Merhabalar dostlarım biraz uzun olacak. ben 29 yaşında, 1,5 yıldır evli bir kadınım. Eşimle 3 yıldır sevgiliyiz ve severek evlendik. Evlendiğimizde ben İstanbul’daydım o Tekirdağ’daydı, ilişkiyi bir süre bu şekilde uzaktan yürüttük. O dönemler çok iyiydi her hafta görüşüyorduk, hayatımda ilk kez bu kadar sevildiğimi hissetmiştim diyebilirim. Saatlerce sarılmalar, sohbetler, muhabbetler vb rüya gibiydi. Gözlerim yaşla dolu Allah’a şükrettiğimi hatırlıyorum bana böyle bir adam gönderdiği icin.
Evlendikten 2 ay sonra eşimin tayini Ağrı’ya çıktı, ben de devlet memuru olduğum için eş durumuyla yanına gittim. Şöyle söyliyim şehirle ilgili hiçbir sıkıntım yok burada insanlar çok sıcakkanlı. İstanbul’un kalabalığından sonra iyi bile geldi. Fakat sorun eşim. Tekirdağ’da yanına gittiğim sevgi dolu adamdan eser kalmadı. Adam işten eve geliyor, bilgisayarın başına geçiyor, 10’a kadar kalkmıyor. 10’da da yatıp uyuyor. Başta depresyonda olduğunu düşündüm ama
1. Ağrı’ya kendisinin ısrarıyla geldik. Ben başka yerleri önerdim ama sırf zorunlu görev süresi daha kısa diye Ağrı’yı kendi yazdırdı.
2. İş yerinden arkadaşlarıyla gayet güzel takılıyor, kendi üniden arkadaşlarıyla telefonda gayet güzel sohbeti muhabbeti var. Adam sadece benimle konuşmuyor yani.
Bütün gün sıfır diyalog. Günaydın iyi geceler yok. Pazar kahvaltısını bile tek başıma yapıyorum. Eğer burada kendi arkadaş çevremi oluşturmamış olsam aklımı kaçırırdım. Nasıl bu hale geldi, nasıl düzelecek bilmiyorum. Acaba hep mi böyle bir insandı da ben evleneyim diye numara mı yaptı? Manipule mi edildim? Asla bilemeyeceğim. Üstelik şimdi tekrar tayini çıkacak (mesleğinden dolayı sürekli tayin çıkıyor) ve hiç arkadaşlarımın ve aile bireylerimin olmadığı kıyıda köşede saçmasapan şehirleri önerip duruyor. Ben zaten yapayalnızım, üstüne bir de kimsenin olmadığı iyice tek başıma kalacağım şehirler istemiyorum. İstanbul Ankara dururken Balıkesir diyor Manisa diyor buralarda hem hiç tanıdığım yok, hem de ailem Antep’te onlara gitmem çok zor olur benim icin çok ters. Ama adama dinletemiyorum.
Şu anki sorunum şu. Bu kişiyi boşamak mantıklı mı? Bu forumda çok daha kötü hikayeler okudum onlar bile boşanmadı ben mi abartıyorum? Bu toplumda boşanmış bir kadın olmak çok zor ondan da çok çekiniyorum.
İkinci mesele de çocuk. Şu an çocuğumuz yok ve eşim zaten istemiyor. Evet bu şartlarda çocuk yapmak mantıklı değil AMA bu adamı boşasam, yeni biriyle tanış evlen vb şansım varsa 4-5 yılımı alır ve ben çocuğum 10 yaşına geldiğinde 50 yaşımda olmak istemiyorum. Yaşım geçiyor. Hormonlarıma söz geçiremiyorum. Bu kişiyi böyle kabul edip çocuk için bastırayım mı yoksa kaçıp yoluma mı bakayım? Tavsiye bekliyorum