Yeniden dogmak istiyorum...

Benim durumum karışık galiba ama..
Bundan 2 yıl önce biriyle tanıştım ve dönüm noktamı yaşadım.tamamiyle farklı ve problemli biri haline gelmeye başladım,artık durum öyle feci boyuttaki hayattan zevk alamıyorum hatta içinde oldugum ruh halini isimlendiremiyorum bile.O kişinin gitmesi ve sınav streside üstüne gelince deyim yerindeyse şuanda odundan farkım yok.Aglamaksa akıtmaksa çözüm onu bile yapamıyorum artık.Hayata baglanmaya yönelik verdigim çabalarda aleyhime dönmeye devam ediyor.Bu durumu belki yenerim ama huysuz ve çekilmez biri olmaya başladım,hayatta onsuz olamam dedigim annemi bile kırmaya başladım bu halimle..Bilmiyorum bu ruh halime ne ad verilir ama hem yalnız olmak istemiyorum hemde yalnızlıgı çok istiyorum.

Eski ben olmayı çok istiyorum...yeniden ufacık şeylerden mutlu olmayı yaşadıgını hissedebilmeyi..Böyle gidersem sanırım sonu pekte temiz görünmüyor..
Sizce yardım almalımıyım?Yoksa akışınamı bırakmalıyım?

canım şuan nasılsın? umarım iyisindir..Allah yardımcımız olsun bende öyleydim şuan ilaç kullanıyorum faydası gördüm. eğer aynıysan dr dan yardım alman iyi olacaktır çok geçmiş olsun.

Seni anlayabiliyorum.benzer duygulardayım.hiçbir şey ;yemek,içmek,gezmek,vitrinde gördüğüm şeyi almak keyf vermiyo.yaşanmışlıklarımın etkisi var ve yaşayamadıklarımın.şuan 29 yaşında ailesinin harçlık vermediği ama dile getirdiğinde özel ihtiyaçlarını aldığı bi bayanım.özel hayatım hayalimdeki gibi değil.param dolayısıyla sosyal yaşantım yok.şunu çok iyi biliyorum mezun olup yeni bir çevreye girince ve para kazanmaya başlayınca her şey yeniden başlayacak.yoksa malesef sindirellanın masalındaki sihirli dokunuşlar beklemek karnı sırtına yapışmış bir somalili çocuğa milli piyango vurması kadar imkansız bir şey.gönüllü olarak sağda solda çalıştım kafam dağılsın yeni ortam olur,kalbim aklım başka şeyle dolar diye ya da kurslara katıldım ama sanırım bazı şeyleri atlatmak için herkesn belli bi süreye ihtiyacı var. bence sen de benm gibi çok duygusal ve ince düşünceliysen ya beklemdiğin anda karşına çıkan aşkla kendine gelirsin(çivi çiviyi söker hesabı) ya da kendi paranı kazanmaya başlayınca hayat gaylesiyle uğraşmaktan hayata başka bakmaya başlarsın... ben de yalnızlıktan korkuyorum ama en çok da kendimle başbaşa bırakabilen anlayışta biri çıksın karşıma istiyorum..yalnız kalma isteği senin yeni bi hayata başlmak için hazır olmadğını (ruhen) ve aklını şuan geleceğine dair planların yerine geçmişin sorgulamayla geçirdiğini gösteriyo.kim ne derse desin her toprağın nadasa ihtiyac vardır.şuan öğrenciysen okulla alakalı neelr yapablirimi düşün eğitimime ne katkı yaparım kendi dalımda vs diye kafa yor.hocalarına danış ,arkadaşların en yapıyor gözlemle vs..

Teşekkür ederim arkadaşlar...benzer duyguları yaşayan insanlar birbirini anlar derlermiş dogru oldugunu düşünüyorum..Kagıt misali bırakmış durumdayım kendimi bir yere savruluyorum ama pek bilemedim dedigim gibi sadece durgunluga dönüştü bir kaç gündür.Yakın zamanda yardım almayı düşünüyorum kimin ne dedigi umrumda olmadan..

MsJune .!.:

Benim durumum karışık galiba ama..
Bundan 2 yıl önce biriyle tanıştım ve dönüm noktamı yaşadım.tamamiyle farklı ve problemli biri haline gelmeye başladım,artık durum öyle feci boyuttaki hayattan zevk alamıyorum hatta içinde oldugum ruh halini isimlendiremiyorum bile.O kişinin gitmesi ve sınav streside üstüne gelince deyim yerindeyse şuanda odundan farkım yok.Aglamaksa akıtmaksa çözüm onu bile yapamıyorum artık.Hayata baglanmaya yönelik verdigim çabalarda aleyhime dönmeye devam ediyor.Bu durumu belki yenerim ama huysuz ve çekilmez biri olmaya başladım,hayatta onsuz olamam dedigim annemi bile kırmaya başladım bu halimle..Bilmiyorum bu ruh halime ne ad verilir ama hem yalnız olmak istemiyorum hemde yalnızlıgı çok istiyorum.

