Hastalık Hastalığı Beni Bitiriyor

nida alkan .!.:

Ben bi dönem Kullandım çok iyi geldi dünya tozpembe gibiydi hiçbir şey düşünmüyordum ama sonradan hamile kalmak için bıraktım şimdi Tekrar başladı Hep hastalık korkusuyla yaşıyorum mutlu bir anım içinde bile kafamda ne ya bana bir şey olursa düşüncesi var hiç mutlu olamıyorum her şey yolundayken bile ben de bir korku var hep sürekli sürekli kendimi araştırıyorum küçücük bir sivilce bile beni altüst ediyor gitmediğim doktor kalmadı en son gittiğim beyin cerrahi bana güldü Senin paran fazla dedi galiba niye sürekli hastaneye geliyorsun bir daha gitmeye utandım arkadaşlarından bir çoğunu kaybettim bu mesele yüzünden artık çok sıkıldım

Genişletmek için tıkla...

Napalım herkesin derdi kendine ağır,korkmamak lazım çok düşününce insan duramıyo,Allah beynimize sakinlik versin insallah amin

Merhaba herkese, biraz uzun yazacağım. Umarım birilerine yardımcı olur yazdıklarım. En azından yalnız olmadıklarını hatırlatırım birilerine. Yıllardır, yani hemen hemen 10 yıldır anksiyete ve hastalık hastalığı ile uğraşıyorum. Çok da şiddetli yaşıyorum. İlk olarak hastalık kaygısı ile başladı, daha sonra yaygın anksiyete bozukluğu da eklendi. Artık kontrol edemediğim her şeyden korkuyorum ve çok kontrolcüyüm, bu beni çok yoruyor. Tabi ki hastalık anksiyetesi hep baş rolde. Ben yıllardır çok fazla terapi aldım, birçok ilaç kullandım. Aslında en sonunda bana iyi gelen ilacı da buldum ama düzenli kullanamadım hem bebek istediğim için hem de ilacın bazı yan etkilerinden dolayı. Ben daha benim kadar şiddetli hastalık hastalığı yaşayan biriyle karşılaşmadım. Önceden doktora gittiğimde bir süre rahat ederdim ama artık o da kalmadı. Rahatlama sürem yarım günü buluyor bulmuyor. Bu hastalıkta internetten semptom ve hastalık araştırmak yapacağınız son şey bile olmasın.
Tekrar söylüyorum, hastalığın başında olanlara;; büyük harflerle tekrarlıyorum; sakın! Sakın! Sakın! İnternetten hastalık araştırmayın. Bunu rahatlamak için yapıyorsunuz biliyorum, iyi bir şey okumak ümidiyle. Ama bundan yol yakınsa eğer yol yakınken dönün. Ben dönemedim, durumum içler acısı.
İlaç kullanın veya kullanmayın, terapi alın veya almayın, doktorlardan şimdiye kadar öğrendiğim birkaç şeyi eklemek istiyorum;
Sadece ilaç kullanmak tek başına bazen yetmeyebiliyor. Uzun zaman aralıksız ilaç kullandıktan sonra ilacı bıraktım ve bir süre sonra hastalık geri geldi ve daha artmış şekilde. Doktora dedim ki neden böyle oldu. İlaç her zaman tek başına yetmez, yanında davranışlarınızı ve beyninizi de eğitmeniz gerekiyor. İlaç da aslında buna yardımcı oluyor bir yandan. İlaç kullanırken yine aynı davranışlarınıza devam ederseniz muhtemelen yol alamazsınız.
Diyelim ilaçsız baş etmeye çalışıyorsunuz, durum bu kez biraz daha zor. Mesela vücudunuzda bir şişlik farkettiniz, beyin hemen başlıyor düşünce üretmeye ve konuşmaya, ya şuysa ya buysa.. ve beyin kendini tehlikede sanıyor, siz de ona diyorsunuz ki; tamam hemen durumu kontrol edeceğiz, güvende olup olmadığımızdan emin olacağız. Ve hemen internete bakıyorsunuz, çok büyük ihtimalle kötü hastalıkları görüyorsunuz ve kendinizi doktorda buluyorsunuz. İşte bu davranış şekli alışkanlık haline geliyor. Bir çeşit obsesiflik oluyor aslında. Evet o an için rahatlıyorsunuz ama ileri vadede rahatsızlığınızı arttırıyorsunuz. Bir sonraki krizde hastalık size karşı daha eli güçlenmiş şekilde uğruyor. Güvendiğiniz tek 1 doktor olsun. Bir şikayetiniz olduğunda ona danışın, hemen ulaşabileceğiniz biri. Eğer size derse ki atıyorum 1 ay bekle, geçmezse şu bölüme git. Onu dinleyin. O iğrenç duyguları, kaygıları, bayılacak noktalara gelmeyi, iştahsızlığı, uyuyamamayı veya sürekli uyumayı, her şeyi göğüsleyip o 1 ayı bekleyin. Veya başka bir örnek vereyim, çocuğunuza takıksınız, sürekli başına kötü bir şey geleceğini düşünerek gün içinde 10 defa arıyorsunuz, sabredip aramamayı başarmaya çalışın. Bunları peş peşe başardığınızda ve sonucunda kötü şeyler olmadığını gördüğünüzde artık iyileşmeye başlayacaksınız. Yani kendinizi rahatlatmaya odaklı olmak yerine, korkuların üzerine gitmektir bu. Ben başarabiliyor muyum, hayır. Ama uğraşıyorum. Allah herkesin yardımcısı olsun.

