Bazen çevresiyle duvarları kendi kendine örer insan… Soğuk bir bakışla, donuk bir yüzle, taş kesilmiş bir kalple, sert sözle… Yalnız kalır, sevgisiz kalır, kalbive ruhu tatmin olmaz o zaman yaşadıklarından, hep mutlu olmayı arar ama o mutluluğun anahtarını bir türlü bulamaz…

Oysa ki o anahtar kendinde, ruhunun içinde saklıdır… bilmez.

Böyle duvarsız, cam, doğayla, çevre ile iç içe mekanlara bakınca sınırsızlığı hissediyorsun etrafında, bahçenin o yeşil tazeliğini sonuna kadar hissederek… çiçek sanki senin odanda açıyor, yağmur damlaları senin yanıbaşına damlıyor sanki.. ruhuna işliyor doğanın eşsiz yaratılmışlığı, her damlasına, her yaprağına, bulutun her hareketine, ışığın her ışınına işlenmiş olan…

Duvarsız Dekorasyon Ve Doğa