- 4 Haziran 2016
- 6
- 3
-
- Konu Sahibi YagmurDamlasi14
- #1
Merhaba.
(Baslik ailem cok kotu olacakti)
Biraz uzun bir hikaye oldu ama lütfen okuyun. Ben 16 yaşında öksüz bir kızım, ve hayatımda bunları konuşacak kimsem yok, sizlere çok ihtiyacım var.
Ben 1,5 yasindayken, babam annemi hayattan kopardi. Sonra beni babaannem ve dedem aldi ve buyuttu.
Benim küçüklüğümden beri benim ile uğraşan, beni kiskandiklarindan dolayı psikolojimi bozmaya calisan bir yengem (amcamin karisi) ve onun 3 tane kizlari var. Kiskanmalarinin nedenini sorarsaniz: benim babaannem ve dedemin yaninda kaldigim icin, onlarin malini mulkunu benim ustume vermelerinin korkusu. Yani para.
Ben 13 yaşındayken, yani 3 yil once, bir gun amcam ve yengem kavga yaparkene yengem hepsi babaannemin sucu oldugunu dusunerek babaanneme kufur etmeye başladı. Buna ben tabiki goz yumamadim ve ona "kendine gel, agzindan cikani kulagin duyuyor mu, o senin kayinanan" dedim. Bunu dedim ve donduler bana. Bana taktilar. Buna cevabi suydu "Sen sor bakayim annende kimin elleri varmis." Sonra 3 kizi birden bana taktilar, ve bana insan vicdaninin kaldiramiyacak bir iftira attilar; ben fahişelik yapıyormuşum... henüz 13 yaşındaydım. 4ü bir olup gercek gibi bu yalani soylediler. Cok aci cektim. Bunlarin soyledikleri yalan degil benim canimi yakan; babaannemin dogru mu degil mi suphede kalmasiydi. Sadece bu da degil, onun yaninda amcami bana takmaya bir suru yalan soylediler. (Baba, o kiza soyle sussun, bize diyor ki amcam ve babam gelecek de sizin evinizi yakacak) Bu "insan" olacak insanlari Allaha havale ettim. En kucukleri benden 6 yas buyuk. Neyse. Aradan 2-3 yil gecti ve iletisim olmadi. Ama artik arayi yavas yavas yumusatmaya calisiyorlar. Neden? Para.
Dün en büyük kizlari geldi, kucaginda cocugu ile. Bir yil gecmeden kocasiyla arasi bozuldu bu ara, kayinanasina da bir suru iftira atmis ve tehdit etmis. (babam gelecek sizin evinizi yakacak) neyse.
Dün geldi yuzsuz yuzsuz oturdu koltuga, kimse istemiyor gelmelerini. Benim yuzume bakamiyor. Bardagi tasiran "bu sene turkiyeye gidiyorsaniz iki hafta size gelecem" demeseydi. Yemek yedikten sonra 3 yildir icimde sakladigim seyleri soyledim. Ve zerre kadar pisman degilim. Onlar gibi yalan uydurmadim. Gercekleri vurdum yuzune.
"Cok gurursuz ciktin, zamaninda bana olmayacak iftiralar ettin simdi de yuzsuz yuzsuz gelmissin oturuyon burda."
Yuzume bakamiyor. Neyse olan biten herseyi soyledim, ve farkindayim cok zoruna gidiyor cunku gercekler bu. Size nekadar seviyesi dusuk insanlar oldugunu kanitlamak icin size ne soyledigini soyleyeyim: "benim en azindan annem babammmm var." (28 yasinda)
Sunu da dedim: "kendi yaptiklarinizin ustunu ortmek icin baskalarina atiyorsunuz iftira." (Cunku bu evlenmeden dusup kalkiyormus o cocuk ile, bunun ustunu ortmek icinmis meger.)
Hangi bir yuzune vurdugum gercek artik zoruna gittiyse, mutfaktan cikti basladi aglamaya. Babasida vardi o sirada. Ona "intihar edecem" demis. Laf olsun o da. Eve gittikten sonra babasini ariyor ki: "kavga etmemizin nedeni, bana eve girer girmez "sen napiyorsun burda, git kocanla barissana" demessi". Yani ben boyle demisim. Allahim dedim, Allahim bu insanlarin gozleri donmus. Kudurmuslar resmen.
