Kedim benim yüzümden öldü

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Başınız sağolsun. Çok üzüldüm kediniz adına. "Kedim benim yüzümden öldü" diye başlik açarak siz zaten hatanın sizde olduğunu kabul etmişsiniz ve ceza olarak onun vicdani rahatsızlığını bir ömür boyu yaşayacaksınız hiç süphesiz. Belli ki buraya iç dökmek amacıyla konu açmışsınız, keşke açmasaydınız. Bu olay yüzünden bozulmuş olması muhtemel olan psikolojiniz burada yapılan yorumlara dayalı olarak hepten kötü etkilenecek. Burda size tü kaka diyerek taş atıp beddua edenlerin eline bir şey geçmeyeceği gibi sizin de onlarla çene yarıştırmanız halinde elinize hiç bir şey geçmeyecek. Ben sizin yerinizde olsam ilgili kişilerden konumun kapatılmasını talep ederdim. Ayrıca tedavinize devam edin ve bir daha iyileştiginizi düşünseniz bile başka bir evcil hayvan sahiplenmeyin lütfen.
 
2. De dediginiz şeyin farkında mısınız? Onu asla aç susuz bırakmadım bırakmam da
Evet farkındayım. Sahiplendirdiğin kişiden geri aldığında iki kilo zayıfladığını yazmışsın. Böbrek yetmezliğinin görünür sonuçlarından biri de bu çünkü.
 
