- Konu Sahibi new_yorker
-
- #21
Öncelikle doktor kontrolü olmalı eğer kan değerleri normalse psikolojik olabilir duygu regulasyonunu yeme ile ilişkilendirme ihtimali düşünülebilir
Aynı ben demeye geldimMerhaba hanimlar,
Benim kizim 6 yasinda ve hic doymuyor. Inanin mecazi soylemiyorum surekli "aciktim aciktim aciktim" diye bagiriyor, bir dk susmuyor. Daha yeni sofradan kalkiyoruz, ki sofrada da gayet guzel herseyi tika basa yiyor, bir daha aciktim diyor. Sabah okula uyandiriyorum, aciktim diye agliyor. Hemen kahvaltisini hazirliyorum okula goturuyorum. Bazen gec uyaniyoruz, okula 10 dk falan kalmis oluyor, kizim diyorum yolda yersin, ya da iste beslenmene cok yemek koydum, beslenmede yersin falan aglaya aglaya okula gidiyoruz "acim acimmm acimmm" diye. Okuldan almaya gidiyorum, anne cok acimmmm diyor cikar cikmaz. Yemek yiyor, tatli istiyor, tatli yiyor, meyve istiyor, meyve yiyor baska birseyler atistirmak istiyor. Surekli mutfak dolaplarinin tepesinde, surekli atistirmalik ariyor. (ogunlerde de gayet tika basa yiyor buarada) Yasitlarindan uzun boylu ve hic fazla kilosu yok. Siska bir cocuk degil ama gayet de fit duruyor. Butun kan degerleri normal, sekeri falan yuksek degil.
Sizce kizimdaki surekli acikma hissi ve acliga da dayanamama hissi neden? Bir cocuk sabah uyanir uyanmaz aciktim diye aglar mi?
Bence önce fizyolojik bi problem olmadığından emin olun, sonra da bir çocuk psikoloğuna götürün. 6 yaşındaki bi çocuğun acıkmasından ziyade, bu ihtiyacını sürekli ağlayıp bağırarak ifade etmesi garip geldi bana. O yüzden psikologla da görüşün benceMerhaba hanimlar,
Benim kizim 6 yasinda ve hic doymuyor. Inanin mecazi soylemiyorum surekli "aciktim aciktim aciktim" diye bagiriyor, bir dk susmuyor. Daha yeni sofradan kalkiyoruz, ki sofrada da gayet guzel herseyi tika basa yiyor, bir daha aciktim diyor. Sabah okula uyandiriyorum, aciktim diye agliyor. Hemen kahvaltisini hazirliyorum okula goturuyorum. Bazen gec uyaniyoruz, okula 10 dk falan kalmis oluyor, kizim diyorum yolda yersin, ya da iste beslenmene cok yemek koydum, beslenmede yersin falan aglaya aglaya okula gidiyoruz "acim acimmm acimmm" diye. Okuldan almaya gidiyorum, anne cok acimmmm diyor cikar cikmaz. Yemek yiyor, tatli istiyor, tatli yiyor, meyve istiyor, meyve yiyor baska birseyler atistirmak istiyor. Surekli mutfak dolaplarinin tepesinde, surekli atistirmalik ariyor. (ogunlerde de gayet tika basa yiyor buarada) Yasitlarindan uzun boylu ve hic fazla kilosu yok. Siska bir cocuk degil ama gayet de fit duruyor. Butun kan degerleri normal, sekeri falan yuksek degil.
Sizce kizimdaki surekli acikma hissi ve acliga da dayanamama hissi neden? Bir cocuk sabah uyanir uyanmaz aciktim diye aglar mi?