Eski ben olmayı çok istiyorum...yeniden ufacık şeylerden mutlu olmayı yaşadıgını hissedebilmeyi..Böyle gidersem sanırım sonu pekte temiz görünmüyor..
Sizce yardım almalımıyım?Yoksa akışınamı bırakmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

SELAM CANIM
kesinlikle yardım almalısın
depresyondaysan tedavi omazsa kronikleşir
gecikmeden doktora git
böyle şeyleri de çoğu kişi yaşar dert etme kendine
sadece bu durumdan sağlıklı çıkabilmek için yardım alman lazım
hem ramazan ayındayız çok dua et
başkaları için de ailene öf bile deme
kuranın emri bu
Allah yardımcın olsun ve şifa versin

ben de biraz senin gibi oldugumu dusunuyorum...
geçmişte cok acı cektim...
cocuklugumda her gun aglardım..istisnasız her gün.. (15 yaslarına kadar)...
15 yasında bırıyle tanıstım.hiç mutlu olmadım ama baglandm. ve 3 sene ıstırabını cektım. bu ıstırap cocuklugumdakı mutsuzlugumla boy olcusemezdı bile.
ama suan astım bunu. amaaa... evet hayattan ben de tat alamıyorum :) ...
artık hersey banal, yavan... heyecan kalmadı bende :) ...heyecan derken, sadece erkekler konusunda falan değil..
hani su dizi baslasa da izlesem ay, dersin heyecanlanırsın, onu İSTERSİN böyle..
ya daa.. su yemek olsa da yesem ayyy dersin burnunda tüter böyle...
veyaaa.. su elbise üff ne kadar güzel ay bi alsam dersin...
yok artık bunlar bende.. belki de böyle olması gerekiyor ama bilmiyorum..
ha bunu düşünüp üzülüyor muyum, hayır
umrumda değil, hiçbir şey umrumda değil çünkü.. hayat beni yonttu :) benim yapabileceğim bir şey yok.
nötr oldugumu hissediyorum..
hıçkıra hıçkıra ağlayamıyorum mesela artık... bir şeye çok mu üzüldüm, gözümden 2 yaş geliyor en fazla... sana yemin ederim...
eskiden sakat hayvanları, işkence edilen hayvanları görünce içim öyle bir cız eder, öyle bir acı çekerdim ki, ama dayanamazdım.. günlerce aklımdan çıkmazdı o görüntü
şimdi alakası yok, etkilemiyor beni.
güzellik ve çirkinlik kavramlarım değişti :) birinin güzel mi çirkin mi oldugunu "hissedemiyorum", analiz ediyorum mesela.. ağzı burnu düzgün, cildi temizse karar veriyorum "güzel" :)
veee.. kıskançlık da yok artık hayatımda.. çünkü kimse umrumda değil..
çirkin insanlara da acımıyorum artık eskisi gibi.. çünkü umrumda değil...
vee uzun süredir böyleyim... değişeceğini de sanmıyorum.. olsun :) arkadaşlarla vakit geçiriyorum, dance müziği dinliyorum, komedi izliyorum falan filan.. :)


ve diyorum ki demek ki böyle olması gerekiyormuş belki de.. olması gereken buydu... :)
belki de bu hastalık... ama olsun napalım.. :)

shidan .!.:

Seni anlayabiliyorum.benzer duygulardayım.hiçbir şey ;yemek,içmek,gezmek,vitrinde gördüğüm şeyi almak keyf vermiyo.yaşanmışlıklarımın etkisi var ve yaşayamadıklarımın.şuan 29 yaşında ailesinin harçlık vermediği ama dile getirdiğinde özel ihtiyaçlarını aldığı bi bayanım.özel hayatım hayalimdeki gibi değil.param dolayısıyla sosyal yaşantım yok.şunu çok iyi biliyorum mezun olup yeni bir çevreye girince ve para kazanmaya başlayınca her şey yeniden başlayacak.yoksa malesef sindirellanın masalındaki sihirli dokunuşlar beklemek karnı sırtına yapışmış bir somalili çocuğa milli piyango vurması kadar imkansız bir şey.gönüllü olarak sağda solda çalıştım kafam dağılsın yeni ortam olur,kalbim aklım başka şeyle dolar diye ya da kurslara katıldım ama sanırım bazı şeyleri atlatmak için herkesn belli bi süreye ihtiyacı var. bence sen de benm gibi çok duygusal ve ince düşünceliysen ya beklemdiğin anda karşına çıkan aşkla kendine gelirsin(çivi çiviyi söker hesabı) ya da kendi paranı kazanmaya başlayınca hayat gaylesiyle uğraşmaktan hayata başka bakmaya başlarsın... ben de yalnızlıktan korkuyorum ama en çok da kendimle başbaşa bırakabilen anlayışta biri çıksın karşıma istiyorum..yalnız kalma isteği senin yeni bi hayata başlmak için hazır olmadğını (ruhen) ve aklını şuan geleceğine dair planların yerine geçmişin sorgulamayla geçirdiğini gösteriyo.kim ne derse desin her toprağın nadasa ihtiyac vardır.şuan öğrenciysen okulla alakalı neelr yapablirimi düşün eğitimime ne katkı yaparım kendi dalımda vs diye kafa yor.hocalarına danış ,arkadaşların en yapıyor gözlemle vs..

Genişletmek için tıkla...

Mükemmel yazmışsın. Düşüncene sağlık...