Ailemi seviyorum ama mesafe koymak zorunda kaldım

Herkese hayırlı geceler,son 2 aydır çok zor şeyler yaşadım, inşallah herşey yolunda giderse sarpa saran herşey düzelecek,bir gayret üzülmemeye, akıl ve ruh sağlığımı güçlü tutmaya çalışıyorum.
Bu anlamda beni üzen konuları başa sarıp sarıp konuşan,benim ruh halimle,şu saatten sonra ne yapacağımla zerre kadar ilgilenmeyen kök ailem yani annem ve kardeşlerimle arama mesafe koydum.
Onlara bunu açıklamıştım,benimle sorunları konusmak yerine çözmeye odaklanmiyorsunuz bari sinirlerimi yıpratmayin demiştim.
Bugün whatasp aile grubunda kızımın moral olsun diye erkenden doğum gününü kutladık,yeni şehirde yeni bı hayata başlıyoruz bu sefer ikinci kez.
Resimleri attım ben de aile grubuna.
Konuyu yine benim konuşmak dahi istemediğim,bende travma yapan yerlere getirdiler,ben geçmişle,olan bitenle ilgili konuşmayı bıraktım, çünkü çocuklarım var ve bir an evvel evimi bulup hayatıma devam etmem şart.
Ev bulamıyorum,uzaktan hiç bulamadım.en ufak yardımı yok ailemin,söz olarak bile,merak dahi etmiyorlar,ben de madem benimle tartışmaktan öteye gidemiyor sunuz, akıl ve ruh sağlığım için bayramlar, doğum ve düğün harici konuşmak istemiyorum bundan sonra dedim.
Herşey daha farklı olsun isterdim ama ne yazıkki değil.dusenin dostu olmazmış.basima gelenlerden sonra bir tek bosandigim eşimin annesi,yani cocuklarimin babanesi bana destek oldu,onun evimdeyim bahadır.bana eski konuları,yaşadıklarımı anlattirmiyor bile,kafamı dinle kızım,herşeyi unut,biz sana maddi manevi yardım ederi dedi,eski eşim bile para yardımı yaptı,her konuda destek oldu,kendi o ailem beni resmen disladi,hayretler içerisindeyim.
Bazen ağlarken bile ağlama hakkım sınırlı gibi hissediyorum, çocuklarım sayesinde kendimi bırakmıyorum.
Benim durumumu yaşayan var mıdır,eminim çoktur,burayı okuyorum günlerdir,bana iyi geliyor,yakında hayatımı yoluna sokayım,her anlamda psikolojik yardım almak istiyorum, mutlu olmak istiyorum.

Inişlerinizin çıkışları da olsun inşallah.

Demekki intihar edenler yapayalnız bırakıldığı için bu duruma düşüyor diye düşünüyorum bazen,benim bu tarz bir düşüncem yok ama ruhsal olarak yalnız birakilmak insanı kafese konmuş gibi çaresiz hissettiriyor.yardim almak için sabırsızlanıyorum,en kısa sürede inşallah.

Trouvaille .!.:

Bir an önce kendiniz için psikolojik yardım almalısınız. İnsan en yakınıyla bile çok uzak düşer bazen. Hayalkırıklığı yaşıyorsunuz ağrınıza gidiyor ama en azından yanınızda olup size yardım eden birileri var. Canınızı sıkmayın ve çocuklarınızla mutlu bir hayat sürmeye bakın

Genişletmek için tıkla...

Amin, ümidim hiçbir zaman kesilmedi, çünkü hayat tam da böyle birşey, teşekkürler

merve .!.:

Inişlerinizin çıkışları da olsun inşallah.

Genişletmek için tıkla...

Didem semerci .!.:

