Bazen anne baba bile evladını düşünmez bunu anladım bende yaşadığım kadarıyla
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Ailemi sildim
- Konu Sahibi Patianne
- Başlangıç Tarihi
- 17 Ocak 2020
- 28.130
- En iyi cevaplar
- 1
- 40.863
- 598
Baristiniz mi
- 13 Kasım 2018
- 1.898
- 1.824
- 63
çoook uzun bir süre kararlı bir şekilde ailenizden uzak durmanızı öneririm. Şöyle en az bir beş yıl falan. Yorum yapmayın, onları kötülemeyin, eşinize karşı onlar yokmuş gibi davranın, bir süre ailemle görüşmeyeceğim diyebilirsiniz eşinize, zaten o da anlar. Ama detay vermeyin, konuları eşinizin ve eşinizin ailesi yanında irdelemeyin, hislerinizi kağıda dökün kimseyle ayrıntı konuşmayın, aile herkesin hassas noktası, konuşacağınız çoğu kişi annedir deyip ailenizin tarafını tutabilir.
sizi bu kadar üzmelerinin vebalinin yanı sıra maddiyatla ilgili olarak: herseyden öte size bir ev borçları var. üstünüze kayıtlı bir ev (mirastan gelecek ev haricinde). Bu kardeşler arasındaki adaleti sağladıklarının göstergesi olacak. Derdiniz ev değil tabii ama adalet için savaşın. Sizin de çocuklarınız var. Siz isteyin, hakkınız olduğunu söyleyin, onlar vermiyor olsun, vebali onların üstünde olsun. Tabii laf yeri gelir ve özür dilemeye gelirlerse.
sizi bu kadar üzmelerinin vebalinin yanı sıra maddiyatla ilgili olarak: herseyden öte size bir ev borçları var. üstünüze kayıtlı bir ev (mirastan gelecek ev haricinde). Bu kardeşler arasındaki adaleti sağladıklarının göstergesi olacak. Derdiniz ev değil tabii ama adalet için savaşın. Sizin de çocuklarınız var. Siz isteyin, hakkınız olduğunu söyleyin, onlar vermiyor olsun, vebali onların üstünde olsun. Tabii laf yeri gelir ve özür dilemeye gelirlerse.
Seni anlıyorum gercekten tüm kalbimle. Benzer şeyleri yaşayıp Bende senin evladın kızın değilmişim deyip içimdekileri döküp son konusmami yaptim ayni yaşlardayiz seninle. Bende konuşmuyorum artık. Elimden geleni yaptım kostum ettim ama yinede evlat ayrımında kenarda kaldim kac defa. Simdi.gorusmek istemiyorum ilk zamanlar farketsinler diyordum simdi hic görmek istemiyorum. Benimde evladim var bende bana yapılanı onlara yapmayim diyorum.
Evet bende farketsinler diye tam 3 ay mesafe koydum ama farketmek bir tarafa birde aramıyorsun sormuyorsun gibi serzenişlerde bulundular...kışkırtmasalardı belki yine patlamaz,
Kendi kırgınlığımı içimde yaşardım yıllardır olduğu gibi...ama olan oldu 2 ay oldu ne arıyor nede soruyor annem,kardeşim...abimle zaten kavgalıyız bu mesele yüzünden...hadi annemi geçtim de küçük kardeşimle çok yakındık arayıp sormadı bile abla ne oldu diye...bende onu aramıyorum ...hepsi büyüklerin yüzünden...bişey demiyorum eden bulur demişler bekleyip göreceğim
Benimde 3 ay oldu. Hamileliğimi zehir etmesinler bana dedim. Kafam rahat olsun. Doguma zaten ilk cocugumda bile gelmedi. Simdi oyle beklentimde yok. Benden uzak Allaha yakın olsunlar diyorum. Bazen üzülüyorum ama her konuşmada daha çok uzuluyordum simdi oyle aklıma gelince. Hamilelik hormonlarının etkisiyle daha tepkiliyim birde..
Üzülmek kısmı bendede mevcuttu ilk zamanlar...özlüyorumdum herşeye rağmen ...sarılsa öpse saçımı okşasa herşey geçecek gibi geliyordu
..ama artık beklemiyorum..önceden hüzünlenir ağlardım şimdilerde hiç ağlamadığımı hatta üzülmediğimi farkettim...öldürmeyen acı güçlendirir derler çok doğru
Bu arada sağlıklı doğumunuz olsun inşallah
Evet zamanla insan alışıyor ve katilasiyor sanirim. Ben aile büyükleri diye herseye tolere etmeye çalışmıştım hep ama olmayınca olmuyor işte.. Tek taraflı olmuyor hic, bazen kangren olan bacağı kesmek hayat kurtarıyor. Amin insallah bebeğim icinde..
