- 28 Eylül 2018
- 2.013
- 5.612
- Konu Sahibi Free Women
- #1
Çok uzun oldu okuyup görüşlerinizi yazarsanız, beni çok mutlu edersiniz. Tam okuyamayan arkadaşlar da lütfen anlamadan yorum yapmasın. Zaten dipteyim ve abartıyor muyum diye görüşlerinizi almak istiyorum. Bi kusurum olursa, olduysa affola.
Arkadaşlar direk konuya girmek istiyorum
6 yıllık evliyim çocuğum olmuyo. Laparaskopi olmam gerekti ve ağır bi ameliyat olmadığına, gerek kendi araştırmalarım, gerek doktorumun konuşmaları doğrultusunda kanaat getirdim ki zaten kendi işimi kendim hallederim modundayım her zaman. Aman işte şuna şunu söyliyeyim de gelsin şu işimi yapsın, şu konu da yardım etsin kafasında olmadım hiç bi zaman. Bu kafa yapısı doğrultusunda kimseye de haber verme gereği duymadım, ortalığı ayağa kaldırmaya gerek yok diye düşündüm kendimce! Ailemle farklı şehirlerdeyiz. Eşimle gider, ameliyatımızı olur, gerekirse bi gün kalır çıkarız diye plan yapmıştım. Ama ne bileyim iç kanama geçirip gecenin bi yarısı iç kanamayı durdurmak için 2. Ameliyata alınıp, açık ameliyat olacağımı, 21 cm kesececeklerini ve acılar için de kıvranacağımı nerden bilebilirdim...
Eşimden ve annesinden Allah razı olsun ki ameliyata bir gün kala; eşim, hadi naz annemi ara haber ver, bak her ameliyat bi risktir. Ya bişeyler yolunda gitmese! Annemin yardımına ihtiyaç duyarsak, her şey olup bittikten sonra haber verirsek kötü olmaz mı diye diyrme, beni kayinvalideme söylemeye ikna etti iyi de yaptı ❤ yoksa eve dönünce halim ne olurdu bi başımadurumdan haberdar etmek için kayinvalidemi aradım ve ameliyata gelmene gerek yok sadece haberin olsun istiyoruz dedim. Hastanelerde sürünmeni istemem dedim o da tamam dedi ama keşke gelmesini isteseydim eşim gece 2. Ameliyata alındığım da kendini çok kötü hissetmiş tek başına ve de çok korkmuş üşümüş ameliyat kapısında. Annesi yanın da olsa destek olurdu
Ben niye bu kadar uzatıyorum kızlar? Sanki
Idrakyollariiltihabi kadar tatlı yazıyorum ki idrakcığım eğer denk gelirsen senin görüşlerin de benim için çok değerli, umarım mahrum bırakmazsın 
asıl konu bu okuduklarınız değil ki. İnşallah okuma teveccühünde bulunursunuz. Kusura bakmayın çok doldum bu konuda. Neyse asıl meseleye geliyorum hemen;
Ben aileme çok çok kırgınım.(abimin ilk operasyondan haberi vardı sırdaşım
o da annemlere söylememiş) Ameliyatın 2. Günü ben annemi aradım çünkü sevgisine ve şefkatine ihtiyacım vardı ameliyat oldum çok ağır geçti diye anlattım bu arada sancıdan kıvranıyorum. ANNEM gelir diye ümid etmiştim, ciğeri orda ona rahat vermez diye düşünüyordum ki annemin dediği uçak biletini keselim buraya gel eşime bile geçmiş olsun deme teveccühünde bulunmadı! Neymiş? Ben ayıp yerimden ameliyat olmuşmuşum, eşimle bu konu da konuşması ayıp olurmuş sanki vajinamı daraltmak için yaşadım bunları! Ki babamda eşimi aramadı o kadar zoruma gitti ki biz bunları haketmemiştik. Madem bebek için ameliyat olmak ayıplı bişey o zaman beni de saklaasaydın dedim e malum babamla sevişip bana hamile kaldın ve ben senin vajinandan çıktım neden beni insanlara gösterdin ayıp değil mi dedim!!! geçen hafta bize geldiklerinde söyledim bunu! Durun durun! Benim için gelmediler sevgili kuzenimin düğününe geldiler! Şöyle bi buralardan geçerken, kızlarına da uğramasalar olmazdı dimi! Yol geçen hanıyım çünkü istanbula ankaraya yolları düşerse uğrarlar sağolsunlar.