Umarım hepsini okuyabilirsiniz. Öncelikle kendimle ilgili ufak bir bilgilendirme yapayım. Ben 4 yıldır OKB yle yabi bi bakıma ileri seviye temizlik takıntısıyla uğraşıyorum. Yeri geldi çamaşır suyuyla keselendiğimde oldu. Ve hep küçüklüğümden beri de kedi sahiplenmek istemiştim. Bir türlü denk gelmemişti. Geçen senenin kasım ayında kedi sahiplenmeye karar verdim. 2-3 aydır rahatsızlığımda iyi gidiyordum ve psikiyatristimle beraber buna hazır olduğuma karar verdik. 26 Kasım 2021 de oğlumu sahiplendim. Her şey başlarda iyi gidiyordu. Tüyleri, koltukları tırmalaması asla sorun olmuyordu bana. Ama zamanla kakasına basmaya başladı ve bu beni aşırı rahatsız hissettiriyordu. Temizlik yapmak için günlerce evden çıkmadığımı bilirim. 2 ay sabrettim ama daha fazla dayanamadığıma karar verdim. Ve sınav senemdi ama mezuna da kalacağım artık boşuna verdim oğlumu. Keşke çamaşır suyu kullanmaktan kemiklerim gözükseydi de vermeseydim oğlumu. Temizliği bitirdikten bir sonraki gün tekrar kakasına dağıtınca çıldırdım ve ona çok kızdım. 2 ay baktıktan sonra babamın işyerinde bakmaya karar verdik. Onu iş yerine bıraktığımız ilk gün dolabın altından çıkmamış bile. Yanına geldiğimde çıkmıştı anca. Belki iş yerinde tuvaletine basmasına çözüm buluruz ve eve geri alırız diye orada kaldı yaklaşık 2 ay. Ama hala kakasına basmaya devam ediyordu. Her ne kadar iş yerinde gayet iyi baksak da bir evi olmaması içimize sinmiyordu. Babamla onu sahiplendirmeye karar verdik her ne kadar istemesem de. Babam bir yuva bulmuştu ama ben istememiştim. Israr etmeye devam edince bende kabul ettim ve oğlumu onlara verdik takip şartıyla. Ama ne zaman resim istesem günler sonra atıyorlardı. Sonrasında 2 ay onlarda kalınca attıkları fotoğraflarda giderek zayıfladığını fark ettim. Onlar da kedi koktuğu için geri vermek istemişti zaten bende kabul ettim. Annemin evine götürmeye karar verdik bu sefer(annemle babam ayrı). Kedi onlarda kaldığı zaman içerisinde 2 kilo vermişti ve çok kötü bir haldeydi. Gözü enfeksiyon kapmıştı. Solunum ve sindirim sorunları çıkmıştı ama bir kez bile veterinere götürmemişlerdi miniği. Kediyi ne yapacağımıza karar vermek için bayramdan sonrasına kadar zaman tanımalarını istedik. Bayram bittikten birkaç gün sonra da geri aldık. Alır almaz veterinere götürdük. Tedavisi biraz yüksek olduğu için babam yaptırtmak istememişti ama ben yaptırttım. Sonrasında oğlumu annemin evine götürdük ve 2 hafta boyunca tekrar veterinere götürmedik iyileşir diye. Bir gün kedi kötüleşince annem veterinere götürdü. Yapılanlara göre götürdüğümüzde şeker komasındaymış. Böbrekleri iflas etmiş. Kanı kalmamış. 5 gün yoğun bakım mücadelesinin ardından da oğlumu kaybettik. Ölmeden bir gün önce onu yoğun bakımda ziyaret etmiştim ve hayvanın ruhu emilmiş gibiydi. Sevgi dolu gözlerinin arkasında hiçbir şey kalmamıştı. Böyle anlattığımda yine ne kadar bencil ve cani olduğumu bir kez daha hatırladım. Affet beni miniğim.
.........
İnanın ki ne diyeceğimi bilemiyorum. Öncelikle başınız sağ olsun.
Bu yazdıklarınızın hepsini okurken, itiraf edeyim, çok kızdım size. Canım yandı, çünkü benim İstanbul'daki evimde de kedim var ve ona iki yıldır bakıyoruz. Aldığımızda o da kakasına basıyordu. Hadi sizin OKB'niz ileri derece, bunu bilerek eve hayvan alarak hem kendinize vicdan azabı yüklediğinizi, kedinizin de maruz bırakıldığı yer sirkülasyonunu, depresyon sonucu oluşan hastalıklarını söylememe gerek yok. Sizin içinde bulunduğunuz durum sonucu hayvanı olduğu gibi kabul edecek gücünüz yeterli değilmiş bile ve açıkçası OKB ve 'kedi' kelimelerini gördükten sonra da tahmin ettim olacakları... Size ''en azından denediniz'' diyemeyeceğim çünkü hayatınızın en ağır sınavını kötü bir şekilde vermişsiniz.
Öte yandan, kendinize 'bencil' ve 'cani' sıfatlarını yakıştırmanızı istemem. Annemin arkadaşının oğlunda da ileri derece OKB var ve gittikçe şiddetleniyor. O yüzden sizi anlamaya çalışıyorum.
Yalnız sizden tek ricam olacak: Ne olur üstesinden gelemeyeceğiniz bir sorumluluğun altına (hele de içinde başka bir canlı varsa) girmeyiniz. Sokak hayvanlarını dışarda besliyormuşsunuz zaten, en azından acınızı ve vicdan azabını bu şekilde hafifletebilirsiniz diye düşünüyorum.
 
Üzüldüm gerçekten sizin adınıza.Benim kızımında kedisi var ,fakat hiç ilgilenemiyoruz,güm içinde evde olamıyoruz ve çok fazla yalnız kalıyor ve ben üzülüyorum.Barınağa vermeyi felan düşünüyorum ama bulamıyorum.Siz bir yuvadan bahsetmişsiniz özelden detay veririmisiniz rica etsem.Yada buradaki arkadaşlar yardımcı olabilirmi gerçekten çok ilgisiz kalıyor hayvancık.Yapıcak çok bişeyimde yok.
Özür dilerim ama, ilgilenmeyecekseniz neden aldınız hayvanı? Kızınıza oyuncak kedi alsaydınız keşke. Hevesini onunla alırdı. Yazık yahu yavruya. Ben cidden çok etkileniyorum hayvanlara yapılan davranışlardan. Yemin ediyorum dünden beri masanın başında oturuyorum saatlerdir bir satır ders çalışamadım stresten. Aklımdan çıkmıyor
 
Yok artık. Sanki tutup kesmiş kediyi. Ettiğin badduaya bak. Zaten oh iyi yaptım demiyor. Vicdan azabı çekiyor. Eleştirinin de Bi dozu olur. Millet bakmayıp çocuğunu yurda veriyor. Onlara bile böyle beddua edemem. Sağlığı el vermemiş güvendiği birine vermiş. Sanki satanist. Günah ya hayvan sevmek insandan nefret etmek değil.
Böyle düşünüyorsan konu sahibinden farkın yok.
 
