Ablam

Abdominal

Nirvana
Kayıtlı Üye
13 Şubat 2009
4.848
1.437
773
Benden 15 yaş büyük bir ablam var. Annemi ve babamı erken kaybettim. İki çocuğum var kızım 4 aylıkken kaybettim annemi babamı çocuk yaşta. Bir de abim var. Ablamı biraz anne gibi görmek istedim yardım anlamında değil sadece şefkat ve konuşmak için istediğim bu. Farklı şehirlerde yaşıyorduk aylar olurdu görüşmediğimiz genelde arayan ben olurdum. Her durumda ihtiyacı olduğunda o demeden koşmaya elimden gelenin fazlasını yapamaya çalıştım. 3 yıl önce benim yaşadığım şehre yerleşti. Çok sevindim artık görüşebileceğiz çaya gideriz birbirimize dertleşir birbirimize yardımcı oluruz dedim. İlk olaya geliyorum bir gün özledim gideceğim aradım abla evdeysen sana geleceğim çocuklar ile bir şeyler aldım çayın yanına. O da dışarıda olduğunu 20 dakika gibi bir sürede geleceğini söyledi o zaman gel dedi. Ben de o sürede orda oldum gittim evde kimse yok aradım işte kitap fuarındayım daha çıkmadım.... Az daha bekle yarım saati geçti bekledim. Sonra çok sinirlendim bastım gaza sinirli sinirli eve döndüm. O sinirle evi temizledim. Aldıklarımı çocuklar ile yedim. Aradan 2 saat geçti arıyor açmadım o gün açmıcam diye karar aldım sonra akşam bir daha arayınca bakayım dedim. Biz geldik evdeyiz :KK57: ben döndüm dedim gelemem tamam dedi. Çok bozuldum aramadım bir süre sonra dedim ablan affet bir şey deme üzülmesin. Çocuklarım teyzelerine çok gitmek istiyor ya çağırıyorum ya bize davet ediyorum ama bu dediğim aynı şehirde olmamıza rağmen 10 gün ya da haftada bir olur. Onu bile istemiyor sanki aradığımda konuşurken aslında konuşmak istemediği çok net anlaşılıyor.
Bu tarz olay çok yaşandı uzun yazıp sıkmak istemiyorum. Geçen hafta bana geldi ben portakallı kek yapmıştım çok sevdi. Dün de arayayım eğer evdeyse yapar götürürüm. Aradım açmadı ama içimdeki ses bilerek açmadı diyor inşallah yanlış diyordur. Üç saat sonra aradı işte mutfaktaydım işim uzun sürdü. Ben dedim sana gelmek istiyordum o sevdiğin kek ten yapıp. İşte iş yaptım mutfaktan çıkamadım bana döndüğü saat 6 ya gelirken eniştem de yok evde. Hiç gel demedi. O zaman içime bir yumru oturdu çok üzüldüm. Abim ve yengem görüşmeyi severler her hafta görüşelim isterler onu dediklerinde biraz özleyelim dedi abim de üzüldü. Bir ay 30 ya 31 gün haftada bir görüşülse ayda 4 defa eder sana bu kadar değer veren kardeşlerim varken neden bu tavır. Farklı bakış açılarına ihtiyacım var.
 