Juventass merhabalar. Hastalık hastalığı ' yani sağlık anksiyetesini çok iyi bilirim. İnsanı nasıl bir çukura düşürdüğünü de o çukurdan çıkmanın çok çok zor olduğunu da. Buna sahip insan 'rutininde yaşayamaz, her şey yolundayken dahi takılacak bir şey bulur. Dışardan bakan şahsı normal görür ancak o içten içe erir; uykusuzluk, ateş basması, sebepsiz ağrı, odaklanamama, anda olamama, ve en kapsamlısı hayatı yaşayamama' gibi birçok olumsuz durumla iç içedir.
Çözümü tam olarak nedir emin değilim. Terapilerin faydasının olduğunu düşünüyorum; bir çok semptomu kesiyor terapi, bakış açısını değiştiriyor farkındalık kazandırıyor. İlaç tecrübem olmadı bilmiyorum. Ama bu durum tamamen geçebilen bişey değil bence. Hiç bir terapist sen artık kaygısız olacaksın diyemiyor. Sadece nasıl davranacağını yaşayacağını öğreniyor insan'

Uğraşmak çabalamak zorlu, meşakkatli bir şey. Ama başka çare de yok. En çok kendine zararı oluyor kişinin evet ama ailesi de bu durumdan çok çok etkileniyor. Kaygılı bir anne babayla büyümekse çok çok çok zor.

Sahihuban .!.:

Juventass merhabalar. Hastalık hastalığı ' yani sağlık anksiyetesini çok iyi bilirim. İnsanı nasıl bir çukura düşürdüğünü de o çukurdan çıkmanın çok çok zor olduğunu da. Buna sahip insan 'rutininde yaşayamaz, her şey yolundayken dahi takılacak bir şey bulur. Dışardan bakan şahsı normal görür ancak o içten içe erir; uykusuzluk, ateş basması, sebepsiz ağrı, odaklanamama, anda olamama, ve en kapsamlısı hayatı yaşayamama' gibi birçok olumsuz durumla iç içedir.
Çözümü tam olarak nedir emin değilim. Terapilerin faydasının olduğunu düşünüyorum; bir çok semptomu kesiyor terapi, bakış açısını değiştiriyor farkındalık kazandırıyor. İlaç tecrübem olmadı bilmiyorum. Ama bu durum tamamen geçebilen bişey değil bence. Hiç bir terapist sen artık kaygısız olacaksın diyemiyor. Sadece nasıl davranacağını yaşayacağını öğreniyor insan'

Uğraşmak çabalamak zorlu, meşakkatli bir şey. Ama başka çare de yok. En çok kendine zararı oluyor kişinin evet ama ailesi de bu durumdan çok çok etkileniyor. Kaygılı bir anne babayla büyümekse çok çok çok zor.

Genişletmek için tıkla...

