Aslında dediğin gibi yüzlerine vurulmasını hak ediyorlar canım, çok haklısın.
Ama ben bunu yapmadıkça da kaşınıyorlar biliyor musun.
Geçenlerde k.validem aradı, "ah ipekcim sana yardımımız olmadı hiç, inşallah "ah öz annem olsa böyle mi yapardı" demiyorsunuzdur" demez mi..
Zeynep abla (hani şu yemek takımı mevzusundan) aradı, "yalnızım deseydin, mecburen gelirdim, neden söylemedin" demez mi..
Mecburen gelirdim..Lafa bak ya..
Öz k.validem hergün arıyor, açmıyorum. Biliyorum günah çıkaracak.
"Bana gücenmedin di mi kızım" diyecek..
Eminim..
Gücendim desem, hiç girmek istemem öyle bir muhabbete onunla. En zor zamanlardan çıktım tek başıma ben, şimdi o kadına ağız göz mü eğeyim.
Gücenmedim desem, onun almak istediği cevap bu zaten, ona bu rahatlığı bağışlamak istemem.
Yani enteresan olan, kimsenin hayrı yok, ama herkes arayıp "ipek bize küstün mü yoksa, küsme olurmu" diye günah çıkarmaları..
Canım bence seni kıran insanlar bize küstün mü diyorsa evet küstüm de. Açıkla herşeyi içinde tutma içinde tutarsan seni için için yer bu konular. Yüzleş insanlarla yoksa seni kırmaya devam ederler. Kaçmak çözüm değil yüzleş canım bence çünkü bunlar akraba. Arkadaş olsa görüşmezsin olur biter ama bunlardan nereye kadar kaçabilirsin.
bitanem yeni gördüm msjını, iyi ki varsın sen, ben de senin gibi bir arkadaşım olduğu için şanslıyım
36 günlük oldu oğlum teyzeleri..
Bu 36 gün boyunca kızım ve bebeğimle yalnız kaldığımı, k.validemin ve k.pederimin hiç yardımcı olmadığını biliyorsunuz.
Bir yandna oğlumu emzirip, bir yandan kızımın çorbasını karıştırarak; kızım ev hapsinden bunaldığı için 10 günlük bebekle parka çıkarak türlü çeşit işkence ile baş ettim. Ama şükür bugünlere geldik ve hepimiz de gayet iyiyiz.
K.validem bu 36 gün boyunca 1 defa aradı. "ah kızım ne yapalım, ben de gelemiyorum. bir annemiz olsa bakardı demeyin e mi, üzmeyin beni" dedi o kadar. Üvey aqnne olduğunu vurguluyor yani.
K.peder onu da yapmadı.
Evime bebeğimi görmeye de gelmediler, yarım saatlik mesafede oturuyoruz. Bahaneleri arabaları olmaması, oysa oğlunun arabası var, birlikte gelmelerine bir engel yok. Eşimin kardeşide bebeğimi görmeye gelmedi tabii ki.
Geçenlerde bir de utanmadan iftara davet etti k.validem. Madem müsaitseniz atlayın gelin de, bebeğinizi görün önce.
Neyse arkadaşlar sorunum şu.
Bayramda tatile gitmeyi planlıyorduk. Eşiö bayramın 2.günü çıkalım, 1.günü bizimkileri ziyaret ederiz dedi.
Çok tuhaf bir istek değil, ama şu durumda ben haksızlığa uğramış hissettim kendimi.
"Bebeğimi göstermeye mi gideyim" diyebildim sadece.
Doğrusu buymuş, muhakkak ziyaret etmeliymişiz, büyüklük bende kalmalıymış.
Senelerdir büyüklük hep bende kalıyor, bir faydasını görmedim.
Aksine karşımdakiler daha da çirkinleşti..
Şimdi istemiyorum büyüklük falan. Doğru bildiğimi yapmak istiyorum.
Sadece "onlar bana gelmedi, yardım etmedi, ben de onlara gitmem" inadı değil bu..
Benim bebeğimi önemsemediler onlar. Gelip görmediler, merak bile etmediler. Sağlığını bile sormadılar arayıp. Tam 36 gün oldu ve zaten daha hastanede k.validem "eviniz uzak, gelemem yavrum" demişti.
Şimdi bebeklerimi, yavrularımı, en kıymetlilerimi alıp; onların değerini asla idrak edemeyecek olan, onlara sevgi beslemeyen insanların ayağına götüreceğim, el öptürmeye..
Yok yapamam ben, bedeline de hazırım.
