Merhaba
Düğünümden 20 gün önce 7 yıllık ilişkimi bitirdim. Nedenine nasılına cok girmeyeceğim önemli değil zaten girsem çıkamam. Son 1 yıldır 6 yıldır neler yaşadığımı farkedip düzeltmeye çalışarak incik cincik oldurmaya çalışarak götürüyordum bir yandan kafamdan ayrılıp duruyordum beraberken yalnız idim. kararımdan pişman kesinlikle değilim. Hatta ağlamıyorum bile şuan . Son 1 yıldır haftada 2 ağlama krizleri geçiriyordum. Karşılıklı uğraştık aslında ama tutunacak dalım kalmadığına inandığımda ve elimden gelen herşeyi yapmış olmanın vicdan rahatlığıyla ayrıldım.
Fakat gelin görün ki güzel anılarımız ve fotoğraflardaki, şarkılardaki hisler peşimi bırakmıyor. Sürekli kötü olan şeyleri düşünüp ona karşı nefretle de dolmak da istemiyorum. Güzel geçen yıllara saygısızlık gibi geliyor. Ama kimse kimseyi üzmek için veya üzülmek yıllarını harcamaz hani sadece olmadı nasip değilmiş biliyorum.
Dengede kalmaya çalışıyorum ama zamanla geçecek mi gerçekten hislerin yoğunluğu , şuan imkansız geliyor bu. Ben 7 yıldır ailemden uzak onunla başka bir şehirdeydim. Öyle uzak mesafe ilişkisi veya rahat görüşemediğim biri değildi yani sürekli beraberdik. Dolayısıyla herşeyimde, her eşyamda, her anımda ailemden herhangi bir bireyden bile daha cok o var. Bunlara nasıl hissizleşiyor insan ?
Benzerini yaşayan var mı ?
Azarlayıcı aşağılayıcı yorum yapmadan destek olursanız sevinirim
birde ne kadar tanırsan tanı her evlilikte bir sürpriz yumurta kısmı var ya , o kısım da nasip artık
