- 28 Kasım 2007
- 1.059
- 52
- 688
- 32
Giden bir insan olunca, hele de sevmişsen çok, izah etmek zor oluyor yokluğunu kendine.
Ne aklın, ne yüreğin yanaşmıyor is birliğine. Tozu dumana katıyorsun acıdan kaçarken. Şarkılar daha bir kederli, fotoğraflar daha bir değerli oluyor. Yaşadıklarınızın hayal olduğunu yalanlayacak kanıtlar arıyorsun çekmecelerde. Hafızan nankörlük etmesin diye, yastığının altında anılar biriktirip, rüyalarına çağırıyorsun geceleri. Kızıyorsun içten içe, geride kaldığına. Azrail, hazır seni atlamışken, sevinemiyorsun yaşadığına. Her gidenle, hayata açılan bir pencere daha kapanıyor yüreğinde. Her doğan gün yasamaya başlayan, ay ışığında oluyor tekrar tekrar. Her gece ayni sahneler yeniden yaşanıyor: Yine öpüyorsun onu buz gibi yanağından, beyazsız saçlarında bir kez daha dolaşıyor ellerin. Yüreğin yalancı, aklin zaten basta değil, uyuyor sanıyorsun yine ve teşebbüs etmiyorsun uyandırmaya, kızacak diye. Ne arkasından gittiğin tabutta, ne başında "YASAK KELİME" dediğin mezarda hayal edemiyorsun onu.
Bir bir uzaklaşıyor yanından herkes, ayakların itaat etmiyor kimseye. Diz çökmüş buluyorsun kendini, arada, bir kaç küreklik mesafe. Ne "elveda" çıkıyor ağzından, ne "teşekkür ederim", ne de "seni seviyorum"; bir kaç damla yas düşüyor toprağa, gülümseyen bir yüz beliriyor karşında ve bir ses "artık gitmeliyiz" dediğinde başlıyor, onun için akmayacak, senin için kolay geçmeyecek zaman. Toprak bir kez daha ektiğinin karşılığını veriyor; apansız, vedasız ve tesellisiz bir ayrılığın hasadıyla donuyorsun eve. Sonra, yine yıldızlar ve yine kederin. Yatağına giriyorsun aceleyle, biliyorsun ki yeni gelen gün, eski bir yalanla karşılayacak seni.
Zaman iyileştiremeyecek bu yarayı, yokluğu doldurulamayacak gidenin.
Kim bilir daha kaç sayfa yazacaksın, kabullenemediğin gerçeği kendine ispat için.
Kim bilir kaç sene daha devireceksin ardından?
Said KÖŞK
