- 8 Temmuz 2022
- 515
- 535
- 28
- Konu Sahibi kediseverbiri
- #1
Selam,
İçimi dökmek istedim sizlere, tartışalım, konuşalım, tüm olumlu ve olumsuz eleştirilere de açığım.
Kendimi bildim bileli arkadaşlarıma çok önem veren birisiydim, maddi ve manevi elimde ne varsa yığdım. Her zaman vakit ayırdım, sadece iyi günlerinde değil en çok kötü günlerinde yanlarında olmak istedim. Aileme anlatamadığım şeyleri paylaşabilirim belki dedim, iş ve sosyal çevrede hep yakınımda birileri olsun istedim, gelecekte evlenirsem düğünüme gelsinler, nedimelerim olsunlar diye düşündüm. Sonuç koskoca bir hüsran oldu, tek kalemde silinen ilk ben oldum.
Kendimi çok sert eleştirdim, nerede yanlış yaptım, acaba tutarsız mı davrandım, kendimden çok mu verdim, acaba hiç saygı duymadılar mı? Bir gün olsa bile. Artık kafamda "arkadaşlık" diye bir kavram kalmadı, öncesinde arkadaşımın yüzü düşse ne oldu diye fır dönen ben artık ne olduğunu hiç sormuyorum bile... Bunu bilerek yapmıyorum, içimden gelmiyor...
Bu süreçte kendime çok zaman ayırdım, beni merkeze aldım. Spora gidiyorum, işime sımsıkı sarıldım, paramı kazanıp sadece kendime harcıyorum. Bana iyi hissettiren şeylere yöneldim; artık normalden daha fazla okuyorum, tek başıma bir yerde yemek yiyiyor ve kahve içiyorum. Arada "Neden böyle oldu?" diye sorgulasam da seçtiğim yol bana kendimi çok iyi hissettiriyor. Dün gece düşündüm yine, sanırım gece bastırınca duygusallaşıyorum. Yakın gelecekte bir evlilik planım yok ama, hayatıma biri girerse sadece o hayatımda olsun isterim dedim kendi kendime. Artık arkadaş istemiyorum, muhtemelen evlenirsem arkadaşlık bağım artık hepten kopar diye tahmin ediyorum. Sanırım bir zamanlar çok arkadaşım olması herkesin beklentilerini karşılayamamam sorununu doğurdu. Artık tek bir insan olsun, sadece onunla olayım, kendimi ona odaklayayım düşünceleri içindeyim. Belki iletişimim daha sağlıklı kurulur böylelikle. Son düşüncem saçma gelebilir belki size af buyurun :)
Okuduğunuz için teşekkür ederim.
İçimi dökmek istedim sizlere, tartışalım, konuşalım, tüm olumlu ve olumsuz eleştirilere de açığım.
Kendimi bildim bileli arkadaşlarıma çok önem veren birisiydim, maddi ve manevi elimde ne varsa yığdım. Her zaman vakit ayırdım, sadece iyi günlerinde değil en çok kötü günlerinde yanlarında olmak istedim. Aileme anlatamadığım şeyleri paylaşabilirim belki dedim, iş ve sosyal çevrede hep yakınımda birileri olsun istedim, gelecekte evlenirsem düğünüme gelsinler, nedimelerim olsunlar diye düşündüm. Sonuç koskoca bir hüsran oldu, tek kalemde silinen ilk ben oldum.
Kendimi çok sert eleştirdim, nerede yanlış yaptım, acaba tutarsız mı davrandım, kendimden çok mu verdim, acaba hiç saygı duymadılar mı? Bir gün olsa bile. Artık kafamda "arkadaşlık" diye bir kavram kalmadı, öncesinde arkadaşımın yüzü düşse ne oldu diye fır dönen ben artık ne olduğunu hiç sormuyorum bile... Bunu bilerek yapmıyorum, içimden gelmiyor...
Bu süreçte kendime çok zaman ayırdım, beni merkeze aldım. Spora gidiyorum, işime sımsıkı sarıldım, paramı kazanıp sadece kendime harcıyorum. Bana iyi hissettiren şeylere yöneldim; artık normalden daha fazla okuyorum, tek başıma bir yerde yemek yiyiyor ve kahve içiyorum. Arada "Neden böyle oldu?" diye sorgulasam da seçtiğim yol bana kendimi çok iyi hissettiriyor. Dün gece düşündüm yine, sanırım gece bastırınca duygusallaşıyorum. Yakın gelecekte bir evlilik planım yok ama, hayatıma biri girerse sadece o hayatımda olsun isterim dedim kendi kendime. Artık arkadaş istemiyorum, muhtemelen evlenirsem arkadaşlık bağım artık hepten kopar diye tahmin ediyorum. Sanırım bir zamanlar çok arkadaşım olması herkesin beklentilerini karşılayamamam sorununu doğurdu. Artık tek bir insan olsun, sadece onunla olayım, kendimi ona odaklayayım düşünceleri içindeyim. Belki iletişimim daha sağlıklı kurulur böylelikle. Son düşüncem saçma gelebilir belki size af buyurun :)
Okuduğunuz için teşekkür ederim.
siz her türlü fedakarlık yaparsınız da en ufak şeyde silinen siz olursunuz. 
denk gelmemişizdir.