Sanirim babaannem intihar edecem dedigine biraz bozuldu. (Babaannem atiklari iftiralarin yalan oldugunu biliyor) "Iyi yapmadim mi babaanne dedim?" "Bilmiyorum" dedi.
Cok zoruma gidiyor. Inanin ki nefes alamiyorum gibi. Kucuklugumden beri benimle ugrasan insanlar, boyle serefsiz yalanlar atan insanlar bana, benim ustumden gezecek ve ben birsey demiyecem, oyle mi? Annem yanimda yok diye, yetim diye, oksuz diye, biz bunu kolay yeriz diye dusunuyorlar. Zaten beni koruyup kollayan birisi olsaydi bunlari soyleyebilirlermiydi. Asla. Hep ezildim. Ve yine eziliyorum. Kimse yok yanimda, ve kendi halalarim bile bunlarin nasil insan olduklarini bildikleri halde, hala bunlara inaniyorlar. Banaannem iki torun arasinda kaliyor, ama benim onun sevgisine, mutluluguna ihtiyacim var. Onlarin babaannemin parasina ihtiyaclari var. Size anlatamiyacak kadar agir birsey yasiyorum. Ne yapacagimi bilmiyorum. Bu insanlar cok tehlikeli. Kiskanclik ve fesatlik gozlerini dondermis bunlarin. Bunlar ne yapmaz ki bana? Ben kendimi cok yalniz hissediyorum. Ne yapacagimi bilmiyorum inanin ki. Babaannemin benim sonuna kadar yanimda olmasi hem cok zoruma gidiyor, hemde bunlarin hepsi o yuzden oldu. O beni koruyup kollasaydi, onlar boyle bir pis iftirayi nasil atacaklardi? Benim babaanneme ihtiyacim var.
Ne yapacagimi bilmiyorum, gercekten cok kotuyum. Bana biraz yardim, siz benim yerimde olsaydiniz ve bukadar haksizliga ugrasaydiniz ne yapardiniz?
(Baslik ailem cok kotu olacakti)
Biraz uzun bir hikaye oldu ama lütfen okuyun. Ben 16 yaşında öksüz bir kızım, ve hayatımda bunları konuşacak kimsem yok, sizlere çok ihtiyacım var.
Ben 1,5 yasindayken, babam annemi hayattan kopardi. Sonra beni babaannem ve dedem aldi ve buyuttu.
Benim küçüklüğümden beri benim ile uğraşan, beni kiskandiklarindan dolayı psikolojimi bozmaya calisan bir yengem (amcamin karisi) ve onun 3 tane kizlari var. Kiskanmalarinin nedenini sorarsaniz: benim babaannem ve dedemin yaninda kaldigim icin, onlarin malini mulkunu benim ustume vermelerinin korkusu. Yani para.
Ben 13 yaşındayken, yani 3 yil once, bir gun amcam ve yengem kavga yaparkene yengem hepsi babaannemin sucu oldugunu dusunerek babaanneme kufur etmeye başladı. Buna ben tabiki goz yumamadim ve ona "kendine gel, agzindan cikani kulagin duyuyor mu, o senin kayinanan" dedim. Bunu dedim ve donduler bana. Bana taktilar. Buna cevabi suydu "Sen sor bakayim annende kimin elleri varmis." Sonra 3 kizi birden bana taktilar, ve bana insan vicdaninin kaldiramiyacak bir iftira attilar; ben fahişelik yapıyormuşum... henüz 13 yaşındaydım. 4ü bir olup gercek gibi bu yalani soylediler. Cok aci cektim. Bunlarin soyledikleri yalan degil benim canimi yakan; babaannemin dogru mu degil mi suphede kalmasiydi. Sadece bu da degil, onun yaninda amcami bana takmaya bir suru yalan soylediler. (Baba, o kiza soyle sussun, bize diyor ki amcam ve babam gelecek de sizin evinizi yakacak) Bu "insan" olacak insanlari Allaha havale ettim. En kucukleri benden 6 yas buyuk. Neyse. Aradan 2-3 yil gecti ve iletisim olmadi. Ama artik arayi yavas yavas yumusatmaya calisiyorlar. Neden? Para.