Güncelleme
Evet arkadaşlar 3 aya yakındır ailemle görüşmüyordum geçen gün o söz verip almadıkları yatağı bazasıyla birlikte almış adresime göndermiş annem aradım tekrar tartıştım sorunun yatak olmadığını anlatmaya çalıştım...anlamadı yine tabiki...ağladı söylediklerimi yüzüme vurdu ...ben ona o bana yine ...eşim geldi o ara telefonu kapatmak zorunda kaldım..bilgisi yok tartışmalardan Kısacası yine olmadı...
Küçük kardeşim aradı iki gün öncede ılımlıydık ikimizde ama yine eşim geldi işten konuşamadık izah edemedim kendimi.. zaten onunla bir sorunum yoktu
1 aya evlenecek uzağa gidecek oda ..annemde köye gidecek babam zaten köyde abim uzakta oturuyor..
Kendimi çok yanlız çokta mutsuz hissediyorum
Eşim ve bir çocuğum var ama..işte aile başka her ne kadar kırılsamda onlardan başka kimsem yok
Eşimin ailesi var aile binasındayız ama abi yengesi tam bir facia görüşmüyoruz..kaynananlar onlardan beter neyseki korona var diye bu kış gelmediler köyden..hiç arkadaşım yok güvenip hislerimi anlatabileceğim
Kimsem yok
eski günleri özlüyorum annemin babamın kışları istanbulda olduğu zamanları yanlarına gittiğim oturup sohbet ettiğim eğlendiğim onları yanımda hissettiğim yakın olduğum zamanları
Kardeşlerim bekarken hep bir arada olduğumuz günleri...şimdi kimsem yok gibi hissediyorum
Eşimle aramız iyi şükür ailesi yokken herşey mükenmel ama yeterli gelmiyor bana ailesine olan düşkünlüğü ve beni geçmişte onlara karşı ezdirmesi malum..hala içimden çıkmayan olaylar..ailemin dimdik arkamda durması..babamın beni hep savunması koruması kollaması..
Bir gün eşim babama (kızına çok yüz verme sonra en ufak olayda babamın evine giderim diyor dedi
Babamda ona herzaman başımın üstünde yeri var istediği zaman gelir benim kızım demişti 12 yıl kadar önce...)nasıl sevinmiştim anlatamam
Hâlâ gözlerim dolarak hatırlıyorum
...eşime ve ailesine asla güvenmiyorum ..
sanki herşey elimden kayıp girmiş gibi hisediyorum...sanki anne babama birkez sarılsam saçımı okşasalar biz varız yanındayız deseler geçecek herşey ama yok işte,olmuyor
1 ay sonra nikah var sonrada köye gidecekler bir daha gelirler mi bilmiyorum babam gelmez zaten annemde belki gelirim diyor hep..siz gelin diyor ama köy çok uzak 1200 km eşim gitmez 4 5 yılda bir belki..çok özler oldum geçmişi bu aralar..herşeyim sahte gülüşlerim bakışlarım zoraki yaşayışım...meğer ne mutluymuşum eskiden onlar hayatımdayken...
Hiçbirşeyin tadı tuzu yok..küs olduğumuzdan değil barışsakta geçmeyecek bu his biliyorum
Çok kırıldım çokta kırdım...ama içim buruk
Kırmak çözüm değilmiş onu anladım
Üzgünüm ölsemde kurtulsam diye düşünecek kadar üzgün..koca dünyada bir başımaymışım gibi geliyor
Ağlayarak yazıyorum bunları inanın..
Evet çok kızgındım ama şimdi vicdan yapıyorum
Ne olur kınamayın beni içimi dökmek istedim sadece...
Evet arkadaşlar 3 aya yakındır ailemle görüşmüyordum geçen gün o söz verip almadıkları yatağı bazasıyla birlikte almış adresime göndermiş annem aradım tekrar tartıştım sorunun yatak olmadığını anlatmaya çalıştım...anlamadı yine tabiki...ağladı söylediklerimi yüzüme vurdu ...ben ona o bana yine ...eşim geldi o ara telefonu kapatmak zorunda kaldım..bilgisi yok tartışmalardan Kısacası yine olmadı...
Küçük kardeşim aradı iki gün öncede ılımlıydık ikimizde ama yine eşim geldi işten konuşamadık izah edemedim kendimi.. zaten onunla bir sorunum yoktu
1 aya evlenecek uzağa gidecek oda ..annemde köye gidecek babam zaten köyde abim uzakta oturuyor..
