- 23 Nisan 2007
- 237
- 0
öylesine eskimiştiki beni saran çerçeve…kollarından biri gücünü yitirip,gevşeyip,yıllardır uzak tuttuğu kaderime nihayet bırakıverecekti beni…”
-boşunamıydı tüm gücüm tükeninceye dek zorlanışım? ağrıların en şiddetlendiği anlarda bile seni sarmaya kenetlenmiş kollarımı çözmeyişim, varacağın sonu değiştirmeyecekmiydi? seni sarıp en yüksekte tuttuğum onca zamandır,ayaklarının altında akıp giden sel sürüklemek için illede seni mi istiyordu ki dinmek bilmedi sana kenetlenmişliğim çözülünceye dek…
seni almak için gelen trenin geçip gitmesini bekledim hep…en son vagon gittiğinde bu kilitlenmişliğin ağrısı dinecekti, seni yeniden eski gücümle sarabilmek için çözecektim kollarımı.evet sadece bunun için ,seni eski gücümle yeniden sarabilmek için…
omuzlarımdaki ağırlık dayanılmaz olmuştu artık.nerden bilirdim yazgının, o değişmez yazgının, değiştirmeye gücümü yettiremediğim yazgının tüm ağırlığını omuzlarıma yüklemiş,nöbette durduğunu…
demirden parmaklarıyla omuzlarımı çürütüyordu yazgın..nerdeyse dayanamayıp yere kapanacakken senin dokunuşların hafifletiyordu…o ateşten dilini omuzlarımda gezdirirken sen ılık nefesinle üflemeseydin nasıl dayanırdım bu kötülerin en kötüsü yazgının başedilmez hoyratlığına…
nerden bilirdim biraz soluklanmak için çözüldüğüm seni soluksuz bırakacak yazgının, bensiz aldığın tek nefesi boğazına düğümleyeceğini…
seni yeniden eski gücümle sarabilmek için çözecektim kollarımı….
seni sarabilmek için….eski gücümle…yeniden…
birtek an üzerinden ayırmadığı gözleri gördü en savunmasız halini..aldığın ilk nefese dilindeki ateşi üfledi önce..acın bu sıcaklıkta eriyip gözlerinden akıyordu..acını içmek için eğildim gözlerine,dudaklarımla çekip içime aldım gözlerini kan rengine çevirmiş damlalardan birini…nefessiz kaldım..seni ona vermediğim yıllar boyu körüklediği ateşi üflemişti içine yazgın ve gözlerinden akıyordu…
nefessiz kaldım..
senin bir damla acın,benim ciğerlerimi çürütüyordu….
ayaklarına dolandı yazgın,sen ellerin omuzlarımda son kez dokunuyorken bana…diplere çekiyordu seni,benimse gücüm yetmiyordu…ellerin omuzlarımdan aşağı doğru kayıyordu,göğsüme saplandı parmakların..acın parmak uçlarındaydı artık,kayıp giderken gövdemden son dokunuşlarının acısı parçalıyordu yüreğimin üzerini örten gömleği,eti ve kemiği…avuçlarının sıcaklığında eridi yüreğim…sen yitip gittin…
güçsüzlüğüme lanet ederek izledim ciğerlerimi çürüten,gövdemi parçalayan,yüreğimi eriten gidişini…seni yazgına teslim edişimi..
cama çizilmiş bir sevdaydın sen..kırılgandın…sana rastladığımda kimbilir kaçıncı kez hangi boşluktan düşmüştün,yazgından kaçarken kaç parçanı yirtirmiştin kimbilir..kırılmıştın.bu halinle daha da keskindin..tahtadan bir çerçeveydim ben,eskimiştim..
seni sarmak bu sonu baştan kabul etmekti
yazgın cama çizilmendi..kırılgandın ve kırıldığında daha da can yakıyordun..küçücük kırılmışlıkların derimin altına sızıyordu ve canımı yakıyordu…yazgım tahtadan kollarımı camdan bir sevdaya sarmamdı…ne kadar sıkı sarılsam okadar derinleşecekti acısı..
yazgın cama çizilmendi..ne kadar sıkı sarılsan o kadar acıtıyordun,derinleşip inceltiyordun seni saran kolları,kesiyordun,kanatıyordun ve güçsüzleştiriyordun…
seni sarmak bu sonu baştan kabul etmekti
günün birinde eskimiş tahta çerçevenin gücü tükenecekti…dört bir yandan sarmışsa da seni kollarından biri çözülecek ve sen o boşluktan düşüp kırılacaktın…
seni yazgından koruyamadım…affet beni…
alıntıdır.