Ben annemi babamı ve kardeşlerimi affedemiyorum onlara manevi olarak çok ihtiyaç duydum ama onlar yoktu. Kardeşlerime şöyle kırgınım; annemi ite kaka göndermelerini umuyordum
kayinvalidem hasta yatağımda kızı gibi bana bakarken beni severken, benim içim yanıyodu annemi istiyordum ama yoktu. Zaten bana 2. Darbeydi bu, 25 yıl geçmesine rağmen hâlâ daha onu hazmedemiştim ki 2.si geldi. Artık onları aramak konuşmak memlekete gitmek ve hatta sosyal mecralar da bile görmek istemiyorum. içim buz gibi onlara karşı ki annem 3 seneden sonra geldi evime ve benim sevinçten kelebek gibi olmam gerekirken içim de mutluluğun sevincin esamesi bile yoktu çünkü hususi benim için gelmemişti ki üstelik düğüne gelmişlerdi! Benim ameliyatıma gelmeselerde olurdu! Çünkü onlar o düğüne gelmezse mazallah gelinle damat gerdeğe giremezdi, o zaman ne olurdu halimiz. Kızları kıvransın sancıdan önemli değil ama düğün! Düğün çok önemli. Ben bundan sonra anneme babama hayırlı evlat olabilir miyim, zamanla geçer mi dersiniz? 2. Darbe bu, demiştim ilkini de yazmak istiyorum isteyen okur
Sene 94 filan ilk okula gidiyorum, 9 bilemedin 10 yaşında çelimsiz kara kuru bi kızım. Kuzenim istanbuldan geldi. Çok güzel bi kol saati vardı o vakitlerde de yeni çıkmıştı o modeller zaten.
Saat pembe sandy bebekli minik minik rengarenk hayvan çiçek figürleri olan saat kısmında da gümüş bi kapağı olan cicili bicili ve her kız çocuğunun isteyeceği biseydi ve ben deliler gibi o saatten istiyordum her gün babamdan o saatten istiyordum. Hatta bi keresinde de beni test etmiştim bi akşam. Yine ben saat isterken şuan saatin kaç olduğunu bilirsen sana bu saati alacağım demişti ben de hiç unutmam 10 a 10 var diyeceğime, 10u 10 geçiyo demiştim ve kaybetmiştim aradan bi 10 15 gün geçti, bi aile dostuna gittik ve ordaki kız odasını bana göstermek için odasına götürdü. Oda da farkettim ki arkadaşın kolunda benim istediğim saatin aynısı var. O an gözlerim ışıldadı resmen ve saatin çok güzeeeel dedim leyla leyla. Aaa evet Ahmet amca aldı dedi yani BABAM!!!!! O an neler hissettiğimi, yaşadığım travmayı tahmin edeniniz olur muhakkak ama ben yine de travmamı ifade edeyim. O küçük bedenim de kalbim durdu o an, dünya 180 derecede inanilmaz bi şekilde dönmeye başladı ve başımdan aşağı ilk kez o zaman kaynar sular dökülmüştü soruyorum size bu kuyruk acısı geçer mi?Zamanla, eskisi gibi sabah uyanır uyanmaz annemi arayıp keyifli keyifli gıybet eder miyim, ya da bi gün bana ihtiyaç duydukların da can-ı gönülden yanlarında olabilir miyim bi gün......
Arkadaşlar direk konuya girmek istiyorum
6 yıllık evliyim çocuğum olmuyo. Laparaskopi olmam gerekti ve ağır bi ameliyat olmadığına, gerek kendi araştırmalarım, gerek doktorumun konuşmaları doğrultusunda kanaat getirdim ki zaten kendi işimi kendim hallederim modundayım her zaman. Aman işte şuna şunu söyliyeyim de gelsin şu işimi yapsın, şu konu da yardım etsin kafasında olmadım hiç bi zaman. Bu kafa yapısı doğrultusunda kimseye de haber verme gereği duymadım, ortalığı ayağa kaldırmaya gerek yok diye düşündüm kendimce! Ailemle farklı şehirlerdeyiz. Eşimle gider, ameliyatımızı olur, gerekirse bi gün kalır çıkarız diye plan yapmıştım. Ama ne bileyim iç kanama geçirip gecenin bi yarısı iç kanamayı durdurmak için 2. Ameliyata alınıp, açık ameliyat olacağımı, 21 cm kesececeklerini ve acılar için de kıvranacağımı nerden bilebilirdim... Eşimden ve annesinden Allah razı olsun ki ameliyata bir gün kala; eşim, hadi naz annemi ara haber ver, bak her ameliyat bi risktir. Ya bişeyler yolunda gitmese! Annemin yardımına ihtiyaç duyarsak, her şey olup bittikten sonra haber verirsek kötü olmaz mı diye diyrme, beni kayinvalideme söylemeye ikna etti iyi de yaptı ❤ yoksa eve dönünce halim ne olurdu bi başıma
durumdan haberdar etmek için kayinvalidemi aradım ve ameliyata gelmene gerek yok sadece haberin olsun istiyoruz dedim. Hastanelerde sürünmeni istemem dedim o da tamam dedi ama keşke gelmesini isteseydim eşim gece 2. Ameliyata alındığım da kendini çok kötü hissetmiş tek başına ve de çok korkmuş üşümüş ameliyat kapısında. Annesi yanın da olsa destek olurdu Ben niye bu kadar uzatıyorum kızlar? Sanki
