydımda iyi yerlere geldim. Baskete gittim.Ondada iyiydim.Hayatımda her şeyi değiştim tabii bir kaç kişide etkili oldu arkadas edinemeyen ben,akraba ama daha fazla arkadas olduğum-kuzenim gibi diyebilirim-kızla bayağı benzer hale geldik.Kilomla dalga geçmiyo bana kötü hiçbişeyi hatırlatmıyodumtakıldım 3 ay sonrası mallum baktım.Ben artık arkadas filan istemiyorum.Dışarı çıktığımda istediğimi yavaaaş yavaaaş yapıyorum.Hatta bi gün annem markette yavaş hareket edip hafif gülümseyerek gezdiğimi görünce -iyisin iyi demişti.Sonra evet dedim.3 ay önce ben neydim. ne oldum..İnsan iyileştiğini hissedince yaşamaya başlıyo .. Şimdi sende neler oluyor ? Belki yaptıklarımdan bir şeyler söylerim.. :) -uzun oldu kusura bakma

Genişletmek için tıkla...

Ben yapı olarak duygusal çok hassas bir insanım ergenliğim de depresif, ağlak biriydim. Kapatırdım kendimi karanlık odalara bütün gece slow müzikler dinler yatardım. Lise de de tedavi görmüştüm bir dönem ama o zaman ki durumum farklıydı. Ben kız kardeşimin arkadaşı vefat edince (abisi öldürmüştü) babamın yanında çalışıyordum çokta yalnızdım ondan yakalandım bu rahatsızlığa, sürekli ağlıyordum, korkuyordum. Ortamımı değiştirdim tabiki, dershaneye gittim sonra üni.' ye hep zaten kendi kendine geçmesini bekledim. O yüzdendir beni kimse 5 dk. yerimde göremez oradan oraya savrulup duruyorum, mümkün olduğunca yalnız kalmamaya, boş durmamaya çalışıyorum ama bu da yeterli olmuyor maalesef, açıkası ben, eski beni mutlu olmak için sebep aramayan herşeyden mutlu olabilen beni özledim..

İnsanlara bakıyorum hiç ölüm akıllarına gelmiyor mu? Geliyorsa nasıl böyle mutlu olabiliyorlar diyorum? Toplu taşımadayım mesela, acaba kimin ölümü yaklaştı, kimin ne kadar ömrü kaldı? Yani hep beynim de bir soru kütlesi, istemediğim düşünceler..

Doktora gittim 5 dk. şikayetin ne? Ölüm korkusu tamam bitti. İnş bu içtiğim ilaçlar iyi eder beni..

smuwiLa .!.:

Ben yapı olarak duygusal çok hassas bir insanım ergenliğim de depresif, ağlak biriydim. Kapatırdım kendimi karanlık odalara bütün gece slow müzikler dinler yatardım. Lise de de tedavi görmüştüm bir dönem ama o zaman ki durumum farklıydı. Ben kız kardeşimin arkadaşı vefat edince (abisi öldürmüştü) babamın yanında çalışıyordum çokta yalnızdım ondan yakalandım bu rahatsızlığa, sürekli ağlıyordum, korkuyordum. Ortamımı değiştirdim tabiki, dershaneye gittim sonra üni.' ye hep zaten kendi kendine geçmesini bekledim. O yüzdendir beni kimse 5 dk. yerimde göremez oradan oraya savrulup duruyorum, mümkün olduğunca yalnız kalmamaya, boş durmamaya çalışıyorum ama bu da yeterli olmuyor maalesef, açıkası ben, eski beni mutlu olmak için sebep aramayan herşeyden mutlu olabilen beni özledim..

İnsanlara bakıyorum hiç ölüm akıllarına gelmiyor mu? Geliyorsa nasıl böyle mutlu olabiliyorlar diyorum? Toplu taşımadayım mesela, acaba kimin ölümü yaklaştı, kimin ne kadar ömrü kaldı? Yani hep beynim de bir soru kütlesi, istemediğim düşünceler..

Doktora gittim 5 dk. şikayetin ne? Ölüm korkusu tamam bitti. İnş bu içtiğim ilaçlar iyi eder beni..

Genişletmek için tıkla...