Dün en büyük kizlari geldi, kucaginda cocugu ile. Bir yil gecmeden kocasiyla arasi bozuldu bu ara, kayinanasina da bir suru iftira atmis ve tehdit etmis. (babam gelecek sizin evinizi yakacak) neyse.
Dün geldi yuzsuz yuzsuz oturdu koltuga, kimse istemiyor gelmelerini. Benim yuzume bakamiyor. Bardagi tasiran "bu sene turkiyeye gidiyorsaniz iki hafta size gelecem" demeseydi. Yemek yedikten sonra 3 yildir icimde sakladigim seyleri soyledim. Ve zerre kadar pisman degilim. Onlar gibi yalan uydurmadim. Gercekleri vurdum yuzune.
"Cok gurursuz ciktin, zamaninda bana olmayacak iftiralar ettin simdi de yuzsuz yuzsuz gelmissin oturuyon burda."
Yuzume bakamiyor. Neyse olan biten herseyi soyledim, ve farkindayim cok zoruna gidiyor cunku gercekler bu. Size nekadar seviyesi dusuk insanlar oldugunu kanitlamak icin size ne soyledigini soyleyeyim: "benim en azindan annem babammmm var." (28 yasinda)
Sunu da dedim: "kendi yaptiklarinizin ustunu ortmek icin baskalarina atiyorsunuz iftira." (Cunku bu evlenmeden dusup kalkiyormus o cocuk ile, bunun ustunu ortmek icinmis meger.)
Hangi bir yuzune vurdugum gercek artik zoruna gittiyse, mutfaktan cikti basladi aglamaya. Babasida vardi o sirada. Ona "intihar edecem" demis. Laf olsun o da. Eve gittikten sonra babasini ariyor ki: "kavga etmemizin nedeni, bana eve girer girmez "sen napiyorsun burda, git kocanla barissana" demessi". Yani ben boyle demisim. Allahim dedim, Allahim bu insanlarin gozleri donmus. Kudurmuslar resmen.
Sanirim babaannem intihar edecem dedigine biraz bozuldu. (Babaannem atiklari iftiralarin yalan oldugunu biliyor) "Iyi yapmadim mi babaanne dedim?" "Bilmiyorum" dedi.
Cok zoruma gidiyor. Inanin ki nefes alamiyorum gibi. Kucuklugumden beri benimle ugrasan insanlar, boyle serefsiz yalanlar atan insanlar bana, benim ustumden gezecek ve ben birsey demiyecem, oyle mi? Annem yanimda yok diye, yetim diye, oksuz diye, biz bunu kolay yeriz diye dusunuyorlar. Zaten beni koruyup kollayan birisi olsaydi bunlari soyleyebilirlermiydi. Asla. Hep ezildim. Ve yine eziliyorum. Kimse yok yanimda, ve kendi halalarim bile bunlarin nasil insan olduklarini bildikleri halde, hala bunlara inaniyorlar. Banaannem iki torun arasinda kaliyor, ama benim onun sevgisine, mutluluguna ihtiyacim var. Onlarin babaannemin parasina ihtiyaclari var. Size anlatamiyacak kadar agir birsey yasiyorum. Ne yapacagimi bilmiyorum. Bu insanlar cok tehlikeli. Kiskanclik ve fesatlik gozlerini dondermis bunlarin. Bunlar ne yapmaz ki bana? Ben kendimi cok yalniz hissediyorum. Ne yapacagimi bilmiyorum inanin ki. Babaannemin benim sonuna kadar yanimda olmasi hem cok zoruma gidiyor, hemde bunlarin hepsi o yuzden oldu. O beni koruyup kollasaydi, onlar boyle bir pis iftirayi nasil atacaklardi? Benim babaanneme ihtiyacim var.
Ne yapacagimi bilmiyorum, gercekten cok kotuyum. Bana biraz yardim, siz benim yerimde olsaydiniz ve bukadar haksizliga ugrasaydiniz ne yapardiniz?
Son düzenleme: