- Konu Sahibi emptychild
- #1
Maksat dert paylaşmak.
Benim dertlerimin çoğuna çözüm yok.
Varsa bile bazı durumlar da ben reddediyorum.Hayatımın sanki her alan problemli
Aile , iş , aşk , arkadaş.
Aile içi inanılmaz karışık hem de yıllardır.
Herkes birbirine küs.
Anne babaya,Baba anneye erkek kardeşten birine,ben erkek kardeşime,Erkek kardeşten biri diğerine.
Küsüldüğü zaman konuşmayız birbirimizle.
Alışılıyor bir zaman sonra ama yine de içeride parçalananlar var.
Kayıtsız kalınıyor konuşmamaya.
Herkes kendi aleminde.
Arkadaş deseniz.İnsanoğluyuz.Herkes kendi çıkarını düşünüyor.Yok mu değerli olan arkadaşım elbet var.
Ama yine o değerlilerin benden alıp götürdükleri bir daha geri gelmesi zor olanlar.
Ya kıskanırlar sevdim insandan ya da sadece işi düşünce ararlar.
Biz aramayınca ya da hayatımızla ilgili bir şey paylaşmaya çalıştığımızda ;
Ya çekemiyorlar yada sitem ediyorlar.
Birde derdimi dinlememe durumları.Birine derdimi anlattığımda yüzeysel olarak
Ha! Evet! Öyle mi?
Deniliyor.İki dakika içerisinde Anlattığım laf bölünerek kendi saçma sapan sorunlarına geliniyor.Sanmayın benim derdim dışında başkasının derdini saçma gördüğümü..
Gerçekten saçma konuları konuşmaya çalışıyorlar.
Derdimi anlatmaya başladığımda;
'Bırak şimdi onu ..Akşama ne yapacaksın' Yada 'X dizisini izlesene' vs.vs.
Ben de artık dert anlatmaz oldum onlara.Aşkımı dile getirmez oldum.Çünkü aşık olduğum insana bile bir kulp bulunuyor.
Kim engel olabilir ki yüreğine.
Neyse.Aileye içerisinde tüm sorumluluk bende.
Tüm gün çalışıyorum.Akşam 6 gibi eve gidiyorum.
Eve gitmeye ayaklarım geri gidiyor.Çünkü ev işleri hep bana bakıyor.Yemeği,temizliği vs.
Yemek yapmak vs.bunlar koymuyor bana.Alışkınım.11 yaşımdan beri ben yaparım.
Bana koyan evde iki tane kocaman adamın kendi yediği ekmeği , tabağı bile ortada bırakması.
Çıkardıkları üst başı salonun ortasından toplamak.
Çok kızıyorum.Çok sinirleniyorum.Anneme babama ayrı ayrı yemek hazırlamak bu kadar sinirlendirmiyor beni.
Ve sınavlar.Üniversite mezunuyum.İki sene oldu.Hala doğru düzgün bir işim yok.Kpss'ye hazırlanıyorum.
İstiyorum ki iyi bir mesleğim olsun.Bizimkilerin daha rahat edebileceği bir ev alayım.İş yerinde çalışması zor.Akşamları çalışmaya çalışıyorum.Geceleri uykumdan tv'den ondan bundan feragat ediyorum.Yapılması gereken bu olduğu için buna da şikayetim yok aslında.
Ve aşk;
Herkesi mahveden unsur.Birini sevdim.Çok sevdim.Her şeyimi verebilirdim ki verebildiğim kadar verdim de.Ama o gitti.İstemedi beni.Olabilir.Şimdi iyi ki gitmiş diyorum.Buradaki sorun ondan sonra kimsenin girmemesi hayatıma.Kim gelirse gelsin hep bir aksaklık oluyor.Tamam belki Rabbim böyle olsun istemiyor.Belki hepsinden daha iyisi gelecek.Yine de yüreğim parçalanıyor.Birine aşığım.Zor ve imkansız.Olsa bir türlü olmasa bir türlü.Olsun diyemem.Hayırlısını nasip etsin.Yine de sonuç ne olursa olsun o mutlu olsun.
Çok zor bir hayatım oldu.Kiminin hayatına göre daha şanslıydım evet.Yine çoğu zamanlar ağladım.
Direnmeye çabalıyorum.Belki her şey çok daha iyi olacak.Belki daha en kötüsünü görmedim.Bilmiyorum.
Yaş oldu 26.Umudumu inancımı yitirmek istemiyorum.Tutunduğum dualar.Sadece dualar.Yolda ; evde ; Orada burada ağlarken ettiğim dualar.Bu kadar hayatım.Detaysız hayatım işte.Zor ama yine de yaşamaya değer.