Benden 15 yaş büyük bir ablam var. Annemi ve babamı erken kaybettim. İki çocuğum var kızım 4 aylıkken kaybettim annemi babamı çocuk yaşta. Bir de abim var. Ablamı biraz anne gibi görmek istedim yardım anlamında değil sadece şefkat ve konuşmak için istediğim bu. Farklı şehirlerde yaşıyorduk aylar olurdu görüşmediğimiz genelde arayan ben olurdum. Her durumda ihtiyacı olduğunda o demeden koşmaya elimden gelenin fazlasını yapamaya çalıştım. 3 yıl önce benim yaşadığım şehre yerleşti. Çok sevindim artık görüşebileceğiz çaya gideriz birbirimize dertleşir birbirimize yardımcı oluruz dedim. İlk olaya geliyorum bir gün özledim gideceğim aradım abla evdeysen sana geleceğim çocuklar ile bir şeyler aldım çayın yanına. O da dışarıda olduğunu 20 dakika gibi bir sürede geleceğini söyledi o zaman gel dedi. Ben de o sürede orda oldum gittim evde kimse yok aradım işte kitap fuarındayım daha çıkmadım.... Az daha bekle yarım saati geçti bekledim. Sonra çok sinirlendim bastım gaza sinirli sinirli eve döndüm. O sinirle evi temizledim. Aldıklarımı çocuklar ile yedim. Aradan 2 saat geçti arıyor açmadım o gün açmıcam diye karar aldım sonra akşam bir daha arayınca bakayım dedim. Biz geldik evdeyiz :KK57: ben döndüm dedim gelemem tamam dedi. Çok bozuldum aramadım bir süre sonra dedim ablan affet bir şey deme üzülmesin. Çocuklarım teyzelerine çok gitmek istiyor ya çağırıyorum ya bize davet ediyorum ama bu dediğim aynı şehirde olmamıza rağmen 10 gün ya da haftada bir olur. Onu bile istemiyor sanki aradığımda konuşurken aslında konuşmak istemediği çok net anlaşılıyor.
Bu tarz olay çok yaşandı uzun yazıp sıkmak istemiyorum. Geçen hafta bana geldi ben portakallı kek yapmıştım çok sevdi. Dün de arayayım eğer evdeyse yapar götürürüm. Aradım açmadı ama içimdeki ses bilerek açmadı diyor inşallah yanlış diyordur. Üç saat sonra aradı işte mutfaktaydım işim uzun sürdü. Ben dedim sana gelmek istiyordum o sevdiğin kek ten yapıp. İşte iş yaptım mutfaktan çıkamadım bana döndüğü saat 6 ya gelirken eniştem de yok evde. Hiç gel demedi. O zaman içime bir yumru oturdu çok üzüldüm. Abim ve yengem görüşmeyi severler her hafta görüşelim isterler onu dediklerinde biraz özleyelim dedi abim de üzüldü. Bir ay 30 ya 31 gün haftada bir görüşülse ayda 4 defa eder sana bu kadar değer veren kardeşlerim varken neden bu tavır. Farklı bakış açılarına ihtiyacım var.
ablan kendi hayatına bakmak istiyor. O senin annen değil ve sana annelik yapmak istemiyor. Bu yüzden suclayamazsin. Onun da kendine ait hayatı var. Senin durumun zor ama kendine başka yollar bulsan senin için iyi olur
 
Ablamla böyle uzak olamadığım için cidden algılayamıyorum galiba. Sanki abla değilde dış kapının dış mandalı sizinki.

Ablamla annem aynı apartmanda oturuyor. Bekarken ablamın evinin anahtarı vardı bende. İstediğim gibi girer çıkardım.
Evlendim başka şehire geldim. Hala anahtarı bende durur. Onun evi benim evimdir. Annemden çok o annelik yapmıştır bana bizimde aramızda 11 yaş var.
Yani sorun ablanızda. O ne anne olmuş size ne abla. İşin garibi hiç bişey olmamış. Üzüldüm sizin için. 😔
 
Evet ablanız daha çok görüşmek istiyor olabilirsiniz ama o sık görüşmekten hoşlanmıyor demek ki.

Herkes aynı değil ki.

Bu ablanızı suçlu da yapmaz.

Onu öyle kabul etseniz sizin için daha iyi olur.

Ablanız bile olsa, çok sık görüşmek istemiyorsa ısrar edip altında farklı birşey aramanıza da gerek yok.
 
