Anksiyete ile yaşam?

Bir kaç kez panik atak ardından gelen sinir kriziyle beraber psikiyatriye gitme kararı almıştım. 1 aydır ilaç kullanıyorum. Önce fonksera 10 mg ondan sonra prozac 20 mg başladım. Şu an 18 yaşındayım. İlaç bile mutlu hissettirmiyor artık. Hayatı zoraki yaşıyorum sanki. Yaşamdan asla keyif almıyorum. Ne yaparsam yapayım hep böyle gidecek gibi. Ortaokuldayken de mutlu değildim liseye geçtim yine mutlu olamadım. Psikoloğumla konuşurken mutluluk nedir? diye bir soru sormuştum. O da bana göre anda kalmaktır demişti. Şu an yaşadığın ana odaklanabilmek. Ama ben ya gelecek ya geçmiş arasında sıkışmış haldeyim. Zor zamanında hep yanında olduğum dostlarım yok şimdi. Belki de ben uzaklaştım onlardan. Psikiyatri majör depresyon tanısı koydu. Hayat hep aynı olacaksa yaşamanın ne anlamı var dedim. Ne zamandır intiharı düşünüyorsun dedi. İntiharı hiç düşünmedim aslında benimki bir düşünce sadece. Hayat devam ediyor ve sanki ben durmuş izliyorum. Sadece içimi dökmek istedim çünkü etrafımda anlatacağım kimsem yok.

Mutluluk dedikleri şey salgıladığımız hormonlar. Dopamin, endorfin, oksitosin, serotonin. Bunları beslemeye bak yani oturup çok da filozof gibi evrenin şifresini sorgulamak gibi derin mevzulara girmeye gerek yok.
Spor yapabilirsin, yeni hobiler edinebilirsin ki bunlar arasında resim yapmanı ve yogayı tavsiye ederim. Meditasyon ve olumlama yapabilirsin.
En az 21 gün boyunca devam edeceğin alışkanlık rutini edin konfor alanında çıkmak istemeyeceksin ama çıkmadan olmuyor. Ve en önemlisi başlamak.

Her 10 insandan 8i yaşıyor zaten bu duyguları, çok da şaapmamak lazım. Gerçi bu bilgi de bi işine yaramaz ama tumblrda falan takılıyorsan takılma. Oradaki herkes depresyonda

içinde yaşadığımız dünyada depresyonda olmayan nsanları kutlamak istiyorum ben şahsen

Ben de tam buna benzer bir konu açicakdim hazir açilmişi varmiş bu depresyonmu her neyse geçmiyomu yapişdi birakmiyor beni de mesela bu aralar "dogdugun ev kaderindir"sözüne takildim yani kaderim bellimi hep böylemi geçicek ömür eger öyleyse ben istemiyorum ya degiştiricem ya da .. sürekli ezilip büzülüp yaşamak istemiyorum ama insanlarin bana annesi ne ki kizi ne olsun der gibi baktiklarini hissediyorum ben kendim var olmak istemiyorum birinin kizi birinin kardeşi olarak degil kendim bireysel var olmak istiyorum çok mu zor degil ama bu toplum baskisi arkamdan yapilacak dedikodular falan aylemin durumu belli aslinda yalniz yaşayip kafa dinlemeye o kadar ihtiyacim var ki ama sonrada diyorum ki gitsen ne olucak kafamdaki düşünceleri bu mutsuz depresif ruhunu da yaninda götüreceksin ... sürekli düşünüyorum ve bir faydasi yok 1 hafta şunu yap hafifliceksin bak hayatin güzelleşicek dese biri yani konu sahibi herkes bazen bu düşüncelere daliyor kimse hep mutlu olamiyorum ama geçici bir durum bu buda geçer Insallah