Üzüldüm gerçekten sizin adınıza.Benim kızımında kedisi var ,fakat hiç ilgilenemiyoruz,güm içinde evde olamıyoruz ve çok fazla yalnız kalıyor ve ben üzülüyorum.Barınağa vermeyi felan düşünüyorum ama bulamıyorum.Siz bir yuvadan bahsetmişsiniz özelden detay veririmisiniz rica etsem.Yada buradaki arkadaşlar yardımcı olabilirmi gerçekten çok ilgisiz kalıyor hayvancık.Yapıcak çok bişeyimde yok.
Mama su verip tuvaletini temizliyorsanız ekstra bişey yapmanıza gerek yok ki. Zaten başına buyruk canlılar onlar. Gündüz yanlarında insan yokken uyurlar genelde. Akşam da evin içinde sizin varlığınız bile yeter. Ben de kedimle ekstra ilgilenmiyorum hadi bi oyun oynayalım gibisinden çünkü büyüdü artık, oyun oynatmaya çalışsam da ilgisini çekmiyor. Yanımıza gelip kıvrılmak, bizimle aynı odada durmak cazip geliyor ona. Koca gün evde yatıyor zaten. Oynamak istediği zaman mutlaka kendine oynayacak bişey buluyor. Yani ilgilenemiyoruz o yüzden verelim bi bahane değil. Evden kaçma, balkon, pencere konularına dikkat etmeniz yeterli. Barınakta olmasın. Bence o sizin yanınızda şu haliyle bile gayet mutludur çok bağlanıyorlar çünkü. Daha iyi bir yuva bulursanız verebilirsiniz ama şu anki haliyle bile ilgilenmek lazım tarzı düşünmenize gerek yok. Hayvan eve ve size alıştığı için kendi rutini oturmuştur zaten.
 
Mama su verip tuvaletini temizliyorsanız ekstra bişey yapmanıza gerek yok ki. Zaten başına buyruk canlılar onlar. Gündüz yanlarında insan yokken uyurlar genelde. Akşam da evin içinde sizin varlığınız bile yeter. Ben de kedimle ekstra ilgilenmiyorum hadi bi oyun oynayalım gibisinden çünkü büyüdü artık, oyun oynatmaya çalışsam da ilgisini çekmiyor. Yanımıza gelip kıvrılmak, bizimle aynı odada durmak cazip geliyor ona. Koca gün evde yatıyor zaten. Oynamak istediği zaman mutlaka kendine oynayacak bişey buluyor. Yani ilgilenemiyoruz o yüzden verelim bi bahane değil. Evden kaçma, balkon, pencere konularına dikkat etmeniz yeterli. Barınakta olmasın. Bence o sizin yanınızda şu haliyle bile gayet mutludur çok bağlanıyorlar çünkü. Daha iyi bir yuva bulursanız verebilirsiniz ama şu anki haliyle bile ilgilenmek lazım tarzı düşünmenize gerek yok. Hayvan eve ve size alıştığı için kendi rutini oturmuştur zaten.
İçim rahatladı şu an:))kendime vicdan yapıyordum ilgilenemiyoruz diye .Akşam olup eve gelince ben mutfakta yemek yaparken oda patşlerini içine çekip beni izliyor,birde benim yanımdan hiç ayrılmıyor bana sırnaşıyo mırıldanıyo o zaman hoşuma gidiyor:)))
 
Özür dilerim ama, ilgilenmeyecekseniz neden aldınız hayvanı? Kızınıza oyuncak kedi alsaydınız keşke. Hevesini onunla alırdı. Yazık yahu yavruya. Ben cidden çok etkileniyorum hayvanlara yapılan davranışlardan. Yemin ediyorum dünden beri masanın başında oturuyorum saatlerdir bir satır ders çalışamadım stresten. Aklımdan çıkmıyor
İyice bi okusaydınız keşke!!!
 
