Aileme çok kırıldim sizce adım atmalı miyim?

Merhabalar...
Nasrettin hoca bir gün ağaçtan düşmüş etrafına birsuru insan toplanmiş, Nasrettin hoca demiski ağaçtan dusmeyenler gitsin ağaçtan düşenler beri gelsin ...
Demem o ki beni gerçekten bu tarz durumların içinden geçmiş kişiler anlayabilir, damdan düşenin halinden damdan düşen anlar misali,tecrübeli arkadaşlarımın nasihatlerine ihtiyacım var bu konularla sinanmamis kisillerin kolay atıp tutanilecegi i düşünüyorum fikrini belirten herkese şimdiden teşekkür ediyorum ve konuya geçiyorum..
Gençliğim anne ve babamın sağlık sorunları ile bire bir ilgilenmekle hastanelerde geçti diyebilirim, her bir sorunda birde ruhen coktugum zamanlar oldu dertlerini derdim bildim üzüldüm ağladım çekirdek ailemin bile çoğu zaman önüne geçirdim önceliğim hep onlar oldu. Her şeyleri e kosturdum hep önden giden ben oldum hem maddi hem manevi olarak.burayi gerçekten fazla uzatmayacagim sikilmayasiniz diye sanıyorum kafanizda nasıl bir evlat olduğum az çok şekillenmiştir.Gel gelelim hayatımın en zor dönemi dedigim çok travmatik bir erken doğum bebeğimin aylarca yogunbakimda kalması benim sezeryanli oluşum diğer çocuklarımın ortada kalışı ( çünkü eşim çalışıyor ve çoğu zaman vakit olarak herşeye yetisemiyor) ailecek çok zor zamanlardan geçtik çok ileri derece erken doğum olduğu için bebekle ilgili çok ciddi sağlık sorunları ile karşı karşıya kaldık neticede çok şükür aylar süren mücadelenin ardından feraha erdik şükürler olsun.ama ne yazikki benimde hayatı tehlikemin olduğu benegimin aylarca yogunbakimda kaldığı ve hayat mücadelesi verdiğimiz bu süre te ailem asla yanımda olmadı.Evladimla ilgili kötü haberler aldığımda ağlayacak bir omuz dahi olmadilar bana , sanki normal zamanında olmuş soru süz bir dogummus gibi yaklaşıldı kaldiki oyle olsa bu kadar alınıp gucenmezdim.hal böyle olunca yanımda olmayislarini hazmedemiyorum.o zor dönemdede onlara söyledim bunu her gün agladigim dönemimde yanımda yoksunuz artık olmayın siz gibi bir ailem yok artık dedim hepsini engelledim...engelledim ama yokluklarini hissediyorum üzülüyorum özlüyorum eski günlerimizi ariyorum.bazen elim telefona gidiyor arayım diyorum sonra yaşadığım o kötü gjnler geliyor aklıma açıdan kederden ölmeyi istedgim ama yanımda olmadıkları gjnler vazgeçiyorum...sizce arayı duzeltmeliyimiyim? Bu arada onların birkaç kez iletişim girişimleri oldu red ettim ...

Geçmiş olsun öncelikle, doğum yapalı ne kadar oldu, biraz sakinlesin kendinize gelin, haklısınız kizmakta sonuçta aileler bugünler için var şimdi siz onları tanımış oldunuz, mutlaka canınız yaniyordur ama bence aramayın şimdi belki biraz daha zaman geçince ama eskisi gibi de olmayın derim, hepsini mi engellediniz kardeş vs görüştüğünuz kimse yok mu

Bence aldığınız karar tam yerinde olmuş. Zor günlerinizde yanınızda olmayan kimseyi özlemeyin hayatınızda tutmayın anne baba dahi olsa. Ki kırıldığınız yanınızda olmayış şımarıkça bir şey de değil. Çok geçerli bir neden

Kötü zamanlarda yoktularsa iyi zamanindada bulunmasinlar. Diyelim size biseyoldu demekki o cocuklarla ilgilenmeyecekler.
Bu hepsini silmeye yeter zaten

Acikca döyledinizmi ne hissetiginizi aciklqma yaptilatmi

Benzer süreçlerden geçtim, sanırım birçok hemcinsimiz de anne ve babasına kırgındır. Bu coğrafyada kız evlat olmak kolay değil.