Son düzenleme:
Benden 15 yaş büyük bir ablam var. Annemi ve babamı erken kaybettim. İki çocuğum var kızım 4 aylıkken kaybettim annemi babamı çocuk yaşta. Bir de abim var. Ablamı biraz anne gibi görmek istedim yardım anlamında değil sadece şefkat ve konuşmak için istediğim bu. Farklı şehirlerde yaşıyorduk aylar olurdu görüşmediğimiz genelde arayan ben olurdum. Her durumda ihtiyacı olduğunda o demeden koşmaya elimden gelenin fazlasını yapamaya çalıştım. 3 yıl önce benim yaşadığım şehre yerleşti. Çok sevindim artık görüşebileceğiz çaya gideriz birbirimize dertleşir birbirimize yardımcı oluruz dedim. İlk olaya geliyorum bir gün özledim gideceğim aradım abla evdeysen sana geleceğim çocuklar ile bir şeyler aldım çayın yanına. O da dışarıda olduğunu 20 dakika gibi bir sürede geleceğini söyledi o zaman gel dedi. Ben de o sürede orda oldum gittim evde kimse yok aradım işte kitap fuarındayım daha çıkmadım.... Az daha bekle yarım saati geçti bekledim. Sonra çok sinirlendim bastım gaza sinirli sinirli eve döndüm. O sinirle evi temizledim. Aldıklarımı çocuklar ile yedim. Aradan 2 saat geçti arıyor açmadım o gün açmıcam diye karar aldım sonra akşam bir daha arayınca bakayım dedim. Biz geldik evdeyiz :KK57: ben döndüm dedim gelemem tamam dedi. Çok bozuldum aramadım bir süre sonra dedim ablan affet bir şey deme üzülmesin. Çocuklarım teyzelerine çok gitmek istiyor ya çağırıyorum ya bize davet ediyorum ama bu dediğim aynı şehirde olmamıza rağmen 10 gün ya da haftada bir olur. Onu bile istemiyor sanki aradığımda konuşurken aslında konuşmak istemediği çok net anlaşılıyor.
Bu tarz olay çok yaşandı uzun yazıp sıkmak istemiyorum. Geçen hafta bana geldi ben portakallı kek yapmıştım çok sevdi. Dün de arayayım eğer evdeyse yapar götürürüm. Aradım açmadı ama içimdeki ses bilerek açmadı diyor inşallah yanlış diyordur. Üç saat sonra aradı işte mutfaktaydım işim uzun sürdü. Ben dedim sana gelmek istiyordum o sevdiğin kek ten yapıp. İşte iş yaptım mutfaktan çıkamadım bana döndüğü saat 6 ya gelirken eniştem de yok evde. Hiç gel demedi. O zaman içime bir yumru oturdu çok üzüldüm. Abim ve yengem görüşmeyi severler her hafta görüşelim isterler onu dediklerinde biraz özleyelim dedi abim de üzüldü. Bir ay 30 ya 31 gün haftada bir görüşülse ayda 4 defa eder sana bu kadar değer veren kardeşlerim varken neden bu tavır. Farklı bakış açılarına ihtiyacım var.
Kimse size annelik yapmak zorunda değil.
Ablanız sadece ablanız.
Görüşmek istemiyor oluşu da kendince haklı da olabilir.
Yani bence siz fazla beklenti içindesiniz ve bunu hayal kırıklığını yaşıyorsunuz
 
Benimde 13 yaş büyük ablam var.Oldum olası fazla insan içine çıkmayı sevmez.Suan bize yakın bir ilde.Bazen ararim açmaz,bazen açar isteksiz konuşur..Bazen evine gittiğimde aynı odada hiç konuşmadan otururuz çünkü biseyler okuyordur.Ama biliyorum ki bizi çok sever.Biz ailecek onu öyle kabul ettik.Bence sizde edin..Herkesin tarzı yaşama bakışı, istekleri farklı..
 
ablan kendi hayatına bakmak istiyor. O senin annen değil ve sana annelik yapmak istemiyor. Bu yüzden suclayamazsin. Onun da kendine ait hayatı var. Senin durumun zor ama kendine başka yollar bulsan senin için iyi olur
Ben bana annenik yapsın istemiyorum sadece istediğim konuşmak abla sıcaklığı hissetmek. Ben uzak durduğumda da üzülüyor anlamış değilim. Bundan sonra net bir duruş sergilemem gerek üzülemem için kendime saygım için. Hayatıma çok dahil etmeden hatta çok var gibi davranmadan
 
