- 27 Ağustos 2012
- 787
- 833
-
- Konu Sahibi peaceofmind
- #21
Teşekkür ederim yanıtınız için.
Ben çocuğum için evli kalacak bir kadın değilim. Mutsuz bir annenin mutlu ir çocuk yetiştirebileceğine inanmıyorum. Çocuğum için içimin yandığı kısım, bu gerçeklere keşke onu dünyaya getirmeden gözüm açılsaydı kısmı. Onu bu çatışma ortamına ben getirmiş oldum bu durumda.
Eşim benim ilk ciddi ilişkimdi, kadın erkek ilişkilerini hiç bilmeden, hiç anlamadan evlendim, orası benim hatam.
Çok da kör kütük aşıktım, yaşanan pek çok şeyi sineye çektim, iyi yanlarına odaklandım. Çünkü dalgalı bir profil seyretti eşim, bir çok iyi, bir çok kötü. Ve iyiler hep çoğunluktaydı, kötüler yılda üç beş kez olurdu. Ama doğumdan sonra işler rayından çıktı.
Doğumdan sonra bana yaşattıkları ile sanki gözümden bir perde kalktı, aşkın tozu dumanı dindi, elimde ne var diye bakıyorum bu ilişki için: arada yaptığı ufak tefek hoşluklar dışında çok bir şey yok. İyi bir insan , kötülemek istemiyorum. Ama beraber yapamıyoruz, doğum sonrasındaki tüm tavırları bunu imkansız hale getirdi. En büyük konulardan biri de cinsellik, neden benim evli bir kadın olarak bunu yaşamaya hakkım yok? Şu anda geçmiş yıllara dönük öyle büyük öfke var ki içimde. Yani diğer tüm sorunları bir yana bırakıyorum, yıllarca beni kadınlığımdan mahrum bırakıp bu anlamda aşağıladığı için bile boşanmam mantıklı. Yaşım daha 33, sağlıklıyım. Hayat neler getirir bilinmez, belki yeniden severim.
Bir sürü şey var zihnimde, kalbimde ama, ne kelimeler ne de zaman yetiyor...