- 23 Şubat 2018
- 442
- 511
- Konu Sahibi elifak0106
- #1
arkadaşlar merhaba. bu aralar zihnimde çözemediğim bir duygusal sürecin içerisindeyim. bu düşünceden kurtulamıyorum.
ablamla aramda on iki yaş var. çocukluğum boyunca bana iyi bi abla olmadı, bence olmak da istemedi. sık sık azarlamaları, sadece ondan yaşça küçük oldugum için ona itaat etmemi isteyen tavırları, ayakçısıymışım gibi davranışları, okul harçlığımı elimden almaları, hiçbir eşyasını paylaşmak istememesi, hakkımda öğrendiği çocuk aklımızla olan gizli bilgileri anneme yetiştirmeleri, duygusal olarak asla destek olmaması ile bir çocukluk geçirdim. büyüdükçe yükü arttı. her sorununda beni ayakçısı gibi görmeye başladı. sosyal sorunlarını üzerimden çözmeye çalıştı. kendi düşünceleri ile diğer aile üyelerini yönlendirmem için manipüle etmeye çalıştı. çöp kovası gibi davrandı bana. hiç sevgi dolu davranmadı, mizacı da öyle değil ama sevgi ve saygıya dair hiçbir davranışı yok zihnimde. zaten çocuklukta iyi anlaşamazdık, yaşça büyük olması sebebiyle ailem de beni aşırı savunmazdı. ancak makul insanlardır ebeveynlerim.
iki kardeş bambaşka iki insanız. nasıl kardeşiz diye sık sık düşünüyorum. o takıntılı, soğuk, duygusuz yani büyük sevinçleri ve hüzünleri olmayan, materyalist, kindar, içe dönük, sık sık birileri ile problem yaşayan biri. bense daha rahat, arkadaş aile ilişkileri iyi, neşeli, sevgimi göstermekten hiç çekinmeyen biriyim. biraz kendimi övmüş gibi oldum ama, öyle görüyorum.. bundan bir sene öncesine kadar ite kalka sürüyordu, ben tepkisiz kalıyor, hayatımla ilgili bilgi vermiyor, onun anlattığı kadarını dinliyor, aile toplantılarında uyumlu davranıyordum. sürekli beklentileri ve talepleri olan ancak kendi kardeşine ve aile üyelerine karşı aşırı bencil biri. hayatı almak üzerine kurulu. hep bi ajitasyon. otuz yıllık kardeşiyim bir tane hediyesini görmedim. yürekten tebriğini görmedim. fakülteden mezun oldum, işe başladım, ayrı eve çıktım, evlendim, ev düzdüm. hepsinde el gibiydi. yaptığı en samimi davranış durumlar ile ilgili alaycı şakaları oldu
AMA BİR EŞİK VARDI VE BU İLİŞKİDEN MUTSUZ OLDUGUMU FARK ETTİM.
yaş farkımız sebebiyle ben ergenlik sonlarındayken o evlendi. çocuğu oldu. çocuğuyla çok iyi anlaşırım, beni çok sever. ama fark ettim ki ilişkimizde kendisi hala bana her şeyi söyleyebilecekmiş gibi davranıyor. sınır tanımıyor. evliliğim, kayın ailem, giyimim, konuşmam hakkında birçok olumsuz yorum yapabiliyor. en son çıkıştım, üslubunu düzeltmesini söyledim ve mesafe koydum.
ancak maalesef aile içinden biri olunca bunu korumak ve toplu ortamlarda bir arada olmak çok zor oluyor. onun olduğu yerlere gitmek istemiyorum. böyle biri arkadaş ortamımda olsa ikinci bir kahveyi kendisiyle asla içmezdim. ama bir ömür bu bağı taşımak bana zul geliyor..
benzer durumlar yaşayanlar nasıl bir çözüm buldu merak ediyorum.
ablamla aramda on iki yaş var. çocukluğum boyunca bana iyi bi abla olmadı, bence olmak da istemedi. sık sık azarlamaları, sadece ondan yaşça küçük oldugum için ona itaat etmemi isteyen tavırları, ayakçısıymışım gibi davranışları, okul harçlığımı elimden almaları, hiçbir eşyasını paylaşmak istememesi, hakkımda öğrendiği çocuk aklımızla olan gizli bilgileri anneme yetiştirmeleri, duygusal olarak asla destek olmaması ile bir çocukluk geçirdim. büyüdükçe yükü arttı. her sorununda beni ayakçısı gibi görmeye başladı. sosyal sorunlarını üzerimden çözmeye çalıştı. kendi düşünceleri ile diğer aile üyelerini yönlendirmem için manipüle etmeye çalıştı. çöp kovası gibi davrandı bana. hiç sevgi dolu davranmadı, mizacı da öyle değil ama sevgi ve saygıya dair hiçbir davranışı yok zihnimde. zaten çocuklukta iyi anlaşamazdık, yaşça büyük olması sebebiyle ailem de beni aşırı savunmazdı. ancak makul insanlardır ebeveynlerim.
iki kardeş bambaşka iki insanız. nasıl kardeşiz diye sık sık düşünüyorum. o takıntılı, soğuk, duygusuz yani büyük sevinçleri ve hüzünleri olmayan, materyalist, kindar, içe dönük, sık sık birileri ile problem yaşayan biri. bense daha rahat, arkadaş aile ilişkileri iyi, neşeli, sevgimi göstermekten hiç çekinmeyen biriyim. biraz kendimi övmüş gibi oldum ama, öyle görüyorum.. bundan bir sene öncesine kadar ite kalka sürüyordu, ben tepkisiz kalıyor, hayatımla ilgili bilgi vermiyor, onun anlattığı kadarını dinliyor, aile toplantılarında uyumlu davranıyordum. sürekli beklentileri ve talepleri olan ancak kendi kardeşine ve aile üyelerine karşı aşırı bencil biri. hayatı almak üzerine kurulu. hep bi ajitasyon. otuz yıllık kardeşiyim bir tane hediyesini görmedim. yürekten tebriğini görmedim. fakülteden mezun oldum, işe başladım, ayrı eve çıktım, evlendim, ev düzdüm. hepsinde el gibiydi. yaptığı en samimi davranış durumlar ile ilgili alaycı şakaları oldu
AMA BİR EŞİK VARDI VE BU İLİŞKİDEN MUTSUZ OLDUGUMU FARK ETTİM.
yaş farkımız sebebiyle ben ergenlik sonlarındayken o evlendi. çocuğu oldu. çocuğuyla çok iyi anlaşırım, beni çok sever. ama fark ettim ki ilişkimizde kendisi hala bana her şeyi söyleyebilecekmiş gibi davranıyor. sınır tanımıyor. evliliğim, kayın ailem, giyimim, konuşmam hakkında birçok olumsuz yorum yapabiliyor. en son çıkıştım, üslubunu düzeltmesini söyledim ve mesafe koydum.
ancak maalesef aile içinden biri olunca bunu korumak ve toplu ortamlarda bir arada olmak çok zor oluyor. onun olduğu yerlere gitmek istemiyorum. böyle biri arkadaş ortamımda olsa ikinci bir kahveyi kendisiyle asla içmezdim. ama bir ömür bu bağı taşımak bana zul geliyor..
benzer durumlar yaşayanlar nasıl bir çözüm buldu merak ediyorum.
