Baskılanarak büyüdüm şuan içimdekini dışa çok vuramıyorm aşamıyorum

Nedesemolmuyor1

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
7 Mart 2019
2.829
1.409
32
Küçükken anne baba ilgisi sevgisi almadım annem de hep söyler seninle hiç ilgilenemedik diye hiç sarılıp öpüldüğümü hatırlamıyorum bu içimde hala yaradır o yüzden annemle oturup hiç bişeyimi paylaşmadım vs neyse . Sonra üniversite bitince annem hatasının farkına vardı neden herkesin kızı gibi bana anlatmıyorsun sohbet etmiyorsun vs derdi ve annem hatasını anladıgı için gelip sarılıp öptü bikaç o samimiyeti kurmak için ama ben o kadar yabancıyım ki garipsiyordum o yüzden insanlara hemen yanaşamam girişken değilim.

2. Olarak sürekli sen kendin oyna sen sus büyükler konusurken karışılmaz öyle yapma sen karışma otur vs genelde böyleydi kızardı annem çok o yüzden içime kapanık biri oldum. Şimdi içimde dışarı çıkmaya çalışan bi enerji var sanki böyle kıpır kıpır eğlenceli bi yanım var gibi ama dışa vuramıyorum alışmamışım beceremiyorum insanlarla kolay yakınlık kuramıyorum zaman alıyor samimiyetsizim biraz soguk biriyim ama aslında içimdeki insan daha başka gibi.
Bunu nasıl aşarım ?

(anneme önceden kızardım artık kızmıyorum suçlamıyorum o benden daha fazlasını yaşadı belki sevgisini vermeyi bilmiyordu artık sevgisini gösteriyor ama ben alışmadıgım için çok sokulgan olamıyorum sadece)
 
Canim annenle simdi vakit gecir o boslugu doldurun. Cogumuz oyleyiz ailemizden yeterince sevgi goremedik. Belki psikolojik destek alabilirsin faydasi dokunur ☺
 
Bu
Küçükken anne baba ilgisi sevgisi almadım annem de hep söyler seninle hiç ilgilenemedik diye hiç sarılıp öpüldüğümü hatırlamıyorum bu içimde hala yaradır o yüzden annemle oturup hiç bişeyimi paylaşmadım vs neyse . Sonra üniversite bitince annem hatasının farkına vardı neden herkesin kızı gibi bana anlatmıyorsun sohbet etmiyorsun vs derdi ve annem hatasını anladıgı için gelip sarılıp öptü bikaç o samimiyeti kurmak için ama ben o kadar yabancıyım ki garipsiyordum o yüzden insanlara hemen yanaşamam girişken değilim.

2. Olarak sürekli sen kendin oyna sen sus büyükler konusurken karışılmaz öyle yapma sen karışma otur vs genelde böyleydi kızardı annem çok o yüzden içime kapanık biri oldum. Şimdi içimde dışarı çıkmaya çalışan bi enerji var sanki böyle kıpır kıpır eğlenceli bi yanım var gibi ama dışa vuramıyorum alışmamışım beceremiyorum insanlarla kolay yakınlık kuramıyorum zaman alıyor samimiyetsizim biraz soguk biriyim ama aslında içimdeki insan daha başka gibi.
Bunu nasıl aşarım ?

(anneme önceden kızardım artık kızmıyorum suçlamıyorum o benden daha fazlasını yaşadı belki sevgisini vermeyi bilmiyordu artık sevgisini gösteriyor ama ben alışmadıgım için çok sokulgan olamıyorum sadece)
Bu konunun gelişimle alakası yok. Özgüvensizlik oluşmuş sizde.
 
Dış dünyayı suçlamak ve geride bırakmak gerekiyor. Kendimizi değiştirme ve dönüştürmek bize verilmiş. Başkalarını değil.

Bu nedenle bu bu oldu ben de böyle biriyim demek sizi sadece üzer. Oysa herkes mutlu ve başarılı olmak ister hayatta. Her ne yapıyorsak bunun için yaparız.

Söylediğin şeylerin çözümü buradan iki uç lafla giderilecek şeyler değil. Gerçek çözüm için önerim bir eğitim. Kendim gittim çok faydasını gördüm. Düşünürsen özelden söyleyeyim.
 
2. Olarak sürekli sen kendin oyna sen sus büyükler konusurken karışılmaz öyle yapma sen karışma otur vs genelde böyleydi kızardı annem çok o yüzden içime kapanık biri oldum.
Küçükken aynı bu şekilde davrandı annemde bana...

Ergen oldum hiçbir şey anlatmadım..Arkadaşımın annesi vardı o arkadaş gibiydi bizimle..Okuldan kaçsak onlara giderdik annesi bile bizimle otururdu ama herşeyi anlatırdık ona...

Hala pek bişi paylaşasım yok ya da çok özel birşeyler paylaşmam...Ama o açığımıda kocamla kapattım galiba...Ona hayatımın her anını anlatırım...Ondan onay almadan genelde bir karar vermek istemiyorum falan...Bunların hep alt zemini çocukluk travmalarımız...


Yalnız değilsin yani
:KK200:
 
Dış dünyayı suçlamak ve geride bırakmak gerekiyor. Kendimizi değiştirme ve dönüştürmek bize verilmiş. Başkalarını değil.

Bu nedenle bu bu oldu ben de böyle biriyim demek sizi sadece üzer. Oysa herkes mutlu ve başarılı olmak ister hayatta. Her ne yapıyorsak bunun için yaparız.

Söylediğin şeylerin çözümü buradan iki uç lafla giderilecek şeyler değil. Gerçek çözüm için önerim bir eğitim. Kendim gittim çok faydasını gördüm. Düşünürsen özelden söyleyeyim.
Evet sebebini biliyorum aşmaya çalışıyorum ama o duvarı yıkamıyorum işte. İçimdeki çıkmaya çalışan enerji o duvara çarpıyo. Terapi almayı düşünüyorum biraz elim rahatlayınca
 
Küçükken aynı bu şekilde davrandı annemde bana...

Ergen oldum hiçbir şey anlatmadım..Arkadaşımın annesi vardı o arkadaş gibiydi bizimle..Okuldan kaçsak onlara giderdik annesi bile bizimle otururdu ama herşeyi anlatırdık ona...

Hala pek bişi paylaşasım yok ya da çok özel birşeyler paylaşmam...Ama o açığımıda kocamla kapattım galiba...Ona hayatımın her anını anlatırım...Ondan onay almadan genelde bir karar vermek istemiyorum falan...Bunların hep alt zemini çocukluk travmalarımız...


Yalnız değilsin yani
:KK200:
Aynen bende bişey paylaşamıyorum alışmamışım annemi de suçlamıyorum o da annesinden görmemiş hiç bişey bunu aşmak istiyorum ama hep böyle bi engele takılıyo gibiyim dışa vuramıyorum
 
X