O kadar kötüyümki artık nefes alamıyorum... 13 aylık bir evliliğim ve bitmeyen bir sürü sorun... Daha önce de konu açmıştım, nerden başlayıp ne anlatacağımı bilmiyorum ama artık boğuldum... Eşim her hafta 3 -4 gün içmeden duramıyor, içince dengesizleşiyor ne dediğini bilmiyor, kabus gibi günler geçirdim bu yüzden, çok kez ayrılmaya karar verdik ama nasıl bir sevgidir bilmiyorum hala bitmedi... İçmediği günler o kadar iyiyizki, o kadar seviyorki sanki o adam başkası.. Her yolu denedim azaltsın diye, iyi davrandım, kızdım, küstüm, masa kurdum sevmediğim halde onunla oturup içtim, hep aynı... Bari kararında kaldıramıyorum dedim ama yok. Çocuk istiyor yaş farkımız baya var ama ben güvenemediğim için istemiyorum, onun için bari bırak aile olalım dedim Yok çocuk olunca bırakacakmış...
Ya en çok zoruma giden de ben bu adam için Türkiye’nin öbür ucuna geldim resmen kimseyi tanımadığım bir yere, ailemi Yok sayarak, sevgimin peşinden. Ailem o kadar iyilerki hala beni düşünüyorlar ama beler yaşadığımı belli etmek istemiyorum, daha fazla üzemem.. En çok buna dayanamıyorum, çok zoruma gidiyor, işimi gücümü herşeyi bırakıp geldim hemde... Her haftasonu kavga, haftaiçi bir şey yokmuş gibi hadi gezelim hadi seni kahvaltıya götüreyim, sonra tüm o güzel günler zehir oluyor hakaretler küfürler...
En son cumartesi pazar ağrılar içindeyken bi bahaneyle beni evden çağırıp, dükkanı bana bırakıp, döneceğim diye koma sarhoş olup eve gidip yattığında artık susayım sonuç hep aynı dedim. O günden beri konuşmuyorum, Pazartesi “git istediğin gibi yaşa, madem tüm haftasonu planın içmek, hiçbir haftasonu eşinle bi planın Yok artık karışmıyorum. Haftaiçi olunca da iş var para Yok diyorsun dertleniyorsun çünkü içkiden başka birşey görmüyor gözün. diğer insanlara baksana insanlar senin sokakta harcadığın paralarla ailesiyle geziyor tatil planları yapıyor, demekki sen benimle değil içkiyle zaman geçirmek istiyorsun, ayrı ayrı planlar yaparız, ben tek yaşarım bu şehirde” dedim ama yok, o benden daha kötü davranıyor sanki haklıymış gibi yüzüme bakmıyor.. Ve ne zaman böyle olsa bana ayrılalım diyor, sonra kavga dön başa... Şimdi yine haftaiçi olmasına rağmen sarhoş olup eve gidip sızdı, ve bana “ yarın abini arıycam, benle olamadın git ailenle mutlu yaşa” yazmış, aynı şeyler yani... Ben o kadar kötüyüm ki anlatamıyorum bile neler yaşadığımı.. Burada herkes içiyor nerdeyse ve kadınlar o kadar rahatki umurlarında değil, onlar da hayatlarına bakıyorlar, ben böyle yaşayamıyorum. Artık aileme de, uzaktaki arkadaşlarıma da anlatamıyorum, herşey içimde..
Bir yandan ders çalışıp atanmam lazım yapamıyorum, bir yandan hipotiroid çıktı şimdi de ne yapacağımı bilmiyorum bu ilaçlardan kurtulmak istiyorum...
Bu adama artık nasıl davranacağımı bilmiyorum, ne yapabilirimki ben... Susup hadi iç hayatım mı diyeceğim, ya da sevdiğim adama veda mı edeceğim bilmiyorum... Buradaki yalnızlık da beni çok yordu, sadece onun için yazıyorum aslında, daha fazla birileriyle paylaşamazsam nefes alamıycam gibi. Ben ne yapacağımı bilmiyorum, sadece destek istiyorum sizden, bana güç verecek yeniden canlanmamı sağlayacak.. Yalnız da mutlu olmama inandıracak bir söz bir ses...
Uzun oldu kusura bakmayın, doğru cümleler kurdum mu onu bile bilmiyorum... Teşekkür ederim...