Benden 15 yaş büyük bir ablam var. Annemi ve babamı erken kaybettim. İki çocuğum var kızım 4 aylıkken kaybettim annemi babamı çocuk yaşta. Bir de abim var. Ablamı biraz anne gibi görmek istedim yardım anlamında değil sadece şefkat ve konuşmak için istediğim bu. Farklı şehirlerde yaşıyorduk aylar olurdu görüşmediğimiz genelde arayan ben olurdum. Her durumda ihtiyacı olduğunda o demeden koşmaya elimden gelenin fazlasını yapamaya çalıştım. 3 yıl önce benim yaşadığım şehre yerleşti. Çok sevindim artık görüşebileceğiz çaya gideriz birbirimize dertleşir birbirimize yardımcı oluruz dedim. İlk olaya geliyorum bir gün özledim gideceğim aradım abla evdeysen sana geleceğim çocuklar ile bir şeyler aldım çayın yanına. O da dışarıda olduğunu 20 dakika gibi bir sürede geleceğini söyledi o zaman gel dedi. Ben de o sürede orda oldum gittim evde kimse yok aradım işte kitap fuarındayım daha çıkmadım.... Az daha bekle yarım saati geçti bekledim. Sonra çok sinirlendim bastım gaza sinirli sinirli eve döndüm. O sinirle evi temizledim. Aldıklarımı çocuklar ile yedim. Aradan 2 saat geçti arıyor açmadım o gün açmıcam diye karar aldım sonra akşam bir daha arayınca bakayım dedim. Biz geldik evdeyiz :KK57: ben döndüm dedim gelemem tamam dedi. Çok bozuldum aramadım bir süre sonra dedim ablan affet bir şey deme üzülmesin. Çocuklarım teyzelerine çok gitmek istiyor ya çağırıyorum ya bize davet ediyorum ama bu dediğim aynı şehirde olmamıza rağmen 10 gün ya da haftada bir olur. Onu bile istemiyor sanki aradığımda konuşurken aslında konuşmak istemediği çok net anlaşılıyor.
Bu tarz olay çok yaşandı uzun yazıp sıkmak istemiyorum. Geçen hafta bana geldi ben portakallı kek yapmıştım çok sevdi. Dün de arayayım eğer evdeyse yapar götürürüm. Aradım açmadı ama içimdeki ses bilerek açmadı diyor inşallah yanlış diyordur. Üç saat sonra aradı işte mutfaktaydım işim uzun sürdü. Ben dedim sana gelmek istiyordum o sevdiğin kek ten yapıp. İşte iş yaptım mutfaktan çıkamadım bana döndüğü saat 6 ya gelirken eniştem de yok evde. Hiç gel demedi. O zaman içime bir yumru oturdu çok üzüldüm. Abim ve yengem görüşmeyi severler her hafta görüşelim isterler onu dediklerinde biraz özleyelim dedi abim de üzüldü. Bir ay 30 ya 31 gün haftada bir görüşülse ayda 4 defa eder sana bu kadar değer veren kardeşlerim varken neden bu tavır. Farklı bakış açılarına ihtiyacım var.
Ablanda sikinti var.Bende ablayim ve uzak sehitlerdeyiz ama her gun tel elimde gorusuruz Degisik kisilik demek ki sende ustune gidip kendini uzme bosver
 
Ablan istanbul da mı?.
İstanbul insanı misafir ve masraf çıkmasından çok korkuyor, çoğunluk dışarıda buluşuyor cafede, herkeste kendi hesabını ödüyor yok şaka, şaka
O sensiz yaşamaya alışmış düzeninin değişmesini isyemiyor
 
Benimde 13 yaş büyük ablam var.Oldum olası fazla insan içine çıkmayı sevmez.Suan bize yakın bir ilde.Bazen ararim açmaz,bazen açar isteksiz konuşur..Bazen evine gittiğimde aynı odada hiç konuşmadan otururuz çünkü biseyler okuyordur.Ama biliyorum ki bizi çok sever.Biz ailecek onu öyle kabul ettik.Bence sizde edin..Herkesin tarzı yaşama bakışı, istekleri farklı..
Evet öyle kabul etmeli buna katılıyorum ama şöyle bir durum var. O da konuşmayı istiyor. Uzak durunca bozuluyor yani tıkanık bir durum hep affetme onu üzmeme yolunu seçiyorum ama çok yoruldum. Buna bir son vermem gerek.
 