Kendimi çok yanlız çokta mutsuz hissediyorum
Eşim ve bir çocuğum var ama..işte aile başka her ne kadar kırılsamda onlardan başka kimsem yok
Eşimin ailesi var aile binasındayız ama abi yengesi tam bir facia görüşmüyoruz..kaynananlar onlardan beter neyseki korona var diye bu kış gelmediler köyden..hiç arkadaşım yok güvenip hislerimi anlatabileceğim
Kimsem yok
eski günleri özlüyorum annemin babamın kışları istanbulda olduğu zamanları yanlarına gittiğim oturup sohbet ettiğim eğlendiğim onları yanımda hissettiğim yakın olduğum zamanlarıKardeşlerim bekarken hep bir arada olduğumuz günleri...şimdi kimsem yok gibi hissediyorum
Eşimle aramız iyi şükür ailesi yokken herşey mükenmel ama yeterli gelmiyor bana ailesine olan düşkünlüğü ve beni geçmişte onlara karşı ezdirmesi malum..hala içimden çıkmayan olaylar..ailemin dimdik arkamda durması..babamın beni hep savunması koruması kollaması..
Bir gün eşim babama (kızına çok yüz verme sonra en ufak olayda babamın evine giderim diyor dedi
Babamda ona herzaman başımın üstünde yeri var istediği zaman gelir benim kızım demişti 12 yıl kadar önce...)nasıl sevinmiştim anlatamam
Hâlâ gözlerim dolarak hatırlıyorum
...eşime ve ailesine asla güvenmiyorum ..
sanki herşey elimden kayıp girmiş gibi hisediyorum...sanki anne babama birkez sarılsam saçımı okşasalar biz varız yanındayız deseler geçecek herşey ama yok işte,olmuyor
1 ay sonra nikah var sonrada köye gidecekler bir daha gelirler mi bilmiyorum babam gelmez zaten annemde belki gelirim diyor hep..siz gelin diyor ama köy çok uzak 1200 km eşim gitmez 4 5 yılda bir belki..çok özler oldum geçmişi bu aralar..herşeyim sahte gülüşlerim bakışlarım zoraki yaşayışım...meğer ne mutluymuşum eskiden onlar hayatımdayken...
Hiçbirşeyin tadı tuzu yok..küs olduğumuzdan değil barışsakta geçmeyecek bu his biliyorum
Çok kırıldım çokta kırdım...ama içim buruk
Kırmak çözüm değilmiş onu anladım
Üzgünüm ölsemde kurtulsam diye düşünecek kadar üzgün..koca dünyada bir başımaymışım gibi geliyor
Ağlayarak yazıyorum bunları inanın..
Evet çok kızgındım ama şimdi vicdan yapıyorum
Ne olur kınamayın beni içimi dökmek istedim sadece...
- 10 Ağustos 2009
- 26.131
- 18.284
- 823
Yalnızlık hissine yoğunlaşma evrene sürekli negatif mesaj gönderme elinde olanla mutlu olmaya çabala geçmişte yaşama bugünde yaşama çalış , hayatında elbette olumlu olan olaylar var onlara odaklan şükret, yeni hobi edin aslında yapılacak çok değişik aktiviteler var ama sen bu yalnız kaldım duygusundan sıyrılGüncelleme
Evet arkadaşlar 3 aya yakındır ailemle görüşmüyordum geçen gün o söz verip almadıkları yatağı bazasıyla birlikte almış adresime göndermiş annem aradım tekrar tartıştım sorunun yatak olmadığını anlatmaya çalıştım...anlamadı yine tabiki...ağladı söylediklerimi yüzüme vurdu ...ben ona o bana yine ...eşim geldi o ara telefonu kapatmak zorunda kaldım..bilgisi yok tartışmalardan Kısacası yine olmadı...
Küçük kardeşim aradı iki gün öncede ılımlıydık ikimizde ama yine eşim geldi işten konuşamadık izah edemedim kendimi.. zaten onunla bir sorunum yoktu
1 aya evlenecek uzağa gidecek oda ..annemde köye gidecek babam zaten köyde abim uzakta oturuyor..