Bakalım, görelim.
bayramda hep beraber tatile gideceğiz dediğinde oh be demiştim ne güzel kafasını dağıtacak biraz...
neler yaşadığını az çok tahmin edebiliyorum, gitmek istememekte sonuna kadar haklısın...
böyle bir durum başıma gelmişti bebeğimi görmeye gelmeyen eşimin akrabaları görümceme gidecekmiş(bize gelmeye fırsatları olmuyor ama ev gezmesine rahat rahat gidebiliyorlar) sen de gel dedi görümcem dedim ki bebek göstermeye mi gidicem bizi görmek isteyen gelirdi zaten...
ama senin durumun daha farklı anne baba hiç bir faydaları olmasa da gelip torunlarını görmeye tenezzül etmeseler de dede babaanne...
belki tüm gününü değil ama orta yolu bulabilirsiniz...
biz tatile gidiyoruz deyip yarım saatliğine ayaktan uğrayıp kaçabilirsiniz...
şimdi gitsen sen üzüleceksin gitmezsen sen suçlu olacaksın...
bilemiyorum zor bir karar ama bu durumda ben olsaydım yarım saat uğrayıp kaçardım gibi geliyor...
onlar da bu soğukluğun sebebini belki düşünmeye başlarlar...
canım artık bu üçüncü şahıslar için kendini sıkma...
bırak onlara değer verdiğimiz kadar büyüyorlar gözümüzde...
herhangi biri gibi gidip çık evden...
kızını ve missss gibi kokan oğluşunu öpüyorummm...
Canım, yarım saatle kalmaz ki içeri girince. yok çay için, kahve için derken misafirleri gelir, onlara takılır kalır eşim. çıkamaz da çıkamaz. ben de gerim gerim gerilirim, tepkim falan anlaşılmaz. her bayram aynı şey oluyor.
Ancak hiç gitmezsem gerçek bir tepki olur gibi geliyor bana. Eğer hala bebeğimi görmeye gelmemeiş olurlarsa kurban bayramında da gitmem.
şu ana dek hep büyüklük ben de kaldı, eşimin tabiri ile. ama haksızlıkların, saygısızlığın muhatabı bendim hep.
şimdi ise bebeğime yapıldı saygısızlık.. o yok sayıldı, önemsenmedi.. sanki eve bir yavru kedi almışız gibi..
kendileri grip olsalar ziyaret beklerler, arayıp sorma beklerler..
ben hem sezaryen oldum, hem bebeğim var, nasıl gelmez bu şuursuzlar.
yok canım, inan kafamı yormuyordum, düşünmüyordum 3.şahısları.
azıcık boş anım olsa hemen kk'dayım zaten:)
ama işte eşimin bu ısrarı beni incitti şimdi..
Eğer oraya gitmeyeceksek, hemen arife günü yola çıkacak ve o gün istanbulda olmayacakmışız.
ben d eyollar kalabalık diye o gün çıkmak istemiyordum ama bakalım..
biz de seni öpüyoruz canım.
Merhaba arkadaşlar,
3 gün önce doğum yaptım sezaryenle, zaten buradan birçok arkadaşım özelden tebrik etti, hepiniz çok sağolun. Birazdan anlatacağım sıkıntımı okursanız, bu kutlamaların beni ne kadar motive ettiğini göreceksiniz. Ortam sanal olsa da, insanlar ve dostluklar gerçek..
Beni tanıyanlar babamla ilişkimin berbat olduğunu ve bunun nedenlerini önceki konumdan bilir.
Eşimin annesi-babası da o 1 yaşındayken boşanmış, ortada bir öz ve bir üvey anne var. Lafa gelince mangalda kül bırakmayan, ama icraata gelince fare deliğine saklanan cinsten..
Eşimin babası da boş gezen, oğullarından harçlık uman, alamayınca isyan eden, beni hamileliğimde 9 ay boyunca 1 defa bile aramayan bir sorumsuz.
Bunlar ön bilgiydi.
Doğum yaptım, yanımda 2 gece ablam kaldı. Yoruldu, yıprandı zaten. Evde de bakardı talep etseydim, ama dünya kadar randevulu hastası var, iptal ederse başı ağrır biliyorum. Ayrıca üvey annem birkaç gün bende kalabileceğini söyledi. Ben de kabul ettim. Dediği gibi de yaptı, taburcu olduktan sonra 2 gece kaldı, bana da çocuklarıma da çok iyi baktı.
Ama sevgili babam telefonlarıyla sürekli taciz etti karısını.
Yok ütü yapamadık, yok aç kaldık.. İçimiz dışımız lahmacun oldu.. Bugün pikniğe gitmek istiyorum, eve dön... gibi tacizler..
Kızı lohusa, hastaneden çıktığı gün adam piknik derdinde..
Üvey annem diyor ki "çok mağdurlar, kimseleri yok, 2 gün kalıvereyim"..