Bi tanıdığımızın çocuğu öyleydi. 10 yaşından sonra falan gayet iştahlı bi çocuğa dönüştü. Çok yemesi daha kötü bence. Çünkü birçok sağlık sorununun temelinde çok yemek yatıyo. Moralinizi bozmayın, bi yaştan sonra illaki normale döner diye düşünüyorum. Ama çok yemek alışkanlığa dönüşüyo, ileriki yaşlarda da kolay kolay düzelmiyo bence.Konuyu gözlerim dolu okudumacaba nasıl bir duygudur çocuğunun yemek istemedi? Açım diye ağlaması? Şimdi ne diyor bu manyak diyenleriniz olabilir ama benim çocuğum yemek yemiyor. Ah o kaşık o yemekler kaç kez reddediliyor kaç kez dökülüyor. Yemek görünce ağzını kitlemeler yememek için kendini yırtmalar.. yemin ederim bende yediremediğim için tükendim. Bir çocuk bir yemekten ne kadar nefret edebilirse o kadar ediyor benimkide. Doğduğunda da emmezdi beni zorla uyandırır emzirirdim kilo almıyor diyr mama desteği yapıyorduk o 60 cc mamayı içirene kadar göbeğim çatlardı. Hangisi daha kötü diye düşündüm de sanırım çok yemesini tercih ederdim. Hergün ne yapsam da yer diye düşünmekten usandım
Bende yemeyen bir bebektim. 10-11 yasına kadar annem tabakla koşardı arkamdan. Şimdi yemek yemekten nefret ediyorum ve acıkmıyorum bile. Çünkü zamanında hep zorlandım yemek yemek=zorlama benim için. Sadece nacizane tavsiyem , hiçbir çocuk açlıktan ölmüyor.Keşke yersen ye yemezsen yemek yok deyip önümden alsalardı. Arada abur cubur vermeselerdi.Bana düşmez tabiki bunları söylemek eminim insanın içi eziiliyordur ama psikolog arkadasım cocuklar yemek ve uyku olayınıı ailelerine istediklerini yaptırmak için kullanırlar derdi.Konuyu gözlerim dolu okudumacaba nasıl bir duygudur çocuğunun yemek istemedi? Açım diye ağlaması? Şimdi ne diyor bu manyak diyenleriniz olabilir ama benim çocuğum yemek yemiyor. Ah o kaşık o yemekler kaç kez reddediliyor kaç kez dökülüyor. Yemek görünce ağzını kitlemeler yememek için kendini yırtmalar.. yemin ederim bende yediremediğim için tükendim. Bir çocuk bir yemekten ne kadar nefret edebilirse o kadar ediyor benimkide. Doğduğunda da emmezdi beni zorla uyandırır emzirirdim kilo almıyor diyr mama desteği yapıyorduk o 60 cc mamayı içirene kadar göbeğim çatlardı. Hangisi daha kötü diye düşündüm de sanırım çok yemesini tercih ederdim. Hergün ne yapsam da yer diye düşünmekten usandım
Benim küçüklüğüm de çocuğum gibiymiş asla yemezmişim zamanla şeker dengem bozuldu birden yemeye başlayınca da diyabete zemin hazırlamış oldum. Yani yememekte sağlıksal sıkıntılara yol açıyor. Çocuk zaten karnımda şekere maruz kaldı birde kendisi böyle yapınca çok üzülüyorum.Bi tanıdığımızın çocuğu öyleydi. 10 yaşından sonra falan gayet iştahlı bi çocuğa dönüştü. Çok yemesi daha kötü bence. Çünkü birçok sağlık sorununun temelinde çok yemek yatıyo. Moralinizi bozmayın, bi yaştan sonra illaki normale döner diye düşünüyorum. Ama çok yemek alışkanlığa dönüşüyo, ileriki yaşlarda da kolay kolay düzelmiyo bence.
Abur cubur hiç vermiyorum vereceksemde organik olanlardan koyuyorum kenara yemek saatleri dısında ye diye zorlamıyoruz öyle tabak elimde beklemem öyle yapsam işler iyice karışacak biliyorum. Çocuk 3 yaşına geldi hala tavuğun nohutun çoğu şeyin tadını bilmiyor çorba içmiyor tam sıyırmalık çocuk yapmışım. Arkadaşın konusunu sabote ettim ama içimi döktümBende yemeyen bir bebektim. 10-11 yasına kadar annem tabakla koşardı arkamdan. Şimdi yemek yemekten nefret ediyorum ve acıkmıyorum bile. Çünkü zamanında hep zorlandım yemek yemek=zorlama benim için. Sadece nacizane tavsiyem , hiçbir çocuk açlıktan ölmüyor.Keşke yersen ye yemezsen yemek yok deyip önümden alsalardı. Arada abur cubur vermeselerdi.Bana düşmez tabiki bunları söylemek eminim insanın içi eziiliyordur ama psikolog arkadasım cocuklar yemek ve uyku olayınıı ailelerine istediklerini yaptırmak için kullanırlar derdi.