Ben bana annenik yapsın istemiyorum sadece istediğim konuşmak abla sıcaklığı hissetmek. Ben uzak durduğumda da üzülüyor anlamış değilim. Bundan sonra net bir duruş sergilemem gerek üzülemem için kendime saygım için. Hayatıma çok dahil etmeden hatta çok var gibi davranmadan
Lütfen alınma bu yazdıklarıma. Sadece beklentini çok yüksek tutarsan çok üzülürsün. Müsait olunca görüşün. Onun da sizi özlemesine, aramasına izin verin. Annelik vasfını ablanıza yüklemek haksızlık olur ve ablanıza ağır gelir. Siz sosyallesin kendi hayatınizda değişikler yapın,esinizle dostlarınızla planlar yapın. Daha mutlu olursunuz
 
Evet öyle kabul etmeli buna katılıyorum ama şöyle bir durum var. O da konuşmayı istiyor. Uzak durunca bozuluyor yani tıkanık bir durum hep affetme onu üzmeme yolunu seçiyorum ama çok yoruldum. Buna bir son vermem gerek.
Ben birgün bana kendimi kötü hissettirdiğinde açıkça konuşmuştum ve çok şaşırmıştı.Gercekten sana böyle mi hissettiriyorum diye..Sonra biraz daha dikkat etti.. Sonra bazen yine eskiye döndü, öyle öyle yuvarlanıp gidiyoruz.Bence konuşun ablanizla açıkça hissettiklerinizi
 
İki ablam var. Biriyle ne kadar yakınsam diğeriyle o kadar uzağım. Yapi meselesi. Artık diğeri ile iyi olma çabasını ben de bıraktım. Tamamen kestim görüşmeyi. Çünkü zarar veriyor artık bana. Kardeş diye hepsi iyi olmuyor işte.
 
Benimde 13 yaş büyük ablam var.Oldum olası fazla insan içine çıkmayı sevmez.Suan bize yakın bir ilde.Bazen ararim açmaz,bazen açar isteksiz konu
Sen de abin ve yengenle görüş. Ablanla da ayda bir görüş. Ya da sen çağır onu. Belki evine istemiyor.
evet haklısınız. Haftada bir bile aramayacağım bir süre. Bana gelmesi daha iyi onun farkındayım.
Ablan istanbul da mı?.
İstanbul insanı misafir ve masraf çıkmasından çok korkuyor, çoğunluk dışarıda buluşuyor cafede, herkeste kendi hesabını ödüyor yok şaka, şaka
O sensiz yaşamaya alışmış düzeninin değişmesini isyemiyor
hayır Karadeniz'in büyük bir şehrinde yaşıyoruz:) belki de öyle gerçekler kabul etmem lazım.
 
Sizinle görüşmek istemiyorsa görüşmesinde, size yirmi dakikaya gel deyip kendisinin eve gelmemesi ve aradığınızda söyledikleri ve sonradan hiç bir şey olmamış gibi aramasına ben sinir oldum... Yaptığı çok ayıp. Hani size gel demese neyse...
 
Ablamla böyle uzak olamadığım için cidden algılayamıyorum galiba. Sanki abla değilde dış kapının dış mandalı sizinki.

Ablamla annem aynı apartmanda oturuyor. Bekarken ablamın evinin anahtarı vardı bende. İstediğim gibi girer çıkardım.
Evlendim başka şehire geldim. Hala anahtarı bende durur. Onun evi benim evimdir. Annemden çok o annelik yapmıştır bana bizimde aramızda 11 yaş var.
Yani sorun ablanızda. O ne anne olmuş size ne abla. İşin garibi hiç bişey olmamış. Üzüldüm sizin için. 😔
Ayni benim kardeslerim 😂 ben evli onlar bekar iki anahtar onlarda istedikleri zaman gelip giderler bu yetmiyo giysi ayakkabi parfum 😂 sarj aletime kadar alip goturiyolar bazrn kafayi yiyorum ama tabiki kardeslerim herzaman gelebilirler b
 
Tatlım bence açık açık konuş. Güzelce hissettiklerini anlat ablana. İlla bir sebebi vardır bilemezsin içindekileri , o neler hissediyor acaba neden böyle davranıyor. İletişime geç ve rahatla. Hiç kendini üzme. İnanıyorum konuşarak halledersiniz ;)
 
Back