Benim öz babam olan yılan piknik derdinde, karısını yollamak istemiyor.
Kadıncağıza defalarca "lütfen benim yüzümden zor durumda kalma, ben tanıyorum babamı" dedim ama gene de geldi.
En sonunda bu sabah yoğun tacizler, kapıya gelip karısını eve götürme noktasına ulaştı.
Yarın eşim de işe başlıyor.
4 günlük lohusa ben, 4 günlük bebeğim ve ipte sapta durmayan 5 yaşındaki kızım yarından itibaren evde yalnızız.
Ve ben daha oturduğum yerden yardımsız kalkamıyorum. Kendime gelene kadar hazır yemekle idare ederiz, yemek düşünmüyorum. Kızımı günde 1 saat parka indirmesi için görevlinin kızıyla anlaştım. Onun dışında da evde idare edicez, dinlenme imkanım yok. Ama çocuklarıma yetmeye çalışacağım.
Gelelim üvey k.valideye..
Hastanede ziyaretçilerimin yanında "arıyorum bakmıyorsun telefonun hep kapalı" diye yalandan sitem ediyor.
Öyle rezil ve seviyesiz bir yalancı ki, inanın istesem bile seviyesine inip de cevap veremiyorum. Ağzımı açmak istiyorum, açılmıyor. Göz göre göre yalan söylüyor. Onurlu bir şekilde "arayamadım, yoğundum" de. Veya bişey deme, açıklama yapmak veya beni aramak zorunda değilsin ki. Sana "neden aramadın" diyen mi var allasen??
Eşim dayanamadı. "E benim telefonumu arasaydın İpeğinki kapalıysa" dedi. "ay yavrum silinmiş senin numaran telefonumdan".. Be kadın kocanın telefonundan da silnmiş oğlunun numarası? Yalan üstüne yalan..
Hastane odasında tartışma çıksın istemedim, zaten eşimin ailesi yüzünden ablama yeterince mahcup oluyorum. Ablam böyle bir irtifa düşüklüğünü algılayamıyor bile. Ve asıl neden benim bu pespeya laflara cevap yetiştirmeyeceğimin bilinmesi, o rahatlıkla söyleniyor bu boş ve saçma yalanlar..
Hastanede yarım saatlik ziyaretinde bana diyor ki "ben torunuma bakıyorum, zaman bulup seni evde ziyaret edemem, sen bu tarafa gelirsen uğra bize".. Sonra bu kadın bana "hiç gelmiyorsunuz bize, evlatlık vazifenizi yapmıyorsunuz" diyor hastane odasında.
2 sene olmuş taşınalı, evime gelmemişler, yolunu bilmiyorlar.
Ama gene bana sarıyor kadın "gelip de bizi alıp evinize götürmediniz, bizim arabamız mı var"..
Taa Gebze'lere kına gecelerine giderken araban mı var peki?
Ve ben kapına araba dayayıp seni zorla mı evime götüreceğim?
Sen bir sinyal ver bana, evine gelmek istiyorum, gelemiyorum de.
Eşimi her fırsatta arayıp "bizi şuraya götür" demeye yüzün var, "gel bizi al da, torunları sevelim" demeye gelince mi gururun devreye giriyor?
Ve hepsini geçtim..
Ben soruyor muyum sana "neden evime gelemdin" diye? Sırf tabancayı bana çevirmek için, kendi suçunu bana yüklemek için şeytanlık yapıyorsun??
Gelelim eşimin öz annesine..
Sakarya'da yaşıyor, çok da uzak değil İstanbul'a.
Doğumdan önce (ben asla talep etmediğim halde) kızıyla birlikte geleceklerini, kırkım çıkana kadar kızını yanımda bırakacağını söyledi.
Ki bu kadın 30 senedir görmediği oğlunu, benim sayemde gördü, tanıdı.
Hep söyler, sana vicdan borcum diye.
Ben gene de talepkar değilim, ama bakacağım diye kandırmak mıdır vicdan borcunu ödemek?
Doğum yaptım, çıt yok.. Eşim dayanamadı sordu kızkardeşinin gelip gelmeyeceğini.
"Ben onları memnun edemem ki" demiş, o ne demekse.. MAdem öyle neden baştan söz veriyorsunuz, güvendiriyorsunuz?
Bayramda geliriz artık, diyor..
Bayramda oğlum nerdeyse 2 aylık olacak, bana bakmaya değil, kendini ağırlatmaya gelecek.
Demin de aramış, oğlanın resimlerini facebook'a koyun görelim diyor.
Senin görmen için facebook'a oğlumun (afedersiniz) b..klu bezini bile koymam ben kadın!
Ben zaten aradığında konuşmuyorum, eşim meşgul olduğumu söylüyor.