Depresyon yada anksiyetesi olmayan kalmadı neredeyse bende sürekli değişik ihtimalleri düşünme problemi var yani bir overthinking sorunu.kafanı sürekli meşgul etmeni evde oturup böyle düşüncelere falan dalmamanı öneririm mesela ben çalışırken aklıma hiç kötü ihtimaller gelmiyor ama tatil zamanı boş kalırsam aklıma saçma şeyler geliyor mesela dosyalarım hakkında acaba yanlış birşey yaptım mı?birşey unuttum mu gibi şeyler geliyor yok yere strese giriyorum veya alakasız bir şekilde çok geçmişten bir olayı düşünüp (5-10 yıl kadar önce mesela) acaba bu kişiyle muhatap olmak zorunda kalır mıyım tekrar vs gibi.yada birşey güzel diyorsa acaba bozulacak mı başım bir şekilde belaya girecek mi gibi.tek çözüm kafayı sürekli meşgul tutmak artık hobi mi olur arkadaşlar mı olur ders çalışmak mı olur bir yolunu bul derim.

Morfinyo .!.:

Bir kaç kez panik atak ardından gelen sinir kriziyle beraber psikiyatriye gitme kararı almıştım. 1 aydır ilaç kullanıyorum. Önce fonksera 10 mg ondan sonra prozac 20 mg başladım. Şu an 18 yaşındayım. İlaç bile mutlu hissettirmiyor artık. Hayatı zoraki yaşıyorum sanki. Yaşamdan asla keyif almıyorum. Ne yaparsam yapayım hep böyle gidecek gibi. Ortaokuldayken de mutlu değildim liseye geçtim yine mutlu olamadım. Psikoloğumla konuşurken mutluluk nedir? diye bir soru sormuştum. O da bana göre anda kalmaktır demişti. Şu an yaşadığın ana odaklanabilmek. Ama ben ya gelecek ya geçmiş arasında sıkışmış haldeyim. Zor zamanında hep yanında olduğum dostlarım yok şimdi. Belki de ben uzaklaştım onlardan. Psikiyatri majör depresyon tanısı koydu. Hayat hep aynı olacaksa yaşamanın ne anlamı var dedim. Ne zamandır intiharı düşünüyorsun dedi. İntiharı hiç düşünmedim aslında benimki bir düşünce sadece. Hayat devam ediyor ve sanki ben durmuş izliyorum. Sadece içimi dökmek istedim çünkü etrafımda anlatacağım kimsem yok.

Genişletmek için tıkla...

anksiyete çok zor birşey 2 gündür benim de ataklarım var, ve gerçekten beynim uyuşuyor düşünmekten.

Anksiyete cok zor bisey yıllardir ugrasiyorum.lakin mutlulugu bu kadar sorgulamayin onunuzde kocaman bir hayat var.Kendinize guzel bir program yapin ve cok fazla bos vaktiniz kalmasinki sorgulamayada zamaniniz olmasin.Mesela spora baslayin.yeni hobiler edinin.İnsan icine girdikçe yeni arkadaslar edindikce rahatlarsiniz.Bende sizin yaslarinizda sizin gibiydim.Ama simdi donup baktigimda diyorumki keske oturup kendime uzulecegime hayata karissaydim.o yaslarda yapamadigim bir cok sey simdi icimde uhde kaldi

Bunu zamanla kanatlarının altındaki rüzgara dondurebilirsin uzun uzun yorum yapmak istemiyorum yaşadım bu hallerin en hafifinden en agirini ben çözümü kendimle hayatla dalga geçerek buldum artık hicbirseyi sorunlar dahil çok ciddiye almıyorum takilirsam o kanca deler beni zamanla doktor desteği ile bulursun inşallah yolunu dünyayı anlamaya anlamlandırmaya çalışmayı bırak kendini mükemmellestirme çabasını bırak gelisebildigin kadarına bak tuzak her yerde hepimize hepimiz bir yerde tokezledik takıldık düştük yapistik kalktık böyle işte ......sonlu bir dünya kabul et bunun üzerine inşa et olumluya dön zor yolu seç bununla yaşanıyor uzun yıllar hemde yapacak bir şey yok bence dünyanın yüzde 90 i bu durumda bu benim fikrim