önceleri sabah 1 dilim ekmek peynir falan filan verdim demişsin,şimdi onları da mı yemiyorsun anlamadım??eğer öyleyse bu çok az yediğinin göstergesi,eğer gerçekten çok az yiyorsan bu insanın sinirlerini bozar tatlım yaa..sporda değil de beslenme düzeninde aramalısın bunun nedenini..Bu arada depresif ruh halinin tek sebebi elbette bu değildir,kilolu olmanın sıkıntılarını ve ruh halini yaşamayan bilemez..kişiden kişiye ve yaşanılanlara göre değişir elbette ama ruha illaki bazı yaralar açılır ve zayıflamış olmakla bunlar tamamen iyileşmez.dediğim gibi bu insandan insana değişir,kimi kolay atlatır üstesinden gelebilir kendi gücüyle,kimi insanda bu durum biraz raydan çıkmıştır baş edemez bir türlü.ikinci durumda biraz yardım almak şart bana göre.hiçbir ilaç ve terapi tek başına insanın kendisinin bir gayreti olmadıkça,bakış ve hissediş açısını değiştirmedikçe işe yaramaz..Ama dediğim gibi bazen yardım almak şarttır..bunu yaşadığım için biliyorum.ben uzuuun bir süre depresyon belirtilerini kendimde hissetmeme rağmen hiçbişey yapmadım.çünkü aslında bastırabiliyordum kendimce..ama bir zaman geldi o depresyonun bendeki içedönük hali başka bir hal almaya başladı,saldırgan bir insan olmaya başladım.sanki vücudumda bir zehir sinirimi bozacak en ufak bir durumda bütün vücuduma yayılıyordu,ancak bir öfke-sinir nöbeti sonrasında kendime gelebiliyordum.tabi şiddete eğilim de var bunun içinde(kendime ve karşımdakine),sel gibi gözyaşları da..ben niye yaşıordum,hayat ne kadar boştu!!!bir gün annemin zoruyla dr a gittim,ilaç kullandım bir 6 ay kadar falan.herşeyi geçirdi mi,hayır..ama artık öfke-sinir nöbetleri geçirmiyorum ..yani artık sağlıklı davranabiliyorum..yani artık bakış açımı ve yaşamımı değiştirebilecek gücüm var,gerisi bana bakıyor anlayacağın..
bu arada bu kadar uzun yazmamın sebebini söyleyim,ben de kilo verip dış görünüşümle tamamen özgür olduğumda 21 yaşımdaydım,üniversitedeydim,bir yaz tatilinde bunu başarmıştım,ama ruhumu özgürleştirmeyi başaramadım,ama bunu çok da önemsemedim,ruhum bana isyan ettiğinde 26 27 yaşımdaydım,tekrar kilo almaya başladım yaşama olan isteksizliğimden haraketsizliğimden,sonrası tamamen kısır döngü zaten,tedavi görmeye başladığımda yaşım 28 ve ben iki buçuk yıllık evliydim..şu an yaşım 30,kendime güvenemediğim için çocuk sahibi olmayı hiç düşünmedim şu ana kadar.şu an bir sürü planım var,yaşama karşı bir isteğim var,tamam herkesi sevmiyorum ve artık bana sıkıntı veren kimseyi yaşamımda tutmuyorum(ben özgürüm yaşamımın nasıl olacağına ben karar verebilirim),canım isterse üzülüyorum canım isterse sinirleniyorum(bu kısım biraz ilginç oldu galiba,demek istediğim boşverebiliyorum ama renk için bazen böyle şeyler yapabiliyorum:))
şimdi gelelim işin özüne tatlım,sen anlamışsındır ama ben yine de yazayım:eğer başedemeyeceksen yardım al,çünkü bunun esas sıkıntısı ilerdeki yaşamını son derecede
etkileyebilir,antidepresan kullanman gerekiyorsa kullan,çünkü ilerde daha çok kilo alabilirsin..neyse yoruldum artık,ama kendimi kötü hissediyorum dediğinde içimde bir parçanın sızlamasına engel olamadım..bunlar benim sana tavsiyelerim,seni senden iyi bilemem,tart ölç biç,silkelen kendine gel..bu yaşlar bi daha gelmez..bu arada o çocuğa da açılma bence:)