Size arayı düzeltin ya da düzeltmeyin diyemem. Böyle bir vicdanî yükün altına giremem.

Verebileceğim tavsiye şu olabilir ancak; daima kendi vicdanınıza yatırım yapın.

Allah sıralı ölüm versin, anne ya da babanızı şu an kaybetseniz aldığınız bu görüşmeme kararı vicdanınıza dokunur mu?

Onları kaybettiğiniz gün pişmanlık yaşar mısınız?

Aldığınız karar vicdanınıza dokunursa ve sizi pişman ederse kendinizden başka kimseyi cezalandırmamış olursunuz.

Hiçkimse anne babasının mezarı başında kendi vicdanı ile savaşmak istemez.

Bunları düşünerek karar verin.

Engeli kaldırım ararlarsa açın normal konuşun. Siz aramayın. Bu bayram seyran gidin. Bu seviyede bir ilişki ayarlayın

Boleyn Kizi .!.:

Benzer süreçlerden geçtim, sanırım birçok hemcinsimiz de anne ve babasına kırgındır. Bu coğrafyada kız evlat olmak kolay değil.

Size arayı düzeltin ya da düzeltmeyin diyemem. Böyle bir vicdanî yükün altına giremem.

Verebileceğim tavsiye şu olabilir ancak; daima kendi vicdanınıza yatırım yapın.

Allah sıralı ölüm versin, anne ya da babanızı şu an kaybetseniz aldığınız bu görüşmeme kararı vicdanınıza dokunur mu?

Onları kaybettiğiniz gün pişmanlık yaşar mısınız?

Aldığınız karar vicdanınıza dokunursa ve sizi pişman ederse kendinizden başka kimseyi cezalandırmamış olursunuz.

Bunları düşünerek karar verin.

Genişletmek için tıkla...

Ne kadar içten ve ince yazmışsınız çok teşekkür ediyorum, hangi evlat anne babasıni kaybettiğinde uzulmezki pişmanlık duymazki, vaktiyle çok güzel gunlerimiz geçti konu uzamasin diye çok uzun anlatmadım.benim gözümde dünyanın en iyi en fedakar anne babasiydilar, lakin böyle bir süreçte gözümdeki pembe gözlük kendiliginden sıyrıldı düştü. Bazen diyorum keşke böyle bir süreç yasamasaydim keşke süreç bu raddeye gelmeseydi keşke erken doğum yapıp zor duruma dusupte bu tutumlarını görmeseydim oyle yasayip gitseydik...o kadar zor şeyler yaşadım ki sırf evlatlarım için hayatta ve ayakta kaldım hiç dermanım kalmamisken başıma.birsey gelse onlar gerçekten de ortada kalacakti. Anne ve babama.birsey olsa uzulmezmiyim tabiki üzülürüm vijdanim.rahat olmadığından degil yaşanmış ve geçmiş onca güzel yasanmisliklar için cocuklugum için...ama ne yazikki benim annem babam öyle değil dediğim ne varsa ikisindede gördüm gerçekten kız evlatlarina bakış açısı muamele yıllar geçtikçe kotulesiyor...velhasıl aradığımı düşünüyorum gururum inciniyir kendime saygısızlık etmiş hissediyorum kendimi ama iletişimi koparmakta çok acı veriyor şu hayyattaki çekirdek ailem haricindeki tek varliklarimdilar oysaki...