Yani konu sahibi kusura bakmasın. Üzülmeyin bir şekilde yer:)Abur cubur hiç vermiyorum vereceksemde organik olanlardan koyuyorum kenara yemek saatleri dısında ye diye zorlamıyoruz öyle tabak elimde beklemem öyle yapsam işler iyice karışacak biliyorum. Çocuk 3 yaşına geldi hala tavuğun nohutun çoğu şeyin tadını bilmiyor çorba içmiyor tam sıyırmalık çocuk yapmışım. Arkadaşın konusunu sabote ettim ama içimi döktüm
Şeyyyyy öyle olunca hem yemek yiyip hem kilo alınmıyormuBağırsak kurdu yönünden bakıldı mi?
Sevgi eksikliği değil aslında bu temelde doğduğumuz andan itibaren beslenme şeklimiz ve duygularımızla ve daha birçok şey ile alakalı derin bir konu. Ama Türkler arasında çok yaygın bir sorun çünkü atalarımızdan itibaren sevinci, hüznü her duyguyu yemekle bağdaştıran bir milletiz biz. Sevindik yemek ye, üzüldük yemek ye,stres olduk yemek ye o yuzden beynimiz bunu böyle kodluyor. Kızınızda böyle kodlamis belliki yani büyürken farketmeden çevresindeki herkes ona bunu böyle kodlattırmıs. Çocuk zaten o daha doğru yönlendirme ile beslenme düzeni ve duygusal yeme davranışı normale döner diye düşünüyorum. Şimdi elbette sorun değil ama ilerde sorun olabilir obezite, diyabet ...vs. gibi o yuzden ben şimdiden bir psikolog ile paralel gitmenizi öneririm.Bir arkadasim da bundan bahsetti, duygusal aclik dedi ama bu konuda hicbir fikrim yok. Neden duygusal aclik cekiyor olabilir? Gayet de seviliyor. Ilerde ne gibi sorunlar olabilir?
Kurt olabilir benceMerhaba hanimlar,
Benim kizim 6 yasinda ve hic doymuyor. Inanin mecazi soylemiyorum surekli "aciktim aciktim aciktim" diye bagiriyor, bir dk susmuyor. Daha yeni sofradan kalkiyoruz, ki sofrada da gayet guzel herseyi tika basa yiyor, bir daha aciktim diyor. Sabah okula uyandiriyorum, aciktim diye agliyor. Hemen kahvaltisini hazirliyorum okula goturuyorum. Bazen gec uyaniyoruz, okula 10 dk falan kalmis oluyor, kizim diyorum yolda yersin, ya da iste beslenmene cok yemek koydum, beslenmede yersin falan aglaya aglaya okula gidiyoruz "acim acimmm acimmm" diye. Okuldan almaya gidiyorum, anne cok acimmmm diyor cikar cikmaz. Yemek yiyor, tatli istiyor, tatli yiyor, meyve istiyor, meyve yiyor baska birseyler atistirmak istiyor. Surekli mutfak dolaplarinin tepesinde, surekli atistirmalik ariyor. (ogunlerde de gayet tika basa yiyor buarada) Yasitlarindan uzun boylu ve hic fazla kilosu yok. Siska bir cocuk degil ama gayet de fit duruyor. Butun kan degerleri normal, sekeri falan yuksek degil.
Sizce kizimdaki surekli acikma hissi ve acliga da dayanamama hissi neden? Bir cocuk sabah uyanir uyanmaz aciktim diye aglar mi?
Sizden ayrı kalınca süte mamaya sığınmış. Ufak diye anlamaz sanmayın, meme onun en temel ihtiyacıydı nihayetinde. Bu travmayı temizlemeniz lazım.Kizim dogdu ve 1 hafta hastanede kaldi, o bir haftada hergun sut sagdim goturdum, yetmedi mama destegi verdiler ve hemsireler diyordu ki cok istahli bir bebek ne kadar verirsek verelim hemen iciyor. Ki yeni dogdu bu bebek.
Eve geldi surekli emmek isterdi. Surekli aglardi. Emzire emzire yapisik bir hayat yasadik. Yani surekli istahliydi. Hic istahsiz oldugunu hatirlamiyorum. Ama son yillarda artik iyice abartti yetisemiyorum acligina. Her dk acim acim acimmm bagiriyor agliyor sabahlari falan.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?