Kendimi çok yanlız çokta mutsuz hissediyorum
Eşim ve bir çocuğum var ama..işte aile başka her ne kadar kırılsamda onlardan başka kimsem yok
Eşimin ailesi var aile binasındayız ama abi yengesi tam bir facia görüşmüyoruz..kaynananlar onlardan beter neyseki korona var diye bu kış gelmediler köyden..hiç arkadaşım yok güvenip hislerimi anlatabileceğim
Kimsem yok
Kardeşlerim bekarken hep bir arada olduğumuz günleri...şimdi kimsem yok gibi hissediyorum
Eşimle aramız iyi şükür ailesi yokken herşey mükenmel ama yeterli gelmiyor bana ailesine olan düşkünlüğü ve beni geçmişte onlara karşı ezdirmesi malum..hala içimden çıkmayan olaylar..ailemin dimdik arkamda durması..babamın beni hep savunması koruması kollaması..
Bir gün eşim babama (kızına çok yüz verme sonra en ufak olayda babamın evine giderim diyor dedi
Babamda ona herzaman başımın üstünde yeri var istediği zaman gelir benim kızım demişti 12 yıl kadar önce...)nasıl sevinmiştim anlatamam
Hâlâ gözlerim dolarak hatırlıyorum
...eşime ve ailesine asla güvenmiyorum ..
sanki herşey elimden kayıp girmiş gibi hisediyorum...sanki anne babama birkez sarılsam saçımı okşasalar biz varız yanındayız deseler geçecek herşey ama yok işte,olmuyor
1 ay sonra nikah var sonrada köye gidecekler bir daha gelirler mi bilmiyorum babam gelmez zaten annemde belki gelirim diyor hep..siz gelin diyor ama köy çok uzak 1200 km eşim gitmez 4 5 yılda bir belki..çok özler oldum geçmişi bu aralar..herşeyim sahte gülüşlerim bakışlarım zoraki yaşayışım...meğer ne mutluymuşum eskiden onlar hayatımdayken...
Hiçbirşeyin tadı tuzu yok..küs olduğumuzdan değil barışsakta geçmeyecek bu his biliyorum
Çok kırıldım çokta kırdım...ama içim buruk
Kırmak çözüm değilmiş onu anladım
Üzgünüm ölsemde kurtulsam diye düşünecek kadar üzgün..koca dünyada bir başımaymışım gibi geliyor
Ağlayarak yazıyorum bunları inanın..
Evet çok kızgındım ama şimdi vicdan yapıyorum
Ne olur kınamayın beni içimi dökmek istedim sadece...
her şeye rağmen mutlu ve huzurlu olmaya odaklan
Baska bir versiyonunu yasamaktayim anlattiginizin, yasit da sayiliriz. Evet ben de uzuluyorum ama artik tek bir sey soyluyorum "kimsesizin kimsesi Allah'tir", yalniz degilim. Rabbim kalbimizde eksikligini hissettigimiz bosluklari rahmeti ile kusatsin diyorum. Sadece, yaralarinizi kendiniz sarin, esiniz dahil, kol kirilsin yen icinde kalsin, kimsenin eline bir gun kullanabilecegi bir koz vermeyin...
Gitmiş o yatağı almış bana kardeşime eşya alırken..eşimi arayıp zehraya süpriz yapıcaz söyleme demişler oda söyledi bana hemen.. aradım istemiyorum falan dedim tartıştık yine..o zaman çöpe at dedi..eşime olayı detaylı yansıtmadığım için barışmış gibi yaptım bişey diyemedim...yatak geldi kardeşim aradı ertesi gün ufak tefek onada söyledim kırgın oldupumu fazla konuşamadık ..1 hafta sonra annem aradı yatak geldimi diye geldi dedim mesafeliydik ikimizde bize gelin yemeğe dedi gerek yok dedim ..kardeşim kızımı aldı götürdü şu an orada...oradanda gezmeye gideceklermiş kıyafet istedi benden götürdüm ..içeri girdim sarıldı ağladı bende sen ağla diye gelmedim dedim..10 dk durdum ...hemennhastaneye gidiyorum iyi değilim emar çektirdim endoskopi çektirdim falan...sıraladı durdu ...iyi olursun inşallah dedim..ikimizde soğuktuk ..kalktım yemeğim yok gitmem lazım dedim ..eşinde gelsin akşam gitme dedi gerek yok dedim öpüştük kapıda çıktım...hala limoniyiz yani..babamıda aramıyorum hiç geçen eşim aramış beni sormuş hiç aramıyor falan demiş...kavgamızdan haberi yokmuş söylememişler ...kalp krizi geçirirmiş söylediklerimi duyarsa...hıh duyda inan ..
Neyse böyle işte arayıp sormak yok yine aynı şekilde devam ediyoruz bakalım nereye kadar
Benzer Konular
