- 18 Mart 2019
- 7
- 4
- Konu Sahibi uykucukelebek
- #1
Merhaba.. buraya biraz içimi dökmeye biraz da belki rahatlatıcı yorumlar yaparsınız diye geldim.. 23 yaşındayım iyi bir okulda okudum güzel bi mesleğim var. Ama 23 senedir mutsuz huzursuz kavgalarla dolu bir evde yaşıyorum. Babam özünde iyi kalpli biri aslında, bizim için yaptığı fedakarlıkları düşünüp kızamıyorum bana da kıyamaz sevgisini hep gösterir ama anneme karşı çok zalim. Eskiden vurduğuda olmuş, en küçük en en küçük şeylerden bile o kadar büyük kavgalar çıkıyor ki görseniz inanamazsınız.. öfke problemi var tedavi görmesi lazım kesinlikle ama işte.. mesela dün annem mutfağı topla baban kızıyor dediği için bana, sen neden benim adımı kullanarak iş buyuruyosun diye 3 saat boyu kavga etti kafasını duvarlara vurdu öfkesinden ve duvara yumruk attı.. ben dehşete kapılıyorum.. sonra anneme git bu evden deyip gidersen boşarım diye tekrar bağırdı.. hepimiz o kadar sindik o kadar sindik ki babamın siniri yüzünden çünkü asla kontrollü ve sebebi normal bi öfkesi yok, ve böyle onlarca yüzlerce olay 
anneme gelecek olursak oda özünde iyi bi insan bize karşı çok fedakar, bizim için babamdan boşanmamış yıllarca çekmiş ama oda zor biri yani bazı duvarları var ve hiç aşılmaz duvarlar. Hiç bişeye izin vermeyen biri ve annemde babamda herşeyi zorla yaptırmaya çalışan insanlar. Yani anlayacağınız bizim yuvamızda güzellik diye bişey yok.. annem sürekli ağlıyor ve yaşamak istemiyorum diyor biz dışarı gidince işte hepiniz dışarı gitmek istiyorsunuz beni dinlemiyorsunuz (yani 23 yaşındayım küçük çocukların dışarı çıkması gibi tepki alıyorum )ben bu evin demirbaşı gibiyim köpek gibi hizmetçilik yapıyorum diyor ama maddi durumumuz çok iyi yardımcı tutabilir. Hepimizin yoğun işleri var ve arta kalan zamanda ev işi yapmak değil gezmek güzel vakit geçirmek istiyoruz evde güzel vakit geçirmemizde mümkün olamadığı için bende kardeşlerimde dışarı çıkmak istiyoruz ama bu çok büyük problem bizim ailede ya evde oturup iş yaparsın yada işte okulda olabilirsin, annem çok asosyal bi insan arkadaş edinmek onun için vakit kaybı benim birsürü işim var arkadaş edinirsem nasıl yetiştiricem vs diyor. Bu arada çok kardeş olduğumuz için evin işi hiç bitmiyor zaten. Şimdi birde beni istemeye gelecekler. O kadar çok sorun çıkardılar ki normalde annemle babamla iyi geçinmek için emek sarfediyordum ama çok yoruldum bu sıra ve artık bıraktım sürekli ağlıyorum ve annemle aramız çok kötü. Bana sende baban gibisin geçimsiz huysuzsun bana hep kötü davrandın diyo. Ben böyle diyince kahroluyorum bi insan annesini memnun edemediyse neden yaşar ki.. birde babama benzetmesi o kadar çok dokunuyor ki sen kimseyle anlaşamazsın diyo. Bu beni çok korkutuyor ben arkadaşlarımla çok iyi anlaşıyorum, erkek arkadaşımlada öyle. Kavga ettiğim kimse olmamıştır heralde şimdiye kadar dışarda da bilmiyorum geçinebilirim inşallah öyle korkuyorum ki evliliğim böyle olur diye annemle de aramızın bozulması erkek arkadaşımın ailesiyle dışarda yemek yememe izin vermemesiyle başladı. Ailelerimiz tanışmıştı istemeye gelecekler 2 haftaya, beni yemeğe davet ettiler bende çok istedim gitmek ama annem çok sert bi şekilde reddetti uygun olmazmış. Ama ne bir açıklama ne başka bişey.. ben çok üzüldüm ondan sonra annemle birdaha normal olamadık.. ben de hatalıyım hayatıma çok karıştığı için anormal tepki verdim ama sonra yine ben özür diledim barıştık ama hala içinden beni haksız görüyorsun diye hala bana karşı eskisi gibi değil, hoş bende değilim, her gün ağlıyorum. Annem bile bende memnun değil. Babam zaten apayrı bi dünya onun için ne sorun olur ne olmaz hiç tartamadığım için iyice manyak oldum bu süreçte. Yani nasıl nişanlanıcaz nasıl evlenicez çok merak ediyorum.. herşeyin sorun olma potansiyeli var ve ben hiç bi istediğimi dile getiremiyorum. Bu süreç belki çoğu insanın en mutlu zamanlarıdır ama benim için öyle zor ki. Annemle babamı çok seviyorum ve işin garibi böyle kavgalı bi ilişkiye rağmen onlarda birbirlerini seviyorlar. Benim kafam çok karışık.. nerde nasıl davranılır, neye ne kadar tepki verilir, doğru nedir, yanlış nedir? inanır mısınız öğrenemedim.. Ailemin beni bi birey olarak kabul edip bana saygı göstermelerini, onlar için yanlış bişey yapıyo olsam da sadece uyarmalarını kararı bana bırakmalarını istiyorum.. kavgayla bağırmayla bana istediklerini yaptırıyorlar hep en sonunda ve ben onların istediğini yaptığım halde ağlayıp sızladın bizi üzdün keşke yapsaydın da böyle olmasaydı diyorlar.. çok abartıyorsun biz anne babayız buna hakkımız var diyorlar ama bir değil iki değil hep hep hep. Ne yapacağımı şaşırdım kendimi acayip baskı altında hissediyorum. Kısacası hem özgür olmak hemde ailem benden memnun olsun istiyorum ama mümkün değil galiba