-boşunamıydı tüm gücüm tükeninceye dek zorlanışım? ağrıların en şiddetlendiği anlarda bile seni sarmaya kenetlenmiş kollarımı çözmeyişim, varacağın sonu değiştirmeyecekmiydi? seni sarıp en yüksekte tuttuğum onca zamandır,ayaklarının altında akıp giden sel sürüklemek için illede seni mi istiyordu ki dinmek bilmedi sana kenetlenmişliğim çözülünceye dek…
seni almak için gelen trenin geçip gitmesini bekledim hep…en son vagon gittiğinde bu kilitlenmişliğin ağrısı dinecekti, seni yeniden eski gücümle sarabilmek için çözecektim kollarımı.evet sadece bunun için ,seni eski gücümle yeniden sarabilmek için…
omuzlarımdaki ağırlık dayanılmaz olmuştu artık.nerden bilirdim yazgının, o değişmez yazgının, değiştirmeye gücümü yettiremediğim yazgının tüm ağırlığını omuzlarıma yüklemiş,nöbette durduğunu…
demirden parmaklarıyla omuzlarımı çürütüyordu yazgın..nerdeyse dayanamayıp yere kapanacakken senin dokunuşların hafifletiyordu…o ateşten dilini omuzlarımda gezdirirken sen ılık nefesinle üflemeseydin nasıl dayanırdım bu kötülerin en kötüsü yazgının başedilmez hoyratlığına…
nerden bilirdim biraz soluklanmak için çözüldüğüm seni soluksuz bırakacak yazgının, bensiz aldığın tek nefesi boğazına düğümleyeceğini…
seni yeniden eski gücümle sarabilmek için çözecektim kollarımı….
seni sarabilmek için….eski gücümle…yeniden…
birtek an üzerinden ayırmadığı gözleri gördü en savunmasız halini..aldığın ilk nefese dilindeki ateşi üfledi önce..acın bu sıcaklıkta eriyip gözlerinden akıyordu..acını içmek için eğildim gözlerine,dudaklarımla çekip içime aldım gözlerini kan rengine çevirmiş damlalardan birini…nefessiz kaldım..seni ona vermediğim yıllar boyu körüklediği ateşi üflemişti içine yazgın ve gözlerinden akıyordu…
nefessiz kaldım..
senin bir damla acın,benim ciğerlerimi çürütüyordu….
ayaklarına dolandı yazgın,sen ellerin omuzlarımda son kez dokunuyorken bana…diplere çekiyordu seni,benimse gücüm yetmiyordu…ellerin omuzlarımdan aşağı doğru kayıyordu,göğsüme saplandı parmakların..acın parmak uçlarındaydı artık,kayıp giderken gövdemden son dokunuşlarının acısı parçalıyordu yüreğimin üzerini örten gömleği,eti ve kemiği…avuçlarının sıcaklığında eridi yüreğim…sen yitip gittin…
güçsüzlüğüme lanet ederek izledim ciğerlerimi çürüten,gövdemi parçalayan,yüreğimi eriten gidişini…seni yazgına teslim edişimi..
cama çizilmiş bir sevdaydın sen..kırılgandın…sana rastladığımda kimbilir kaçıncı kez hangi boşluktan düşmüştün,yazgından kaçarken kaç parçanı yirtirmiştin kimbilir..kırılmıştın.bu halinle daha da keskindin..tahtadan bir çerçeveydim ben,eskimiştim..
seni sarmak bu sonu baştan kabul etmekti
yazgın cama çizilmendi..kırılgandın ve kırıldığında daha da can yakıyordun..küçücük kırılmışlıkların derimin altına sızıyordu ve canımı yakıyordu…yazgım tahtadan kollarımı camdan bir sevdaya sarmamdı…ne kadar sıkı sarılsam okadar derinleşecekti acısı..
yazgın cama çizilmendi..ne kadar sıkı sarılsan o kadar acıtıyordun,derinleşip inceltiyordun seni saran kolları,kesiyordun,kanatıyordun ve güçsüzleştiriyordun…
seni sarmak bu sonu baştan kabul etmekti
günün birinde eskimiş tahta çerçevenin gücü tükenecekti…dört bir yandan sarmışsa da seni kollarından biri çözülecek ve sen o boşluktan düşüp kırılacaktın…
seni yazgından koruyamadım…affet beni…
alıntıdır.