Aslında anksiyette tüm anlamıyla kötü değildir.İnsanı uynaık tutar fakat bizdeki fazla .. En iyisi zamana bırak.Kendi başına kal demiyorum ma haftada 1 gün kendine ver.Bİ aynanın karşısına geç,ölsem en fazla ne olabilir ki diye sor.Zaten herkes ölecek.Bir de sana tavsiyem.Ben iyilik yapmaya başladığımda huzur hissetmiştim.İyilik yap.Mesela ben arkadasımla huzur evine giderdim.İçeri giremesembile verirdim çikolatasını yesinler içim ferah olurdur-sebepsiz.-Daha sonra bir kaç çocuğa derslerinde yardım ettim.Öğretmenlik gibi.Sonra o zamanlar anlaşamağıdım ailemle onların dilinden espiriler yapıp mutlu olmaya baktım.Benim ailevi durumlar yüzünden sanırım böyle oldu birazda okuldan.SOnra namaz filan gönlümü ferah tutmaya başladım.Eminim şuan daha fazla rahat,huzurlu güvendeyim.

zamanyok_75 .!.:

Aslında anksiyette tüm anlamıyla kötü değildir.İnsanı uynaık tutar fakat bizdeki fazla .. En iyisi zamana bırak.Kendi başına kal demiyorum ma haftada 1 gün kendine ver.Bİ aynanın karşısına geç,ölsem en fazla ne olabilir ki diye sor.Zaten herkes ölecek.Bir de sana tavsiyem.Ben iyilik yapmaya başladığımda huzur hissetmiştim.İyilik yap.Mesela ben arkadasımla huzur evine giderdim.İçeri giremesembile verirdim çikolatasını yesinler içim ferah olurdur-sebepsiz.-Daha sonra bir kaç çocuğa derslerinde yardım ettim.Öğretmenlik gibi.Sonra o zamanlar anlaşamağıdım ailemle onların dilinden espiriler yapıp mutlu olmaya baktım.Benim ailevi durumlar yüzünden sanırım böyle oldu birazda okuldan.SOnra namaz filan gönlümü ferah tutmaya başladım.Eminim şuan daha fazla rahat,huzurlu güvendeyim.

Genişletmek için tıkla...

Bunun tam bir çaresi yok herhalde, depresyon olsa işim daha kolay olurdu tedavi, bazı çeşitli şeylerle atlatılabiliyor yaşadım ve atlattım çünkü, yepyeni bir bendim depresyon sonrasında, staj yaptığım işyerinde baştan yemek yiyemezdim utanırdım aç gezerdim tüm gün yavaş yavaş açıldım ortama ısındım sonra, bir de erkek arkadaşım olunca beğenilmek, sevilmek güzel şeydir çok çok iyidim ben, eskiden de ölümü biliyordum ama korkmuyordum. Hatta uzaktan bir akrabamız evden çıkamıyormuş o zamanlar öleceğim diye, panik atak olmuştu onu duyunca şaşırmış, e hepimiz öleceğiz neden korkuyor ki demiştim? Çok değil, 1,5 sene sonra aynı korkuları yaşamaya başladım işte, o günden bugüne 7 yıl oldu çekiyorum resmen. Bedenen iyi görünüyorum ama ruhen anlamsız geliyor hayat, çünkü ne zaman öleceğim? acaba bizi neler bekliyor? trafik kazası geçirir miyim? öldürülür müyüm? böyle engelleyemedğim tuhaf düşünceler ve korkularla yaşıyorum

smuwiLa .!.:

Bunun tam bir çaresi yok herhalde, depresyon olsa işim daha kolay olurdu tedavi, bazı çeşitli şeylerle atlatılabiliyor yaşadım ve atlattım çünkü, yepyeni bir bendim depresyon sonrasında, staj yaptığım işyerinde baştan yemek yiyemezdim utanırdım aç gezerdim tüm gün yavaş yavaş açıldım ortama ısındım sonra, bir de erkek arkadaşım olunca beğenilmek, sevilmek güzel şeydir çok çok iyidim ben, eskiden de ölümü biliyordum ama korkmuyordum. Hatta uzaktan bir akrabamız evden çıkamıyormuş o zamanlar öleceğim diye, panik atak olmuştu onu duyunca şaşırmış, e hepimiz öleceğiz neden korkuyor ki demiştim? Çok değil, 1,5 sene sonra aynı korkuları yaşamaya başladım işte, o günden bugüne 7 yıl oldu çekiyorum resmen. Bedenen iyi görünüyorum ama ruhen anlamsız geliyor hayat, çünkü ne zaman öleceğim? acaba bizi neler bekliyor? trafik kazası geçirir miyim? öldürülür müyüm? böyle engelleyemedğim tuhaf düşünceler ve korkularla yaşıyorum

Genişletmek için tıkla...

