- 27 Ocak 2017
- 11
- 9
- 1
- Konu Sahibi mariacallas
- #21
Destege ihtiyacı var biraz yardimci olmayi denesen kötü yonlerine tahammul edememek yerine.
Ben kendimi bildim bileli böyle . Artık benim de dayanacak gücüm kalmadı
Aşağıdaki videoyu izleyerek sitemizi ana ekranınıza web uygulaması olarak nasıl kuracağınızı öğrenebilirsiniz.
Not: Bu özellik bazı tarayıcılarda mevcut olmayabilir.
Destege ihtiyacı var biraz yardimci olmayi denesen kötü yonlerine tahammul edememek yerine.
Sen de haklısın ama ne yapılabilir ki huylu huyu bu. Ayrı eve tasınabiliyorsan tasın zaten zorluk cekmezsin ev islerini yapabiliyormussunmBen kendimi bildim bileli böyle . Artık benim de dayanacak gücüm kalmadı
Ablamla hiçbir zaman tam anlamıyla abla kardeş bağımız olmamıştır. O benden 14 yaş büyük. Yıllarca hep kavgalar ettik, bazen günlerce haftalarca küs kaldık ve sonunda barıştık. Çoğunlukla ilk adımı hep ben atmışımdır. Küçüklüğümden beri tavırları tarzı çok tuhaf gelmiştir. Hiç beni koruduğunu, bir abla gibi yaklaştığını hatırlamam mesela. Özgüveni fazlasıyla eksik çok evhamlı biridir. Duygularından hiç bahsetmez ve kimseye güvenmez. Uzun yıllar süren dostuluğu arkadaşılıkları yoktur, çünkü her seferinde kavga edip arkadaşlıklarını sonlandırmıştır. Çalıştığı yerde de çok kavga ederdi iş arkadaşlarıyla, sonunda mobbinge uğruyorum diyip çıktı işyerinden. 2 senedir çalışmıyor. Hijyen açısından da çok eksikleri var, mesela dişlerini ayda 1 kere belki fırçalar. Tuvaletten çıktıktan sonra ellerini genellikle yıkamaz. Kaç kere kavga etmişizdir bu konular yüzünden. Kahvaltı hazırlamaz, yemek yapmaz, temizlik annemin zoruyla yapar. Rahatına aşırı düşkündür, geç saatlere kadar uyur. Hergün kahve falına baktırır telefondan. Ve bu durum artık beni ziyadesiyle rahatsız ediyor. Ne yapabilirim sizce? Ayrı bir eve mi geçsem? Çok acı biliyorum ama ablama artık tahammülüm kalmadı, içimde bir sevgi de yok.
Bu arada ablamın bundan yıllar önce kısa süren bir evliliği oldu. Şuan bekar.
Ben nasıl götüreyim Allah aşkına ?
Belki de bugüne kadar 30 kere doktor konusunu açmışımdır. Tatlı dille denedim olmadı, kavga edip kırıcı konuşarak denedim o da olmadı.
İstemiyor. Bişeyim yok diyor. Benim annem yaşlı başlı haliyle çalışıp yorgun argın geliyor eve de ona ne olmuş ya ne olmuş ? Annem kocasını akciğer kanserinden kaybetmiş bir kadın. O yıllardır hayatını yaşıyor, çeken biziz. Eşşek gibi çalışıp sonra eve gelip birde ev işini girişen biziz. Dayanamıyorum artık.
Ablam 39 yaşında ve hayatında sadece 1 buçuk sene çalıştı. Okumadı da. Küçüklükten beri tüm ev işlerini ben yaparım. 8-9 yaşımdan beri ona hizmet ederim, suyuna kadar ayağına götürürüm. Ben çalışıyorum, annem çalışıyor kadıncağızın sağlık durumu iyi olmamasına rağmen çalışıyor. Evet belki bu düşüncelerim kötü bende kendime yakıştıramıyorum ama sabahın köründe kalkıp bu saatlerde eve gelip onu pijamalarla pineklerken görmek beni artık çıldırtıyor. Şuan dün annemin yaptığı yemeği yemiş ve tencereyi dahi yıkamamış. Kim yıkayacak ? Ben tabii. Durum bu.