Merhaba, terapilerden fayda görüyorsanız gerçekten çok şanslısınız. Ben sayısız kişiden terapi aldım. Emdr aldım. Kitaplar okudum. Yok, hiçbiri iyi gelmedi. Artık terapistlerin ne diyeceğini, nerede ne soracağını bile biliyorum. Çoğu şeyin farkındayım ama işte o bahsettiğiniz farklı bakış açıları mantığıma yatsa bile içselleştiremiyorum. Durup düşünüyorum evet olması gereken bu, bakıyorum herkes nasıl davranıyor, ben de bu normali yaşamalıyım, böyle düşünmeliyim, bazı şeyleri kabullenmeliyim, rahat olmalıyım ... falan filan. Ama bir bakıyorum ki devamlılık sağlayamıyorum. Kendime engel olamıyorum. Etrafımdakiler artık bana nasıl davranacağını şaşırdı. Kızıyolar, üzülüyolar, bazen şımarıklıkla suçluyolar, bazen korkaklıkla, bazen güçsüzlükle. Çoğu zaman dalga geçiyorlar. O kadar acı çekiyorum ki, insan bunu kendine bile isteye yapar mı? Bunun adı şımarıklık olabilir mi? Anlamıyorlar malesef. O korkuları yaşarken öyle zamanlar oldu ki etrafımdakilere yalvardım, nolur uyutun beni, bir şey yapın uyutun dayanamıyorum diye. Yazarken bile gözlerim doluyor. Daha neler neler,, çeken bilir.

Juventass .!.:

Merhaba, terapilerden fayda görüyorsanız gerçekten çok şanslısınız. Ben sayısız kişiden terapi aldım. Emdr aldım. Kitaplar okudum. Yok, hiçbiri iyi gelmedi. Artık terapistlerin ne diyeceğini, nerede ne soracağını bile biliyorum. Çoğu şeyin farkındayım ama işte o bahsettiğiniz farklı bakış açıları mantığıma yatsa bile içselleştiremiyorum. Durup düşünüyorum evet olması gereken bu, bakıyorum herkes nasıl davranıyor, ben de bu normali yaşamalıyım, böyle düşünmeliyim, bazı şeyleri kabullenmeliyim, rahat olmalıyım ... falan filan. Ama bir bakıyorum ki devamlılık sağlayamıyorum. Kendime engel olamıyorum. Etrafımdakiler artık bana nasıl davranacağını şaşırdı. Kızıyolar, üzülüyolar, bazen şımarıklıkla suçluyolar, bazen korkaklıkla, bazen güçsüzlükle. Çoğu zaman dalga geçiyorlar. O kadar acı çekiyorum ki, insan bunu kendine bile isteye yapar mı? Bunun adı şımarıklık olabilir mi? Anlamıyorlar malesef. O korkuları yaşarken öyle zamanlar oldu ki etrafımdakilere yalvardım, nolur uyutun beni, bir şey yapın uyutun dayanamıyorum diye. Yazarken bile gözlerim doluyor. Daha neler neler,, çeken bilir.

Genişletmek için tıkla...

Kesinikle çeken bilir.. En yakınlardan bile çare yok, mantıklı gelmiyor kaygılı insanın düşünceleri ve yaşadıkları ki onlar da ne yapacakları konusunda kör sağır kalıyorlar. Bu durum ilk önce yaşayana zor. Hayat geçiyor ve normal yaşanamıyor. Herkes eğlenirken gülerken kaygılı insan o an kalp krizi geçiriyor muyum diye cebelleşiyor. Allah kolaylık versin inşaallah. Ne deyim zor haller.

Terapi aldığınız bilindik terapist var mı? Merak ettim.

Sahihuban .!.:

Kesinikle çeken bilir.. En yakınlardan bile çare yok, mantıklı gelmiyor kaygılı insanın düşünceleri ve yaşadıkları ki onlar da ne yapacakları konusunda kör sağır kalıyorlar. Bu durum ilk önce yaşayana zor. Hayat geçiyor ve normal yaşanamıyor. Herkes eğlenirken gülerken kaygılı insan o an kalp krizi geçiriyor muyum diye cebelleşiyor. Allah kolaylık versin inşaallah. Ne deyim zor haller.

Terapi aldığınız bilindik terapist var mı? Merak ettim.

Genişletmek için tıkla...

Bilindik olanlar da var olmayanlar da. Burdan isim vermek istemiyorum.

Juventass .!.:

Bilindik olanlar da var olmayanlar da. Burdan isim vermek istemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Tabi ki nasıl isterseniz: soruyu sormamdaki amaç isim öğrenmek değil tanınmış / çok beğenilen insanlar dahi çözüm bulamıyor “ mu bunu öğrenmekti.

Sahihuban .!.:

Tabi ki nasıl isterseniz: soruyu sormamdaki amaç isim öğrenmek değil tanınmış / çok beğenilen insanlar dahi çözüm bulamıyor “ mu bunu öğrenmekti.

Genişletmek için tıkla...