Ben psikiyatriden aldığım ilacı tam bitirmedim bile..Hedefler koydum kendime yoksa,bende şuan ölüm korkusu yaşamaya devaam edecektim.

zamanyok_75 .!.:

Ben psikiyatriden aldığım ilacı tam bitirmedim bile..Hedefler koydum kendime yoksa,bende şuan ölüm korkusu yaşamaya devaam edecektim.

Genişletmek için tıkla...

2 sene önce annemi kaybettim ben, 1 hafta öncesi o olmazsa ne yaparım diye gecenin bir yarısı hüngür hüngür ağlıyordum, ayak sesini duyunca kendime gelmiş, huzur bulmuştum. Zaten beyin kanaması geçirdiğini hele de yaşama şansının %1 olduğunu söylediklerinde uzun bir müddet bunu yaşayan ben olamam, Rabbim bana yaşatmaz bu acıyı diye kendime gelemedim.

Velhasıl kelam ölüm girdi evimize, şimdi ölüm hep aklımda biri daha giderse diye.

zamanyok_75 .!.:

Peki ortamını değiştirmeyi denedinmi..Ben okul çağımda-14 yaş lise2 (erken yazılmışım)-iken geçirdim.Benim ilerlemişti sanırım.Dışarıda kafdamı kaldırmaktan bile çekinirdim.Konuşamazdım.Sonraları kendime zarar vermeyi çok sevmiştim.Bu kesici aletlerle olmuyorduda ,sinirlendiğimde duvar vs. ne varsa yumruklardım.Yeri yumruklarımdım. utanırdım her şeyin hızlı olmasını ister.dışarı çıkmazdım.Sonra kilo almaya başladım..Dışarı çıkmadan direk araba çarparmı annemi bırakıp gitsem bişe olur mu ? gibi sorular kafamı mesgul ederdi.Böyle gecen 1 senden sonra çocuk psikiyatrisine gittim.Çok utanmıştım duyan arkadaşlarımda arkadaşlıgını kesti benimle. çöküşün üstüne 3 ay tatiline girdim.Ortamı çevremi değiştirdim.O yumrukları kick boks la attım başarılıydımda iyi yerlere geldim. Baskete gittim.Ondada iyiydim.Hayatımda her şeyi değiştim tabii bir kaç kişide etkili oldu arkadas edinemeyen ben,akraba ama daha fazla arkadas olduğum-kuzenim gibi diyebilirim-kızla bayağı benzer hale geldik.Kilomla dalga geçmiyo bana kötü hiçbişeyi hatırlatmıyodumtakıldım 3 ay sonrası mallum baktım.Ben artık arkadas filan istemiyorum.Dışarı çıktığımda istediğimi yavaaaş yavaaaş yapıyorum.Hatta bi gün annem markette yavaş hareket edip hafif gülümseyerek gezdiğimi görünce -iyisin iyi demişti.Sonra evet dedim.3 ay önce ben neydim. ne oldum..İnsan iyileştiğini hissedince yaşamaya başlıyo .. Şimdi sende neler oluyor ? Belki yaptıklarımdan bir şeyler söylerim.. :) -uzun oldu kusura bakma

Genişletmek için tıkla...

ah canım kıyamam ben sana o korku zamn zaman hepimizde ouyo ve arkadaş sorunu bendede var ama bendeki baskı belkide fazla ince düşünce sanırım durumlarımız benzer ama sen başarmışsın allah herkese şifa versin

smuwiLa .!.:

2 sene önce annemi kaybettim ben, 1 hafta öncesi o olmazsa ne yaparım diye gecenin bir yarısı hüngür hüngür ağlıyordum, ayak sesini duyunca kendime gelmiş, huzur bulmuştum. Zaten beyin kanaması geçirdiğini hele de yaşama şansının %1 olduğunu söylediklerinde uzun bir müddet bunu yaşayan ben olamam, Rabbim bana yaşatmaz bu acıyı diye kendime gelemedim.

Velhasıl kelam ölüm girdi evimize, şimdi ölüm hep aklımda biri daha giderse diye.

Genişletmek için tıkla...