anneme gelecek olursak oda özünde iyi bi insan bize karşı çok fedakar, bizim için babamdan boşanmamış yıllarca çekmiş ama oda zor biri yani bazı duvarları var ve hiç aşılmaz duvarlar. Hiç bişeye izin vermeyen biri ve annemde babamda herşeyi zorla yaptırmaya çalışan insanlar. Yani anlayacağınız bizim yuvamızda güzellik diye bişey yok.. annem sürekli ağlıyor ve yaşamak istemiyorum diyor biz dışarı gidince işte hepiniz dışarı gitmek istiyorsunuz beni dinlemiyorsunuz (yani 23 yaşındayım küçük çocukların dışarı çıkması gibi tepki alıyorum )ben bu evin demirbaşı gibiyim köpek gibi hizmetçilik yapıyorum diyor ama maddi durumumuz çok iyi yardımcı tutabilir. Hepimizin yoğun işleri var ve arta kalan zamanda ev işi yapmak değil gezmek güzel vakit geçirmek istiyoruz evde güzel vakit geçirmemizde mümkün olamadığı için bende kardeşlerimde dışarı çıkmak istiyoruz ama bu çok büyük problem bizim ailede ya evde oturup iş yaparsın yada işte okulda olabilirsin, annem çok asosyal bi insan arkadaş edinmek onun için vakit kaybı benim birsürü işim var arkadaş edinirsem nasıl yetiştiricem vs diyor. Bu arada çok kardeş olduğumuz için evin işi hiç bitmiyor zaten. Şimdi birde beni istemeye gelecekler. O kadar çok sorun çıkardılar ki normalde annemle babamla iyi geçinmek için emek sarfediyordum ama çok yoruldum bu sıra ve artık bıraktım sürekli ağlıyorum ve annemle aramız çok kötü. Bana sende baban gibisin geçimsiz huysuzsun bana hep kötü davrandın diyo. Ben böyle diyince kahroluyorum bi insan annesini memnun edemediyse neden yaşar ki.. birde babama benzetmesi o kadar çok dokunuyor ki sen kimseyle anlaşamazsın diyo. Bu beni çok korkutuyor ben arkadaşlarımla çok iyi anlaşıyorum, erkek arkadaşımlada öyle. Kavga ettiğim kimse olmamıştır heralde şimdiye kadar dışarda da bilmiyorum geçinebilirim inşallah öyle korkuyorum ki evliliğim böyle olur diye annemle de aramızın bozulması erkek arkadaşımın ailesiyle dışarda yemek yememe izin vermemesiyle başladı. Ailelerimiz tanışmıştı istemeye gelecekler 2 haftaya, beni yemeğe davet ettiler bende çok istedim gitmek ama annem çok sert bi şekilde reddetti uygun olmazmış. Ama ne bir açıklama ne başka bişey.. ben çok üzüldüm ondan sonra annemle birdaha normal olamadık.. ben de hatalıyım hayatıma çok karıştığı için anormal tepki verdim ama sonra yine ben özür diledim barıştık ama hala içinden beni haksız görüyorsun diye hala bana karşı eskisi gibi değil, hoş bende değilim, her gün ağlıyorum. Annem bile bende memnun değil. Babam zaten apayrı bi dünya onun için ne sorun olur ne olmaz hiç tartamadığım için iyice manyak oldum bu süreçte. Yani nasıl nişanlanıcaz nasıl evlenicez çok merak ediyorum.. herşeyin sorun olma potansiyeli var ve ben hiç bi istediğimi dile getiremiyorum. Bu süreç belki çoğu insanın en mutlu zamanlarıdır ama benim için öyle zor ki. Annemle babamı çok seviyorum ve işin garibi böyle kavgalı bi ilişkiye rağmen onlarda birbirlerini seviyorlar. Benim kafam çok karışık.. nerde nasıl davranılır, neye ne kadar tepki verilir, doğru nedir, yanlış nedir? inanır mısınız öğrenemedim.. Ailemin beni bi birey olarak kabul edip bana saygı göstermelerini, onlar için yanlış bişey yapıyo olsam da sadece uyarmalarını kararı bana bırakmalarını istiyorum.. kavgayla bağırmayla bana istediklerini yaptırıyorlar hep en sonunda ve ben onların istediğini yaptığım halde ağlayıp sızladın bizi üzdün keşke yapsaydın da böyle olmasaydı diyorlar.. çok abartıyorsun biz anne babayız buna hakkımız var diyorlar ama bir değil iki değil hep hep hep. Ne yapacağımı şaşırdım kendimi acayip baskı altında hissediyorum. Kısacası hem özgür olmak hemde ailem benden memnun olsun istiyorum ama mümkün değil galiba 
