Zorlu tedavi süreci.

Meraba. Kendimi o kadar kötü hissediyorum ki biraz yazmak anlatmak istedim. Nisanda amh 0.11 olduğunu, mayısta eşimde varikosel olup tek tük sperm çıkışı olduğunu öğrendik. Büyük bi yıkımla ve şokla tedaviye başladık. O zamanlar ağlamamıştım öğrendiğimde kendi hastalığımı hatta gülerek karşılamıştım. Bu kadar uzun zor bi yola gireceğimin farkında değilmişim. Eşimi öğrendikten sonra asıl yıkımı yaşadım. Üstelik evliliğimizin 8. ayıydı. Böylece başladık. Eşimin ayrı doktoru vardı iğne tedavisine başladı. Eylül ayında ilk transferimi oldum 2 embriyodan 3. Gün birini dondurmuşlar diğerini 5 e bekletmişler ama gitmemişti. Maalesef tutmadı… 9. Gün idrarda negatifi gördüğüm için kandaki sonuca üzülmemiştim çünkü biliyordum hatta gülerek çıktım ordan. O an dedim ben bugün bunu yapabildiysem ayaktayım demektir. Öyle olmadı. Sonra hep bi stres başladı kasımda tekrar başladık aynı yerde 2 ay sonra yani. 1 hafta iğne tedavisinden sonra yumurtalar gelişmediğinden iptal ettiler. Asıl patlamayı o gün yaşadım ve kimsenin haberi olmayan bu süreci anneme anlattım zorunda kaldım daha doğrusu. Bu biraz rahatlatmıştı beni ama aşırı üzüntü bi fanusta gibi hissetme bunlar vardı hala. Her neyse tedavi iptal edildikten 10 gün sonra başka merkeze gittim çünkü eski yerden bi şekilde soğumuştum. Ve gittiğimde doktor 2-3 tane olgun olduğunu söyledi bunları toplayalım dedi çok şaşırmıştım. E2 400 gibi bir değerdi ben toplamaz diyordum ama toplayalım dedi. Ve boş çıktı yumurtalar. Kendi durumumdan çok toplama günü sperm çıkacak mı endişesi her seferinde oluyordu. Şu an bile spermleri dondursaydık niye yapmadık yapalım diye kendimi yiyorum ama bunlar da maddiyat ve yapılsın da denmedi. Hep başkalarında suç var sanki sanki yanlış yönlendildik. Mesela bana havuz neden yapılmadı? 9 ay oldu bu sürece başlayalı, neden ??? İşte bunlar beni bataklıkta çırpınır durumuna getirdi. Peşpeşe yaşadıklarım beni dibe soktu maalesef psikolojik destek almaya karar verdim ve başladım. Şu an 4. Seansıma gidicem. Orda duyduğum şey, anda kalmak ve kendine değer vermek. Kendi sırtını sıvazlamak. Sen olmadan hiçbir şeyin anlamı olmadığı. Çok çok doğru ama keşke bunu yapabilsem. O kadar mutsuzum ki kendimi geçtim ne kadar yanlış olsa da. Çünkü umut edemiyorum iki taraflı olunca sorun… Umarım hepimiz benim gibi hisseden bunu okuyan ve içi yanan tüm kadınlar bebeklerine kavuşur.

Yalnız değilsiniz bende tedavideyim ilk ay 2 yumurta vardı onca iğneye rağmen büyümedi sonraki ay hiç yumurta yok ben şok tabi bu ayda yine yumurta yok ne yapicam bende bilmiyorum bir oğlum var çok şükür doktorda bi çocuğun var zaten şükür çokta uğraşma demeye getirdi hep buralarda okuyorum ne yapabilirim diye arı sütü bal polen kullanıyorum oncada vitaminler kullanmıştım

Ahh canim benimmm. Üzme kendini diyeceğim ama olmuyor değil mi?? Bende bu sürece başladığımda 28 yaşındaydım. Tüp bebek hiç aklımda yoktu ama 33 yardıma kadar hayatımın bir yerinde oldu. Tedaviler. Gelişen orta kalite emriyom tutmayan denemelerim. İptal olanlar.
Uzun süreceğini tahmin etmiyordum. İlk denemede olur diyorlardi. Tabi benim amh çok düşük esimde de sperm problemi olduğunu bilmiyorduk. En sonki denemede tek yumurtam gelişti. Ve hamileyim... Hep 3-5 tane olurdu. Bu sefer tek yumurta ve mucize. Allah çok büyük. Ama ben ne zaman tüp bebeği hayatimin merkezinden çıkardım o zaman oldu. Hayata karıştım. Kurslara gittim vs vs.. kendini rahat bırak ve denemeye devam et..