Nasıl bu kadar rahat konuşabiliyorsunuz?Kediler zaten ev ortamını sever,yalnızlığı sever.Akşamları geldiğinizde de mi ilgilenmiyorsunuz?Bu nasıl kafa!Tüm gün genelde uyurlar zaten.Onu evinden koparıp başka yere vermeyi nasıl düşünürsünüz?Ona çok büyük kötülük yaparsınız.
Bak AÇIKLAMASINI YAPTIM BİR ARKADAŞA
 
Temizlik hastası olduğunuzu bildiğiniz halde bu işe kalkismaniz çok büyük hata olmuş. Yazık valla. Hayvanlar herşeyi hisseder. Bende yavru kedi besliyordum bekarken. Annemler yoktu bir dönem o sırada almıştım. Sonra onlar dönünce koltuk ve perdelerin yiprandigini falan görünce annem sert tepki gosterdi kedi korkudan bahçedeki şöminenin arkasına gizlendi. O gün dışarda acil işlerim vardı nasıl olsa içeri girer diye düşündüm. Akşama doğru eve gelince bir gordumki yavrum hala bahçede şöminenin arkasında. Cimcime diye seslendim bir sevincle koştu yanıma benimle beraber içeri girdi dibimden hiç ayrılmadı annemden çekindiği için.Herseyi hissediyor onlar küçük çocuklar nasil sevgiye ve güvenli bir ortama ihtiyaç duyuyorsa onlarda aynı. Üzüldüm gerçekten.
 
insanlar her canınım istediginin sahibi olmamalı bence heleki bu bir canliysa.
benim kizimda kedi istiyoe köpek istiyor ancak, ben biliyorum bakamam e kizimin da bir heves istedigini biliyorum ay alayim hevesini atinca koyarim kapiya veya veririm birine diyemiyorum.
oda bir canlı onunda duygulari var ve sizin okb olusunuz buna bahane degil almasaydiniz, çok hayvan sevmek istiyorsaniz dışarda dolu verseydiniz bir kap mama bir kap su daha çok hayıra geçerdi.
sizin gibi birde kuzenim var sirf oglu psikolojik rahatsiz ay cok istiyor diye kedi aldi eve, sonra bakti mama pahali veteriner masrafi e evide dagitiyor tuy dokuyor vs vs. ay oglumun alerjisi cikti dr kesinlikle yasakladi diyip goturdu barinaga birakti kim bilir ne halde hayvan.
maalesef çok hatalisiniz kusura bakmayin psikolojik sorunlariniz var diyerekten ponçik ponçik yorum yapamayacagim.
en azindan vicdan yapmissiniz buda bir seydir belki
 
Hem oğlum diye bahsedip hem kediyi başkasına veriyorsun. Çok iyi bakmayı biliyoduysan vermeseydin ozaman. İnsan oğlunu kakasına basıyor diye başkasına vermez. Sizin gibilerin elinde ziyan olmuş malesef.
 
Hayvanı heder etmişsiniz ordan oraya.
Sorumluluğunu üstlenip sahip çıkamamışsınız.
Şimdi keşke demenin ne faydası var?
Keşke madem almasaydınız o zaman en baştan.
Yazık ya gerçekten travmadan travmaya sürüklemişsiniz hayvancağızı.
 
Başın sağ olsun
Yazık olmuş
Hayvan da olsa onun da bir canı var sonuçta
Yazık günah yani
Bakamayacağınız varlık size yük gelecekse niye sahiplendiniz ?
En mantıklısı siz tedavinize yoğunlaşın.
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
X