Idrakyollariiltihabi kadar tatlı yazıyorum ki idrakcığım eğer denk gelirsen senin görüşlerin de benim için çok değerli, umarım mahrum bırakmazsın asıl konu bu okuduklarınız değil ki. İnşallah okuma teveccühünde bulunursunuz. Kusura bakmayın çok doldum bu konuda. Neyse asıl meseleye geliyorum hemen;Ben aileme çok çok kırgınım.(abimin ilk operasyondan haberi vardı sırdaşım
o da annemlere söylememiş) Ameliyatın 2. Günü ben annemi aradım çünkü sevgisine ve şefkatine ihtiyacım vardı ameliyat oldum çok ağır geçti diye anlattım bu arada sancıdan kıvranıyorum. ANNEM gelir diye ümid etmiştim, ciğeri orda ona rahat vermez diye düşünüyordum ki annemin dediği uçak biletini keselim buraya gel eşime bile geçmiş olsun deme teveccühünde bulunmadı! Neymiş? Ben ayıp yerimden ameliyat olmuşmuşum, eşimle bu konu da konuşması ayıp olurmuş sanki vajinamı daraltmak için yaşadım bunları! Ki babamda eşimi aramadı o kadar zoruma gitti ki biz bunları haketmemiştik. Madem bebek için ameliyat olmak ayıplı bişey o zaman beni de saklaasaydın dedim e malum babamla sevişip bana hamile kaldın ve ben senin vajinandan çıktım neden beni insanlara gösterdin ayıp değil mi dedim!!! geçen hafta bize geldiklerinde söyledim bunu! Durun durun! Benim için gelmediler sevgili kuzenimin düğününe geldiler! Şöyle bi buralardan geçerken, kızlarına da uğramasalar olmazdı dimi! Yol geçen hanıyım çünkü istanbula ankaraya yolları düşerse uğrarlar sağolsunlar.Ben annemi babamı ve kardeşlerimi affedemiyorum onlara manevi olarak çok ihtiyaç duydum ama onlar yoktu. Kardeşlerime şöyle kırgınım; annemi ite kaka göndermelerini umuyordum
kayinvalidem hasta yatağımda kızı gibi bana bakarken beni severken, benim içim yanıyodu annemi istiyordum ama yoktu. Zaten bana 2. Darbeydi bu, 25 yıl geçmesine rağmen hâlâ daha onu hazmedemiştim ki 2.si geldi. Artık onları aramak konuşmak memlekete gitmek ve hatta sosyal mecralar da bile görmek istemiyorum. içim buz gibi onlara karşı ki annem 3 seneden sonra geldi evime ve benim sevinçten kelebek gibi olmam gerekirken içim de mutluluğun sevincin esamesi bile yoktu çünkü hususi benim için gelmemişti ki üstelik düğüne gelmişlerdi! Benim ameliyatıma gelmeselerde olurdu! Çünkü onlar o düğüne gelmezse mazallah gelinle damat gerdeğe giremezdi, o zaman ne olurdu halimiz. Kızları kıvransın sancıdan önemli değil ama düğün! Düğün çok önemli. Ben bundan sonra anneme babama hayırlı evlat olabilir miyim, zamanla geçer mi dersiniz? 2. Darbe bu, demiştim ilkini de yazmak istiyorum isteyen okur Sene 94 filan ilk okula gidiyorum, 9 bilemedin 10 yaşında çelimsiz kara kuru bi kızım. Kuzenim istanbuldan geldi. Çok güzel bi kol saati vardı o vakitlerde de yeni çıkmıştı o modeller zaten.
Saat pembe sandy bebekli minik minik rengarenk hayvan çiçek figürleri olan saat kısmında da gümüş bi kapağı olan cicili bicili ve her kız çocuğunun isteyeceği biseydi ve ben deliler gibi o saatten istiyordum her gün babamdan o saatten istiyordum. Hatta bi keresinde de beni test etmiştim bi akşam. Yine ben saat isterken
şuan saatin kaç olduğunu bilirsen sana bu saati alacağım demişti ben de hiç unutmam 10 a 10 var diyeceğime, 10u 10 geçiyo demiştim ve kaybetmiştim aradan bi 10 15 gün geçti, bi aile dostuna gittik ve ordaki kız odasını bana göstermek için odasına götürdü. Oda da farkettim ki arkadaşın kolunda benim istediğim saatin aynısı var. O an gözlerim ışıldadı resmen ve saatin çok güzeeeel dedim leyla leyla. Aaa evet Ahmet amca aldı dedi yani BABAM!!!!! O an neler hissettiğimi, yaşadığım travmayı tahmin edeniniz olur muhakkak ama ben yine de travmamı ifade edeyim. O küçük bedenim de kalbim durdu o an, dünya 180 derecede inanilmaz bi şekilde dönmeye başladı ve başımdan aşağı ilk kez o zaman kaynar sular dökülmüştü soruyorum size bu kuyruk acısı geçer mi?Zamanla, eskisi gibi sabah uyanır uyanmaz annemi arayıp keyifli keyifli gıybet eder miyim, ya da bi gün bana ihtiyaç duydukların da can-ı gönülden yanlarında olabilir miyim bi gün......
