6 dayım..ilk hamileliğm.....bende neyle karşılaşıcağımı bırakın içimdeki varlığın ete cana gelip kucağıma geliceğine inanamıyorum...paronayalarım had safhada..kafamı dağıtmak istiyorum yapamıyorum,çalışmıyo olmamında etkisi var bunda..kayınvalidemin ördüğü şeylere dokunamıyorum çünkiallah esirgesin korkuyorum bişi olurda giydirmek nasip olmazsa die..herkez doğururda ben doğuramazmışım gibimegeliyo...akşamları afaganlar basıyoo...eşimçoook rahat..herşey olucana varır diyoo,koltukta uyuyoo...valla nedyimm ...herşeye ağlıyorumm,hemen hemen herşeyeee...burada bazen kötü şeyler okuyunca etkiisi gitmiyoo aman girmim diyorumm ama can sıkıntısından yapamıyorum bide evde bi misafire tahammülüm yok başka arkadaşdaistemiyorumkimsenin dırdırını çekmeyede halim yokk ,evde kımseye diil hizmet edicek kendim anca kendimi idame ettiriyorumm...hepten şüpheci kıskanc bi kadın oldum ayriyetten...9 kilo aldım ve ben gençkızlığımdan beri anca toparlamıştım dahada bu kaportayı düzeltemem gibime geliyo... :) nedyimişte beleee...