yaşayarak öğrenmek...

*Bir gün Napolyon düşman askerlerinden kaçarken, bir
bakkal dükkânına
girmiş. Bakkala hemen kendisini saklamasını
emretmiş. Bakkal da
Napolyonu müsait bir yere saklayıp, biraz sonra
gelen
düşmanları da 'Az
evvel
biri koşarak şu tarafa kaçtı.' diye
savuştur muş. Nihayet biraz sonra Napolyon'un
muhafızları yetişmişler. Bakkal
ömründe bir daha karşılaşamayacağı Napolyon'a sormuş:
'Efendim, af buyurun
ama merak ettim, ölümle bu denli burun buruna gelmek
nasıl bir duygu?'
Napolyon birden öfkelenmiş.
'Sen kim
oluyorsun da benimle böyle
dalga geçercesine konuşabiliyorsun?'diye bağırmış.
Hemen askerlerine,
Adamcağızı kurşuna dizmelerini emretmiş.
Askerler bakkalın gözünü bağlayıp,
karşısına dizilmişler.
Mermiler namlulara sürülmüş, artık 'ateş' emri
verilecek... Adamcağız içinden
'Ah, ne yaptın sen? Şimdi ölüp gideceksin diye
düşünürken,arkadan bir çift
el uzanmış, gözündeki bağı açmış.Karşısında
Napolyon varmış. Tek cümleyle
cevaplamış Napolyon: 'İşte böyle bir duygu!'
"Yaşayarak öğrenmek, bedeli en yüksek

öğrenme biçimidir..."

Acikcasi bu yasayarak ogrenme ornegi insani urpertiyor, olumle burun buruna gelmek,, heran ogrenilecek o kadar cok sey varki, yasanmadan birsey anlasilmiyor uzaktan ses hos geliyor

http://www.kadinlarkulubu.com/iliskiler-duygular-ve-hayatin-icinden/690-yasayarak-ogrenmek.html

Daha önce acilmis bir konumuz sitemizde bulunmaktadir...