Doktora git dediğimde de kızıyor sen benden küçüksün bana akıl mı veriyorsun diyor.. Tabii bi kadın için zor evlenip boşanmak ama ne hayatlar var bazı şeylerin arkasına sığınmak doğru mu ? Beni niye anlamaya çalışmıyorsunuz ki.. Hem olmuş mu bitmiş yıllar geçmiş evliliğin üstünden. Kendimi bildim bileli böyle.
Ablan hasta ve iyicene mantığını da kaybederek bi halleri devam edecek gibi duruyor.o hale de gelince ondan daha cok nefret edeceksin.hayatta amaci yok.acaba kim dr a ikna edebilir ki.kisisel temizligi reddedip baska evhamlari varsa okb olmasi muhtemel.herkesin işi gücü var kendine göre hayat telaşı o da bi yerde amacsiz ilk denemesinde hayattan kopmuş.bunuda herseyi bosvererek kapatmaya calisiyor.diyorum kimse beni onaylamiyor işi ve kendi evi olsa psikolojik rehabiliteye ihtiyaci var.sizin tarafinizdan değil.anneniz ve sizin yaninizda ancak asalak gibi kaliyor..ayrica kimseyi evhamlari suçlamayın evhamlari zihnimize kaziyan annemiz oluyor.bende cok arastirdim.sürekli biseylerin korkulari annelerin beynimize kazidigi korkular.psikoloji saglamken farketmiyorsinuz ama gücünüzü kaybedince sizi hayattan sogutmak icin birebir.
Ben nasıl götüreyim Allah aşkına ?
Belki de bugüne kadar 30 kere doktor konusunu açmışımdır. Tatlı dille denedim olmadı, kavga edip kırıcı konuşarak denedim o da olmadı.
İstemiyor. Bişeyim yok diyor. Benim annem yaşlı başlı haliyle çalışıp yorgun argın geliyor eve de ona ne olmuş ya ne olmuş ? Annem kocasını akciğer kanserinden kaybetmiş bir kadın. O yıllardır hayatını yaşıyor, çeken biziz. Eşşek gibi çalışıp sonra eve gelip birde ev işini girişen biziz. Dayanamıyorum artık.
Tembellik hastalığı. Ama napıcan atsan atılmaz satsan satılmaz.Ablam 39 yaşında ve hayatında sadece 1 buçuk sene çalıştı. Okumadı da. Küçüklükten beri tüm ev işlerini ben yaparım. 8-9 yaşımdan beri ona hizmet ederim, suyuna kadar ayağına götürürüm. Ben çalışıyorum, annem çalışıyor kadıncağızın sağlık durumu iyi olmamasına rağmen çalışıyor. Evet belki bu düşüncelerim kötü bende kendime yakıştıramıyorum ama sabahın köründe kalkıp bu saatlerde eve gelip onu pijamalarla pineklerken görmek beni artık çıldırtıyor. Şuan dün annemin yaptığı yemeği yemiş ve tencereyi dahi yıkamamış. Kim yıkayacak ? Ben tabii. Durum bu.
Doktora git dediğimde de kızıyor sen benden küçüksün bana akıl mı veriyorsun diyor.. Tabii bi kadın için zor evlenip boşanmak ama ne hayatlar var bazı şeylerin arkasına sığınmak doğru mu ? Beni niye anlamaya çalışmıyorsunuz ki.. Hem olmuş mu bitmiş yıllar geçmiş evliliğin üstünden. Kendimi bildim bileli böyle.