Benim dertlerimin çoğuna çözüm yok.
Varsa bile bazı durumlar da ben reddediyorum.Hayatımın sanki her alan problemli
Aile , iş , aşk , arkadaş.
Aile içi inanılmaz karışık hem de yıllardır.
Herkes birbirine küs.
Anne babaya,Baba anneye erkek kardeşten birine,ben erkek kardeşime,Erkek kardeşten biri diğerine.
Küsüldüğü zaman konuşmayız birbirimizle.
Alışılıyor bir zaman sonra ama yine de içeride parçalananlar var.
Kayıtsız kalınıyor konuşmamaya.
Herkes kendi aleminde.
Arkadaş deseniz.İnsanoğluyuz.Herkes kendi çıkarını düşünüyor.Yok mu değerli olan arkadaşım elbet var.
Ama yine o değerlilerin benden alıp götürdükleri bir daha geri gelmesi zor olanlar.
Ya kıskanırlar sevdim insandan ya da sadece işi düşünce ararlar.
Biz aramayınca ya da hayatımızla ilgili bir şey paylaşmaya çalıştığımızda ;
Ya çekemiyorlar yada sitem ediyorlar.
Birde derdimi dinlememe durumları.Birine derdimi anlattığımda yüzeysel olarak
Ha! Evet! Öyle mi?
Deniliyor.İki dakika içerisinde Anlattığım laf bölünerek kendi saçma sapan sorunlarına geliniyor.Sanmayın benim derdim dışında başkasının derdini saçma gördüğümü..
Gerçekten saçma konuları konuşmaya çalışıyorlar.
Derdimi anlatmaya başladığımda;
'Bırak şimdi onu ..Akşama ne yapacaksın' Yada 'X dizisini izlesene' vs.vs.
Ben de artık dert anlatmaz oldum onlara.Aşkımı dile getirmez oldum.Çünkü aşık olduğum insana bile bir kulp bulunuyor.
Kim engel olabilir ki yüreğine.
Neyse.Aileye içerisinde tüm sorumluluk bende.
Tüm gün çalışıyorum.Akşam 6 gibi eve gidiyorum.
Eve gitmeye ayaklarım geri gidiyor.Çünkü ev işleri hep bana bakıyor.Yemeği,temizliği vs.
Yemek yapmak vs.bunlar koymuyor bana.Alışkınım.11 yaşımdan beri ben yaparım.
Bana koyan evde iki tane kocaman adamın kendi yediği ekmeği , tabağı bile ortada bırakması.
Çıkardıkları üst başı salonun ortasından toplamak.
Çok kızıyorum.Çok sinirleniyorum.Anneme babama ayrı ayrı yemek hazırlamak bu kadar sinirlendirmiyor beni.
Ve sınavlar.Üniversite mezunuyum.İki sene oldu.Hala doğru düzgün bir işim yok.Kpss'ye hazırlanıyorum.
İstiyorum ki iyi bir mesleğim olsun.Bizimkilerin daha rahat edebileceği bir ev alayım.İş yerinde çalışması zor.Akşamları çalışmaya çalışıyorum.Geceleri uykumdan tv'den ondan bundan feragat ediyorum.Yapılması gereken bu olduğu için buna da şikayetim yok aslında.
Ve aşk;
Herkesi mahveden unsur.Birini sevdim.Çok sevdim.Her şeyimi verebilirdim ki verebildiğim kadar verdim de.Ama o gitti.İstemedi beni.Olabilir.Şimdi iyi ki gitmiş diyorum.Buradaki sorun ondan sonra kimsenin girmemesi hayatıma.Kim gelirse gelsin hep bir aksaklık oluyor.Tamam belki Rabbim böyle olsun istemiyor.Belki hepsinden daha iyisi gelecek.Yine de yüreğim parçalanıyor.Birine aşığım.Zor ve imkansız.Olsa bir türlü olmasa bir türlü.Olsun diyemem.Hayırlısını nasip etsin.Yine de sonuç ne olursa olsun o mutlu olsun.
Çok zor bir hayatım oldu.Kiminin hayatına göre daha şanslıydım evet.Yine çoğu zamanlar ağladım.
Direnmeye çabalıyorum.Belki her şey çok daha iyi olacak.Belki daha en kötüsünü görmedim.Bilmiyorum.
Yaş oldu 26.Umudumu inancımı yitirmek istemiyorum.Tutunduğum dualar.Sadece dualar.Yolda ; evde ; Orada burada ağlarken ettiğim dualar.Bu kadar hayatım.Detaysız hayatım işte.Zor ama yine de yaşamaya değer.
Son düzenleyen: Moderatör:
