Merhaba hanımlar, öncelikle size güzel bir hafta diliyorum
Lafı uzatmadan konuya gireceğim, ben aylardııırr birine baya baya aşığım, duygularımı da ortak arkadaşımız söyledi ona 6 ay önce. (bu konularda gereksiz bir şekilde cesaretliyim, duygumu içimde tutamıyorum söyletmesem bile hareketlerim bakışım belli ediyor, kendisi de anlamış zaten ben söyletmeden önce..) Kendisi ''şu sıralar düşünmüyorum'' diyerek kibar bir şekilde geçiştirdi. Başta olayın ciddiyetinin farkına varmadım. 'elbet bir gün düşünür beni, hem reddetmemiş kii düşünmüyorum dedi' diye züğürt tesellisi bulsam da gün geçtikçe kötüye gittim.. Reddedildiğim gerçeğiyle karşı karşıya kaldım.
Sanırım hatam başkasına söyletmekti, ama ben söylesem de sonuç aynı olacaktı.
Derdimi açtığım bir erkek arkadaşım '' ben de bir erkeğim anlarım, o seni beğenmedi, güzel bulmuyor. Eğer beğenmiş olsaydı seninle hemen tanışmak isterdi en azından kaybetme korkusu olurdu...'' diyerek yarama tuz bastı sağolsun. Hak vermedim değil, haklı da. Egomun, gururumun, beynimin ve aptal kalbimin arasında sallandım durdum hanımlar... Egom beynim, kalbimi suçladı.
Karşımdaki öğrenci, bölümümüzün durumu ortada gelecek için fazlasıyla çırpınmalı, asla yakışıklı da değil. Ben de kendimi severdim beğenirdim sanırım egom bunu kabul etmedi. O kim ki, o kim oluyor cümleleri de beynimde çınladı, aptal kalbimin serzenişleri de......
Benimle nezaketen tanışmazken bile, etraftaki seviyesi düşük insanlarla muhatap olması, benim yüzüme bakmazken yapmacık insanlarla gülmesi de (kızlar da dahil) kanıma dokundu tabii. Dokunuyor hala...
Hanımlar bilmiyorum ben kendimi anlatabiliyor muyum, affola uzun olduysa ve anlaşılmadıysam..
Unutamıyorum, kalbim de beynim de unutmuyor. Sürekli kendimi suçluyorum, kendimi aşağılanmış gibi hissediyorum. Yerin dibine girdim. Öyle havalı egoist biri değilim, ama bu olayı da egom gururum kabul etmedi. Bunları düşünmeliydim kendi düşen ağlamaz ama ne bileyim ben bu kadar çökeceğimi bilmedim.
Kalbime gelince hala laf dinlemiyor, beynim kalbimi affetmiyor. Kendi içimde çöküntüdeyim.. Göz yaşım artık içime akıyor.... Unutmalıyım ama beceremiyorum. Gidip yeniden konuşmama beynim izin vermiyor, hem ne diycem ki.
Ben neler atlattım neler yaşadım, hayat benim için hiç kolay olmadı. Onlarda bile böyle olmadım..
Dayanamıyorum
Lafı uzatmadan konuya gireceğim, ben aylardııırr birine baya baya aşığım, duygularımı da ortak arkadaşımız söyledi ona 6 ay önce. (bu konularda gereksiz bir şekilde cesaretliyim, duygumu içimde tutamıyorum söyletmesem bile hareketlerim bakışım belli ediyor, kendisi de anlamış zaten ben söyletmeden önce..) Kendisi ''şu sıralar düşünmüyorum'' diyerek kibar bir şekilde geçiştirdi. Başta olayın ciddiyetinin farkına varmadım. 'elbet bir gün düşünür beni, hem reddetmemiş kii düşünmüyorum dedi' diye züğürt tesellisi bulsam da gün geçtikçe kötüye gittim.. Reddedildiğim gerçeğiyle karşı karşıya kaldım.
Sanırım hatam başkasına söyletmekti, ama ben söylesem de sonuç aynı olacaktı.
Derdimi açtığım bir erkek arkadaşım '' ben de bir erkeğim anlarım, o seni beğenmedi, güzel bulmuyor. Eğer beğenmiş olsaydı seninle hemen tanışmak isterdi en azından kaybetme korkusu olurdu...'' diyerek yarama tuz bastı sağolsun. Hak vermedim değil, haklı da. Egomun, gururumun, beynimin ve aptal kalbimin arasında sallandım durdum hanımlar... Egom beynim, kalbimi suçladı.
Karşımdaki öğrenci, bölümümüzün durumu ortada gelecek için fazlasıyla çırpınmalı, asla yakışıklı da değil. Ben de kendimi severdim beğenirdim sanırım egom bunu kabul etmedi. O kim ki, o kim oluyor cümleleri de beynimde çınladı, aptal kalbimin serzenişleri de......
Benimle nezaketen tanışmazken bile, etraftaki seviyesi düşük insanlarla muhatap olması, benim yüzüme bakmazken yapmacık insanlarla gülmesi de (kızlar da dahil) kanıma dokundu tabii. Dokunuyor hala...
Hanımlar bilmiyorum ben kendimi anlatabiliyor muyum, affola uzun olduysa ve anlaşılmadıysam..
Unutamıyorum, kalbim de beynim de unutmuyor. Sürekli kendimi suçluyorum, kendimi aşağılanmış gibi hissediyorum. Yerin dibine girdim. Öyle havalı egoist biri değilim, ama bu olayı da egom gururum kabul etmedi. Bunları düşünmeliydim kendi düşen ağlamaz ama ne bileyim ben bu kadar çökeceğimi bilmedim.
Kalbime gelince hala laf dinlemiyor, beynim kalbimi affetmiyor. Kendi içimde çöküntüdeyim.. Göz yaşım artık içime akıyor.... Unutmalıyım ama beceremiyorum. Gidip yeniden konuşmama beynim izin vermiyor, hem ne diycem ki.
Ben neler atlattım neler yaşadım, hayat benim için hiç kolay olmadı. Onlarda bile böyle olmadım..
Dayanamıyorum