- 25 Nisan 2007
- 3.910
- 13
- 39
Gene yolumun üstünde ki petshop ve avuç kadar kafeste bir kedi. Önceleri her akşam üzülerek geçmeye başladım önünden bir seven alacaktır onun da yuvası olacaktır dedim kendimi umutlandırdım.
1 ay geçti hala orda...2 ay geçti hala orda... 3 ay geçti bir akşam üstü baktım ki yok. Sevindim oh be kurtuldu yavrucak dedim. 2 gün sonra baktım ki gene orada meğer veterinere yollamışlar serum yemiş. Sonra bir gün bir baktım sırf insanları üzmek için köpeklerin yanına koymuşlar ve köpekler oyuncak gibi onu ısırırken onun kaçmaya mecali bile yoktu.
Artık evden işe geliş gidişlerim üzüntüden ağlamaya kadar gitti. Her akşam ağladım ordan geçerken annemi ikna edemezdim çünkü evimizde zaten 2 kedimiz vardı.
Ve artık 4 ayı geçmişti o küçük beden kafes dışını görmemiş ne yürümüş ne oynamış ne sevilmişti. Gözleri akmış burnu akmış tüyleri topak topak olmuştu. Bu sabah işe giderken babamda onu öyle görünce hadi kızım dedi anneni ikna ederiz alıyoruz.
Girdik ve aldıkta. 5 aylık bir kız ama fotoğraflarda da göreceğiniz gibi boyutları 1 aylık kedi kadar. Veterinerime götürdüm hemen, eğer biraz daha orda kalsaydım ölürmüş dedi. Zaten orda başka kedi sahipleride vardı o petshopu bilmezmiyiz sağlam hayvan ölü çıkıyor ordan dediler. Veterinerim yaşama garantisi veremem verirsem yalan söylemişte olabilirim dedi ama bakacağız gidişata dedi. Ama ben inanıyorum o benim kısmetimdi artık dünyamda o benim kızım, benim kızımda yaşayacak ben inanıyorum
Ve şimdi de Balım:asigim:Onu pamuk gibi yapacağım mis gibi olucak artık o özgür yürüyor koşuyor oynuyor