ya öyle bişey ki düşmeyen anlayamaz.annesi ve kız kendi hayatlarını yaşamak istiyorlar hayat mücadelesindeler tamam hakları da. bence o abla orda olmamalı kendi ayakları üstünde durmalı.uzak olmalı kendi başının çaresine bakmalı.Allah korusun evime dönsem bi şekilde annem elimdeki parayı almak için yağ .çeker. çalışmasam eziklemeye uğraşırlar.eminim kardeşim eziyet etmeye kalkar.annem boşver demekle yetinir hayvan gibi herifin neresini boşvericem onu da çıkaran sen insan olmayı öğretsene değilmi hastaysan yetmiyorsa gücün tedavi ol değil mi?Allah annemle kardeşime muhtaç etmesin inşallah.belki konu sahibi iyi biri olabilir ama benim annem çaresiz kardeşimde sanki camiden bulmuş gibi.annem değişir diye kendini kandırıyor sadece.annem arkamda gibi göründü.gider gelirim anneme ama olacakları biliyorum.kocamla kavga ederken ki tavırlarından gördüm ikisininde ne yapacağını.ayrılıpta eve gelmiş kadınlara ailesi nasıl psikolojik siddet uyguluyor anlıyorum.yani kısaca konu sahibinin ablası ister haklı ister haksız olsun ailesi tedavi ettirip kendi ayakları üzerinde durması sağlasınlar herkesin kafası rahat olur.Ben de katılıyorum. Konu sahibi 20 yaşında olsa ablası 34. Bu kadın 1 günde böyle olmadı değil mi? 34 yaşında yetiskin bir insanı hadi seni doktora götürelim diyip ikna etmek ile 15-18yaşında bir ergeni götürmek arasında fark var. Bu kadina doğru dürüst annelik yapılmamış. Ergenlikte, boşandıktan sonra, işten ayrıldıktan sonra çok sefer yardım edilebilirdi.
Amin.. Üniversitenin ilk iki yılı rahattı. Kendimi resmen artık ders çalışarak herşeyden uzak tutuyordum. Üniversitede dersler hafiflemeye başladıkça bastırdığım herşey etrafımda dönmeye başladı. Yastığa başımı her koyduğumda kardeşlerim doğduktan sonra -ki kardeşlerimi isteyen bendim, onlar olmasa da dayanamazdım- bana alınan tavırlardan anılardan kabuslardan koya koya bugüne geliyorum ve çıldıracak gibi oluyorum. Psikolojik desteğe ihtiyacım var ama maddiyat sıfır, aile doktorları güven vermiyor, aileden tanıdığım psikologlara da güvenemiyorum. Bazen çıldırma noktasına geliyorum artık bünye kaldırmıyor, sinir krizine giriyorum. Annemle aramız şükür iyi, olanları fark etti ama benim için çok geç kaldılar artık... Tedaviye başladığım an ilaçlık olacağımı da adım gibi biliyorum. Çünkü son nokta benimkisi yani bundan sonrası cinnet.
Herkes elbette kaldıramayabilir, insan bir yere kadar güçlü kalıyor. Şu dünyada kardeşlerim, ailem, kedim bir yana dünya hala bir yana. Özellikle kardeşlerim için gerekirse dünyayı yakarım. Ama yaşları küçük, onlara resmen örtü oldum. Kulaklarını tıkadım, gözlerini kapattım ikisinin de. Sonuç olarak onları kaybedeceğime kendimi kaybettim. Yine olsa yine aynısını yaparım. :)
Ve canım, ben hiç sanmam bulmuşlar laf çarpacak stres topu gibi oynayacak işinden çıkmış içine kapanmış kızı... Başka ev açarlar mı? Kaçmasına izin vereceklerini hiç sanmıyorum. Keşke ablasına biraz "sevgi" duysa. Konu sahibi daha portakalda vitaminken ablası 14 yaşındaymış. 14 yıl var bilmediği... 6 yaşına kadarkileri de hatırlamaz pek. 20 yıl yok, ablasıyla bir diyaloğu yok. Aralarındaki yılları kapatmaya çalışmamış. Ne olursa olsun o senin ablandır yahu. Ben zaman zaman kardeşlerime iki üç tane çarpıyordum, erkek kardeşimle en sonunda didişip ona o kayıp zamanları anlatmam da böyle oldu. Çünkü saracak yer bulamadığım zaman elimin altında iki tane üstlerine kalkan olduğum çocuk vardı.
İnşallah ablasının değerini anlar.. Benim kızkardeşim böyle bir konu açsa benim için ki hemen hemen aynı şekilde düşünüyor üzüntüden kahrolurum. Ki şuan sanki benim kızkardeşim yazmış bunları, neredeyse hiç fark yok. Gerçi zaten yüzüme karşı söyleyerek daha fazla kahrediyor. Neyse şuan konu ben değilim :) Kardeşlik yap. Ablan muhtemelen sana görevlerini yapmıştır sevgili konu sahibi. Sen de kardeşliğini yap, onun ellerinden tut.
Edit: Hatta o evlilik var ya o evlilik, kız size duygularından bahsetmiyor ya. Acaba neden dolayı kaçış olarak gördü?