- 29 Temmuz 2021
- 3.686
- 25.041
- Konu Sahibi Homer Simpson
- #1
Merhabalar, bu konunun yeri burası mı bilmiyorum ama bu aralar bunu dert ediyorum o yüzden buraya açıyorum.
11 yaşında bir kız kuzenim var. Benden yaşça çok küçük ama çocuklarla iyi anlaşan bir yapım olduğu için benimle vakit geçirmeyi seviyor. Sorun şu ki kuzenimin sanki içi geçmiş. Gün boyu evde oturuyor. Ders çalışıyor. Telefona bakıyor. Şu anda yazlıktayız. Doğa çok güzel. Kişi sayısı az olduğu için güvenle yürüyüş yapıyoruz her gün. Zorlamadıkça asla çıkmıyor. Alışverişe çıkıldığında da ne kadar ısrar edilse de gelmiyor. Arkadaşı yok. Sınıf WhatsApp gruplarında bir sorun olduğunda da bir şeyler söyleyip, kendi deyimiyle laf sokup, gruptan çıkıyor. Sürekli yalnızlığın çok iyi olduğunu savunup duruyor. İki ayağı iki kolu olan insanlarla birlikte olup napacakmış, hiçbir yararları yokmuş yalnız zararları varmış, yalnızlık en iyisiymiş... Akşamları çay içerken hep beraber güzel güzel muhabbet ediyoruz bizim yanımıza bile gelmiyor. Günün çok büyük kısmında arka odalardan birinde kapıyı kapatıp oturuyor.
Bu konuyla ilgili konuştuğumda da "Başlarım senin sosyalliğine," deyip konuyu kapatıyor.
Bir de dikkatimi çeken din obsesyonu oldu. Ne zaman ailecek bir şeyler konuşsak dedikodu olmasa bile hemen atlıyor "dedikodu yapmayın!"
Sürekli çok ufak ayrıntılara, alakasız, aklınıza gelmeyecek konulara bile şimdi biz hakka mı girmiş olduk diye soruyor. Tüm aile bıktık artık bu durumdan. Başörtüsünü upuzun namaz örtüsü gibi takıyor. Olur da dışarı çıkmaya karar verirse giyinmeye, başını yapmaya üşendiği için çıkmıyor. Hareketsizlikten kilo almış ve biraz hareketlenince nefes nefese kalıyor.
Tüm bunlar beni üzüyor. Bu ruhsuzluğu, asosyalliği... Eskiden böyle değildi. Bunlar biraz da depresyon belirtisi değil mi? Hiçbir çocuk böyle olmamalı bence. Ben mi büyütüyorum bilmiyorum. Bu konuda ben neler yapabilirim? Sizlerin de fikirlerinizi almak istedim. Şimdiden teşekkür ederim.
11 yaşında bir kız kuzenim var. Benden yaşça çok küçük ama çocuklarla iyi anlaşan bir yapım olduğu için benimle vakit geçirmeyi seviyor. Sorun şu ki kuzenimin sanki içi geçmiş. Gün boyu evde oturuyor. Ders çalışıyor. Telefona bakıyor. Şu anda yazlıktayız. Doğa çok güzel. Kişi sayısı az olduğu için güvenle yürüyüş yapıyoruz her gün. Zorlamadıkça asla çıkmıyor. Alışverişe çıkıldığında da ne kadar ısrar edilse de gelmiyor. Arkadaşı yok. Sınıf WhatsApp gruplarında bir sorun olduğunda da bir şeyler söyleyip, kendi deyimiyle laf sokup, gruptan çıkıyor. Sürekli yalnızlığın çok iyi olduğunu savunup duruyor. İki ayağı iki kolu olan insanlarla birlikte olup napacakmış, hiçbir yararları yokmuş yalnız zararları varmış, yalnızlık en iyisiymiş... Akşamları çay içerken hep beraber güzel güzel muhabbet ediyoruz bizim yanımıza bile gelmiyor. Günün çok büyük kısmında arka odalardan birinde kapıyı kapatıp oturuyor.
Bu konuyla ilgili konuştuğumda da "Başlarım senin sosyalliğine," deyip konuyu kapatıyor.
Bir de dikkatimi çeken din obsesyonu oldu. Ne zaman ailecek bir şeyler konuşsak dedikodu olmasa bile hemen atlıyor "dedikodu yapmayın!"
Sürekli çok ufak ayrıntılara, alakasız, aklınıza gelmeyecek konulara bile şimdi biz hakka mı girmiş olduk diye soruyor. Tüm aile bıktık artık bu durumdan. Başörtüsünü upuzun namaz örtüsü gibi takıyor. Olur da dışarı çıkmaya karar verirse giyinmeye, başını yapmaya üşendiği için çıkmıyor. Hareketsizlikten kilo almış ve biraz hareketlenince nefes nefese kalıyor.
Tüm bunlar beni üzüyor. Bu ruhsuzluğu, asosyalliği... Eskiden böyle değildi. Bunlar biraz da depresyon belirtisi değil mi? Hiçbir çocuk böyle olmamalı bence. Ben mi büyütüyorum bilmiyorum. Bu konuda ben neler yapabilirim? Sizlerin de fikirlerinizi almak istedim. Şimdiden teşekkür ederim.