Herkese hayırlı geceler,son 2 aydır çok zor şeyler yaşadım, inşallah herşey yolunda giderse sarpa saran herşey düzelecek,bir gayret üzülmemeye, akıl ve ruh sağlığımı güçlü tutmaya çalışıyorum.
Bu anlamda beni üzen konuları başa sarıp sarıp konuşan,benim ruh halimle,şu saatten sonra ne yapacağımla zerre kadar ilgilenmeyen kök ailem yani annem ve kardeşlerimle arama mesafe koydum.
Onlara bunu açıklamıştım,benimle sorunları konusmak yerine çözmeye odaklanmiyorsunuz bari sinirlerimi yıpratmayin demiştim.
Bugün whatasp aile grubunda kızımın moral olsun diye erkenden doğum gününü kutladık,yeni şehirde yeni bı hayata başlıyoruz bu sefer ikinci kez.
Resimleri attım ben de aile grubuna.
Konuyu yine benim konuşmak dahi istemediğim,bende travma yapan yerlere getirdiler,ben geçmişle,olan bitenle ilgili konuşmayı bıraktım, çünkü çocuklarım var ve bir an evvel evimi bulup hayatıma devam etmem şart.
Ev bulamıyorum,uzaktan hiç bulamadım.en ufak yardımı yok ailemin,söz olarak bile,merak dahi etmiyorlar,ben de madem benimle tartışmaktan öteye gidemiyor sunuz, akıl ve ruh sağlığım için bayramlar, doğum ve düğün harici konuşmak istemiyorum bundan sonra dedim.
Herşey daha farklı olsun isterdim ama ne yazıkki değil.dusenin dostu olmazmış.basima gelenlerden sonra bir tek bosandigim eşimin annesi,yani cocuklarimin babanesi bana destek oldu,onun evimdeyim bahadır.bana eski konuları,yaşadıklarımı anlattirmiyor bile,kafamı dinle kızım,herşeyi unut,biz sana maddi manevi yardım ederi dedi,eski eşim bile para yardımı yaptı,her konuda destek oldu,kendi o ailem beni resmen disladi,hayretler içerisindeyim.
Bazen ağlarken bile ağlama hakkım sınırlı gibi hissediyorum, çocuklarım sayesinde kendimi bırakmıyorum.
Benim durumumu yaşayan var mıdır,eminim çoktur,burayı okuyorum günlerdir,bana iyi geliyor,yakında hayatımı yoluna sokayım,her anlamda psikolojik yardım almak istiyorum, mutlu olmak istiyorum

Genişletmek için tıkla...

Boşanmadan sonra size "el " olmasını beklediğiniz eşinizin anası bile size kucak açmış, yardım etmiş. Kendi anneniz kardeşimiz destek olmamışsa orada o notu vermek lazım. Çok ama çok zor izi çıkan bir hata yapmışlar. Bir anne , iki evladı ile kendi kaderine terk edilirse, onu o halde bırakanlar da ömür boyu o mesafeyi hak etmiş demektir. İleride çok içleri yanacak ama geçti Bolu'nun pazarı. Size tavsiyem benim annemin aynı siz gibi iki çocukla metropol şehirde dul kalıp sıfırdan hayata iki değil!!! Dört eliyle sarılması gibi hayata sarılmanızdır. Boşanma psikolojisi bazen ömür boyu sürebiliyor. Yeterince destek alınmadan geçen bir boşanma , kalıcı hasar verşyor ve sürekli kahır dolu sinirli birine dönüşebiliyorsunuz. O sebeple birinci kendinize yapmanız gereken şey , online psikolojik destek alın. Uygun fiyatlı olanlar var. Önemli olan psikolojinizi anlayan birinden şu an destek görmeniz. Yani ailenizin yapmadığını biri yapmalı şu an. Yoksa bunun eksikliğini çok acı çekeceksiniz ileride. Bakın annem bunu yaşadı. Eğer aklım olsaydı o yaşta, annemi boşanır boşanmaz bir psikoloğa gidip düzenli şekilde destek almasını sağlardım. Bir diğer önemli şey de ailenize olabildiğince bireysel ilişki kurun, gruba yazmak yeterince sağlıklı bir iletişim değildir. Gruba değil, tek tek görüşme sağlayıp empati yapmalarını sağlayabilirsiniz. Bu kararı almanıza sebep olan şeyleri anlamaları için biraz çaba sarf etmeniz gerekecek ama sonunda sizi anladıklarında , sizi destekleyecek sözler söylediklerinde hayata daha güçlü bakacaksınız. Hiçbir psikoloğun desteği , bi ana baba desteği gibi olmuyor çünkü. Çocuklara dert yanmayın, çocuk rolleri değişirse küçük ebeveynlere dönüşür, tıpkı şu an benim olduğjm gibi sürekli kendi kendini içinden eleştiren, içinde acımasız bir ebeveyn gizli olan , her dertlinin derdini çözmeye çalışan çocuklar gibi olurlar. Ve o kayınvalideye teşekkürler. Umarım boşanma kararınızda hiçbir etkisi yoktur. Ama ne kadar iyi bir insanmış ki size destek çıkmış. Benim anneme sofrada yüzüne kanser olasıca ciğerleri ağzına gelesice diye beddua ederlerdi şerefsiz babannem ve dedem. Neyse . Evlilik hayatın sonuna kadar sürer diye bir kaide yok. Yanlış bir uyum olduğu anlaşılınca ayrılmak kadar normal ve insani birşey yok. Bunu bu kadar dramatize eden biziz biz Türk toplumu. Maalesef. Gelinlikle girilir kefenle çıkılır mantığı ile büyüyen bi kız tabi ki boşanınca ülkesinden atılmış gibi hissedip yanlış bişey yapmadım ben dimi dimi der gibi insanlardan destek umar hale geliyor. İşte. Toplumsal baskı tam olarak bu. Kurban gitmeyin bu baskıya. Sapasağlamsınız. Şiddet görmediniz aslan gibi iki de evladınız var. Hiçkimseye eyvallah demeyin.