Benim adıma sevinen herkese teşekkür ederim. Dilerim kimsenin başına böyle bir şey gelmez. Mal canın yongasıdır elbet ama o kadar takı içinde hep ailemin taktığı bileklik aklıma geldikçe ağlardım. Çok şükür şimdi mutlulukla takıyorum.
Nasıl kaybolduğunu anlatayım, o günlerde üzüntüden anlatamadım. Birkaç gün evde değildik ve takıları da ne olur ne olmaz diye yanıma almıştım. İş yerinde çay alırken çantamı elektrikli ocağın yanına koymuştum. Meğer ocak sıcakmış ve çanta hasar gördü. Ben de eve gelince baktım kötü durumda çöpe attım. Birkaç gün sonra acaba çantaya iyice baktım mı diye vesvese yaptım. Takıları aradım ve o an telaşla göremedim sanırım. İnançlı bir insanım ve bir imtihan olarak bakıyorum bu olaya. Çünkü maddi olarak hiç üzülmedim, hep babamın emeği annemin hatırası diye ağladım.
Eşimden şüphelenmemi salık verenler olmuş, zerre kadar ilgisi yok onun bu durumla. O beni üzmemek için metanetli davrandı ki ben ona bu çanta olayını anlatmadım ama o hareketlerimden suçlu hissettiğimi anladı ve gitmedi konunun üstüne. Öyle katakullisi olmayan, sade bir insandır eşim. Rabbim kimseyi şaşırtmasın.