Gocmenturna .!.:

Engeli kaldırım ararlarsa açın normal konuşun. Siz aramayın. Bu bayram seyran gidin. Bu seviyede bir ilişki ayarlayın

Genişletmek için tıkla...

Ama onlari sildiğimi böyle bir aileyi artık istemediğimi zor gününde yanımda olmayani şimdide istemediğimi söyledim , bırakın gitmeyi aramak bile gururumu incitiyor ama bağların kopmasida acı veriyor çünkü birbirimize çok duskunduk , peki siz boyeo bir surecten gectimizmi?

esimoglumherseyim .!.:

Ama onlari sildiğimi böyle bir aileyi artık istemediğimi zor gününde yanımda olmayani şimdide istemediğimi söyledim , bırakın gitmeyi aramak bile gururumu incitiyor ama bağların kopmasida acı veriyor çünkü birbirimize çok duskunduk , peki siz boyeo bir surecten gectimizmi?

Genişletmek için tıkla...

İyi demişsiniz her insan der haklısınız da. Ama görüşmemek onları üzmez belliki gamsızlar. Sizi üzer. Tamamen kesmeyin iletişimi siz aramayın zaten. Engeli kaldırın ararlarça açın az öz konuşun. Maksat siz üzülmeyin

Goklerce .!.:

Geçmiş olsun öncelikle, doğum yapalı ne kadar oldu, biraz sakinlesin kendinize gelin, haklısınız kizmakta sonuçta aileler bugünler için var şimdi siz onları tanımış oldunuz, mutlaka canınız yaniyordur ama bence aramayın şimdi belki biraz daha zaman geçince ama eskisi gibi de olmayın derim, hepsini mi engellediniz kardeş vs görüştüğünuz kimse yok mu

Genişletmek için tıkla...

Görüştüğüm kimse yok bildigimiz bu dönemde hayata küstüm , prematüre anneleri çok iyi bilir ve anlar bu süreci oremature bebeği olanlar ilk bir yıl hemen hemen her gün hastanede olurlar, heryerde herşeye tek başımaydim. Yaklaşık 1 sene oldu geçen bir hesab edeyim dedim kaç kez hastaneye gitmişiz toplam 150 kez yogunbakimdannciktiktan sonra toplam 150 kez hastaneye gitmişiz ve halada süreç devam ediyor ...şuan tek moral kayangim bebegimin sağlıklı olması. Bazen öyle teselli ediyorum kendimi, ama yetmiyor sanırım o anne baba boslugunu hep hissediyorum. Sormussunuz anlatayım o sıra diğer kardeşim yurt disindan gelmisyi memlekete annemlerin yanına, annemlerin benim.yanima.gelememe sebeplerinden birincisi orada memlekette ev yaptırmaları yanıma.gelirlerse ev malzemeleri oahalanoyor sonraya kalırsa yaptiramazlarmis ikincisi diğer kardeşimin çocuğuna bakmaları bana gelirse çocuğa kim bakicakmis, üçüncüsü yurt disindna lardesimim gekmesi onu birakipta gelememisler tüm bu sebplerden dolayı yanımda olamadılar. İnsan kızı torunu hayat mücadelesi verirken iki eli kanda olsa yetişir ama büyük hayal kırıklığına uğradım ve yaşadığım bu süreçteki yanlizlik bende derin bir mutsuzluk oluşturdu ne yapsam ne etsem mutlu olamıyorum. Anlaticak çok şey var aslında insan en çok canını acitanlari anlatabileceklerini ozetleyebileceklerini anlatabiliyor

Gocmenturna .!.:

İyi demişsiniz her insan der haklısınız da. Ama görüşmemek onları üzmez belliki gamsızlar. Sizi üzer. Tamamen kesmeyin iletişimi siz aramayın zaten. Engeli kaldırın ararlarça açın az öz konuşun. Maksat siz üzülmeyin

Genişletmek için tıkla...

Evet belkide boyle yapmam gereklidir...