İlk önce Allahın rahmeti üzerine olsun.Ben prozac kullandım.Her sabah uyuşturuyordum kafamı... Acaba sana nasıl yardımcı olabilirim ? Çünkü ben ozamanlarımda -kimsenin beni anlamadığını düşünüyordum- benimle konuşan birisi olsun isterdim.Yani anlıyorlar diye bir çok sanal arkadaşlıklar bile kurmuştum.Bende küçükten beri çalışıyordum ailemin yanındaydı ama mallarımızı sırtlanıp getirirdik.-Annemle-Düzgün bir aile yaşamımız yoktu.sürekli kavga ederlerdi.Sonra ben hep çekingen davrandım.Nefes almaya korktum.Sonra anksiyetteye yakalandım.evden dıları çıkamıyordum ama ailem üşendiğimden yapmadığımı odamdan çıkmayınca iş yapmamak için yaptığımı düşünüyorlardı ne yazıkki onlar hala o zaman neden dışarı çıktığımı bilmiyorlar.Hİç arastırma yapmadılar.Psikiyatriden geldiğimde babam hiç ne oldu diye sormamıştı bile.Bana deli gibi davranıp dışlayancar cabası..Seni anlayamam ama lütfen kardeşin olarak anlatabilceğin biri olduğunu bil :)

eun123 .!.:

ah canım kıyamam ben sana o korku zamn zaman hepimizde ouyo ve arkadaş sorunu bendede var ama bendeki baskı belkide fazla ince düşünce sanırım durumlarımız benzer ama sen başarmışsın allah herkese şifa versin

Genişletmek için tıkla...

peki sende ne var ?

zamanyok_75 .!.:

peki sende ne var ?

Genişletmek için tıkla...

bak şimdi canım biz benim okuduğum lisesin lojmanında kalıyoruz yani ben öyle diğerleri gibi evden okula olayı yo hep okulda hep aynı yerde hep aynı yüzler bazen çok darallıyorum helek beş saat aynı hocayı aynı dersi görünce ben herzaman dersime giren hocalarla iç içeyim hafta sonları bilke birbirimizi görüyoruz ondan dolayı kendimi pek rahat hisset miyorum liseye başlamadan önce çenesi ağrıyana kadar gülüp konuşan ben şimdi asosyal oldum sabah öğle akşam tenefste her yerde annem babam var kendimi hiç özgür hissetmiyorum bir şey yapıcam bir eylem hareket ama yababama laf giderse ya işte şükrü abinin kızı şöyşe böyle derlerse ya babam annem üzülürse sınıftada pek fazla değil nerdeyse hiç arkadaşım yok be kedimi biraz çekiyorum ama onlarda içine almıyolar zaten bir tanesiylede 1. dönemin başında kavga etmiştim bide tarih olayı patladı okızla tam oldu ben 9 da sınıf birincisiydim 2 dönem taktir aldım ama 4iyi arkadaşım vardı onların 3 aynı okula gitti ben burada kaldım şimdi evdekilerde üstüme geliyor işte esma hocalarının beklediği başarıyı sağlayamadı diye cidden bak benim ne kendime ait hattım olmasına izin nede facem herşeye yok bugüne kadar evden tek başıma 3 km den fazla uzaklaşmam 2 elin parmaklarını geçmez bende insanım gencim gezmek istiyorum diyorum annem le babam biz insandeğilmiyiz bizde aynı sorunları yaşıyoruz diyolar işte 11lerden bir arkadaşım var o bile ne olduğunu bilmiyor tam herkes soruyo canın senin hiç sıkılmıyomu ben annemi babamı boğazlardım filan diye bu durumlar bende başarısızlık korkusu yarattı doğum günümde 5 ders saati + teneffüsler 1 tane fermuar dikememişim o günde ben kızın birine bağırdım hocada bize bağırdı ben eve indim ağlıyorum babama gittim dışarı çıkalım yok mesai saatindeyi dedi eve indim ağlamaya devam ettim annem döndü diyoki biz doğum günü için pasta almadık ya ona trip atıyo şu ikisene boyunca üzerimde olan baskıyı bir daha hissedemem heralde bende şimdi kendimi hayattan soyutladım tek derdim üniversite kazanmak ah bide şu var benim dişlerim önde bana sinir olunca dişlerimin taklidi yapanları saymıyorum bile bir insan senin her değine he demiyor diye onun böylede üstüne gidilmezki ben kimseye yalakalıklık yapmıyorum ondan heralde milletin bu tutumları bunlar sadece bu sene olanlar geçen senekileri yzmadım bile bu kadar uzun sürdü bak dışardan ne kadar normaliz hepimizin içinde bişeyler var