Bayramda da kusura bakmasın, ben ailemle tatilde olacağım..!
Artık ben de uyum sağlayacağım bu düzene..
Herkes hakkı kadar değer vereceğim. Bu insanları arayıp hatır sormayacağım. Ben de kibir göstereceğim. Karakterimi değiştirmeyeceğim, ama onları yok sayacağım.
Doğrusu onların yaptığı değil, ben farklıyım, doğru olan benim..! En azından bunu bilmek, içimi rahatlatıyor.
Bu arada Zeynep abla mevzusunu da beni tanıyanlar anımsar..
Yemek takımı olayı vardı hani, konu açmıştım.
Onun da çok vaadleri vardı, doğum öncesi gelecekti, izne ayrılınca haber ver demişti.
Gelip yardım etsin diye dğeil, izne ayrıldığımı haber vermek için aradım. Kızı çıktı, iletirim dedi.
Tam 15 gün sonra cebime bir sms.. "Abla doğurdun mu, merak ettik. Fırsat bulup arayamadık"..
Hastanedeyken de başkasından duyup aramışlar, gene aynı terane.. "eve çıkınca bişeye ihtiyaç duyarsan ara, gelirim"..
Lafla olsaydı keşke..
Benim anlamadığım tutamayacağın sözleri vermek neden?
Bu bir çeşit yalan değil mi, yalan söylemek onursuzluk değil mi?
Size bu satırları yazarken döktüğüm gözyaşını bir görseydiniz, benimle ağlardınız eminim.
Şaka gibi, ama buradan başka içimi dökeceğim bir insan yok.
Ve burada benim çok kıymetli arkadaşlarım var, onların desteğini, varlığını hissetmek istiyorum 1-2 satır cevaplarıyla.
Ama depresyona falan girmem, giremem..!!
Süt gerek oğluma, kızıma da ilgi..
Şimdi kalkıyorum koltuktan. Destek istemeyeceğim ilk defa, acırsa acıyacak. Daha çabuk kaynayacak.
36 günlük oldu oğlum teyzeleri..
Bu 36 gün boyunca kızım ve bebeğimle yalnız kaldığımı, k.validemin ve k.pederimin hiç yardımcı olmadığını biliyorsunuz.
Bir yandna oğlumu emzirip, bir yandan kızımın çorbasını karıştırarak; kızım ev hapsinden bunaldığı için 10 günlük bebekle parka çıkarak türlü çeşit işkence ile baş ettim. Ama şükür bugünlere geldik ve hepimiz de gayet iyiyiz.
K.validem bu 36 gün boyunca 1 defa aradı. "ah kızım ne yapalım, ben de gelemiyorum. bir annemiz olsa bakardı demeyin e mi, üzmeyin beni" dedi o kadar. Üvey aqnne olduğunu vurguluyor yani.
K.peder onu da yapmadı.
Evime bebeğimi görmeye de gelmediler, yarım saatlik mesafede oturuyoruz. Bahaneleri arabaları olmaması, oysa oğlunun arabası var, birlikte gelmelerine bir engel yok. Eşimin kardeşide bebeğimi görmeye gelmedi tabii ki.
Geçenlerde bir de utanmadan iftara davet etti k.validem. Madem müsaitseniz atlayın gelin de, bebeğinizi görün önce.
Neyse arkadaşlar sorunum şu.
Bayramda tatile gitmeyi planlıyorduk. Eşiö bayramın 2.günü çıkalım, 1.günü bizimkileri ziyaret ederiz dedi.
Çok tuhaf bir istek değil, ama şu durumda ben haksızlığa uğramış hissettim kendimi.
"Bebeğimi göstermeye mi gideyim" diyebildim sadece.
Doğrusu buymuş, muhakkak ziyaret etmeliymişiz, büyüklük bende kalmalıymış.
Senelerdir büyüklük hep bende kalıyor, bir faydasını görmedim.
Aksine karşımdakiler daha da çirkinleşti..
Şimdi istemiyorum büyüklük falan. Doğru bildiğimi yapmak istiyorum.
Sadece "onlar bana gelmedi, yardım etmedi, ben de onlara gitmem" inadı değil bu..
Benim bebeğimi önemsemediler onlar. Gelip görmediler, merak bile etmediler. Sağlığını bile sormadılar arayıp. Tam 36 gün oldu ve zaten daha hastanede k.validem "eviniz uzak, gelemem yavrum" demişti.
Şimdi bebeklerimi, yavrularımı, en kıymetlilerimi alıp; onların değerini asla idrak edemeyecek olan, onlara sevgi beslemeyen insanların ayağına götüreceğim, el öptürmeye..
Yok yapamam ben, bedeline de hazırım.
Bakalım, görelim.