Ben size özelden yazarım. Her ne kadar ben çözüm bulamasam da bunun kişiye göre değiştiğini düşünüyorum. Ben çok dirençliyim ne yazık ki

Juventass .!.:

Merhaba, terapilerden fayda görüyorsanız gerçekten çok şanslısınız. Ben sayısız kişiden terapi aldım. Emdr aldım. Kitaplar okudum. Yok, hiçbiri iyi gelmedi. Artık terapistlerin ne diyeceğini, nerede ne soracağını bile biliyorum. Çoğu şeyin farkındayım ama işte o bahsettiğiniz farklı bakış açıları mantığıma yatsa bile içselleştiremiyorum. Durup düşünüyorum evet olması gereken bu, bakıyorum herkes nasıl davranıyor, ben de bu normali yaşamalıyım, böyle düşünmeliyim, bazı şeyleri kabullenmeliyim, rahat olmalıyım ... falan filan. Ama bir bakıyorum ki devamlılık sağlayamıyorum. Kendime engel olamıyorum. Etrafımdakiler artık bana nasıl davranacağını şaşırdı. Kızıyolar, üzülüyolar, bazen şımarıklıkla suçluyolar, bazen korkaklıkla, bazen güçsüzlükle. Çoğu zaman dalga geçiyorlar. O kadar acı çekiyorum ki, insan bunu kendine bile isteye yapar mı? Bunun adı şımarıklık olabilir mi? Anlamıyorlar malesef. O korkuları yaşarken öyle zamanlar oldu ki etrafımdakilere yalvardım, nolur uyutun beni, bir şey yapın uyutun dayanamıyorum diye. Yazarken bile gözlerim doluyor. Daha neler neler,, çeken bilir.

Genişletmek için tıkla...

Ahh yaşamayanın aptal aptal konuşmaları yok mu.. bilinçsizce şuursuzca… bir de fiziksel semptomları gerçek sanıp daha da korkutmaları, ruh halini anlamayıp daha da üstüne gelmeleri… bir çözümü olmalı bu işin artık…

Arkadaşlar bu laneotten kurtulan oldu mu,hic iyo değilim kendini gectim cocuklarim icinde endişeliyim evet bende sebesuz yere baslamis,ilk basda genc yasta babam sonra halam.kanserden vifat etmis,hamilelikte.koltuklatims agrisuz sert şişlik ciktu(yag bezesiymos)sonra ara kanama yasadim(pataloji temiz cikti)en sin gecen sene kizimin boyun arkasina bir suru lenf bezleri cikti onkoloji bolumune sevk eddik sukur su an tam.yrok olmasalar da kuculduler,ama benim kafa gitto cok sogukkanli,hic bir sey takmaya evlenmeden önce 5 sene hastanede çalistugim.halde bir kere usm yapturmayab birinden nasil kanser korkusu ilr yatip kalkan birine dönüştüm bilmiyirum,ya bana bir sey olursa çocuklarımın karsisina kendimi sucku hiss ediyirum,gec yasta evlendim cok gec yasta anne oldum 43 yasindayim kızlarım daha 8 ve 5 yaşındalar

Ah ah arkadaşlar bende aynıyım covidden sonra bana bişeyler oldu ama bana nedense gerçek hastayım sanıyorum burda sizler hastalıklarınızı varmış gibi anlatıyor sanki bende gerçekten onlar gibi yaşıyorum mesala sol kolum sol omuzum ağrıyor 4 senedir kafam bazen uyuşuyor bayılmaklık oluyorum ara sira sanki sıcak bir sancı koluma vuruyor değişik ağrılar çekiyorum uyurken hicbir seyim yok ve uykudan da ağrı ile kalkmıyorum allaha şükür ama sürekli ağrım var gitmediğim doktor da kalmadı kendimi kanser hissediyorum nefesim sanki içerden kaçıuı cok garip şeyler yasiyorum

çok zor hanımlar gerçekten. benimkisi hastalık hastalığına girermi bilmiyorum. panik ataktım sürekli bana birşey oluyor diye acile giderdim. kaçkez gittim sayamadım. üzerine kulak burun boğaza, kardiyolojiye gittim. ölüyorum kalp krizi geçiriyorum bayılıyorum diye doktordan çıkmıyordum. 4 yıldır hiçbirşey yaşamadım. bunun çözümünü bilşsel terapi ve emdrde buldum. daha doğrusu üçüncü gittiğim doktor bunları yaptı busayede atlatabildim. önceki değiştirdiğim iki doktor tamamen para israfıydı. oyüzden doğru doktor çok önemli.