- 8 Aralık 2016
- 2
- 0
- 24
- Konu Sahibi 0secilangi0
- #1
Öncelikle herkese merhaba. Direk konuya girmek istiyorum. Öncelikle kendimden bahsedeyim. İzmirde oturuyorum. 16 yaşındayım ve lise üçüncü sınıfım. Yiyecek içecek hizmetleri yani aşçılık bölümünü okuyorum. Her ne kadar bu bölümü istemeyerek okusamda artık her şey için çok geç. Asıl istediğim bölüm psikoloji. Bu bölümü ise üniversitede seçmeyi düşünüyorum. Tabi puanım yeterse. Neyse artık sorunlarımı anlatmak istiyorum ve sizden yardımınızı rica ediyorum. Öncelikle 12-13 yaşları arasındayken sürekli (neredeyse her gün) durduk yere her şey normalken birden sinirlenip ağlamaya, sonrasında gülmeye başlardım. 3 yıldır görüştüğm psikiyatrim bu duruma öfke nöbeti adını verdi. Bunun dışında çoğu şeye hemen sinirleniyordum ve hep içimde bir ağlama isteği vardı. 13 yaşımda bu durumdan dolayı psikiyatriye gittim. Uzun bir konuşma ve bazı testler sonucu bana "Psikotik Belirtisiz Ağır Depresif Nöbet" teşhisini koydu ve iki adet ilaç verdi. Bu ilaçlara hala devam etmekteyim. Fakat hala bir yararını göremedim. En azından artık öfke nöbetlerim azaldı diyebilirim. Bunun üzerine ilaçların işe yaramadığını söyleyince bana ilaçlara devam etmemiz gerektiğini fakat yine de brni bir psikologla da görştürebileceğini söyledi. Bunu kabul etmemle psikologla da görüşmeye başladım. Fakat onun karşısında kendimi hiç rahat hissetmiyordum ve tek dediği "her şey senin elinde" cümlesiydi. Artık onunla görüşmekten vazgeçtim. Aslına bakarsanız tek sorunum bunlar değil. Örneğin küçük bir olaya fazla tepki veriyorum. Sürekli sıkılıyorum. Hep bir şeyler yapma isteği içerisindeyim fakat yapamıyorum. Bir şeye başladığım zaman kısa bir süre sonra vazgeçip bırakıyorum. Örneğin bugüne kadar tiyatroya yazıldım, iki gün gittim sıkılıp bıraktım. Karakalem kursuna gittim, üç hafta sonra zorlanmaya başladım ve vazgeçtim. Tekvandoya gittim, iki hafta sonunda imtihan olacağı söylenince bıraktım. Sürekli bir hevesle bir şeyler aldırıyorum aileme ama yine sıkılıp bırakıyorum. Örneğin belki bugüne kadar otuzdan fazla kitap aldım. Birkaç tanesini açıp yarısına kadar okumuşumdur. Diğerlerinin yüzüne bile bakmadım. Çok büyük bir istekle kedi istedim ve sahiplendik. Çok fazla arkadaşım olmadığı için benimdostum olacağını düşündüm. Ama düşündüğüm gibi olmadı. Ondanda sıkıldım. Evet, hala bizimle ama onu ilk günki gibi görmüyorum. Ayrıca mükemmelliyetçi bir kişiliğim var ve bu çok soruna yol açıyor. Hiç boş vaktim olmasın istiyorum. Hep bir şeylerle ilgileniyim, hep bir uğraş içinde olayım istiyorum. Fakat belki de o kadar çok dşünüyorum ki ne yapacağımı bulamayıp yine sıkılıyorum. Bıktım artık her şeyden. Bir şey yapmaya başlayınca bir an önce bitsin veya başarıya ulaşayım istiyorum. Bu gerçekleşmeyince onu da yarım bırakıyorum. Sırf bu yüzden dizi veya film de izleyemiyorum. Hiç çalışmamama rağmem derslerimde çok başarılıyım. Bunu da anlayamıyorum. Hiç arkadaşım yok denecek kadar az. Bir en yakın arkadaşım var sadece. Ama onunlada sadece okulda görüşebiliyoruz. Yepyeni bir hayat istiyorum artık. Kendimi düzeltmek istiyorum. Fakat her bunu düşünüşümde yine bunalıyorum. Ne olur yardım edin. En azından böyle olmamın nedenlerini söyleyin. Biliyorsanız çözüm önerin. Şimdiden herkese teşekkürler. (Baya uzun oldu kusura bakmayın. İçimi döktüm de...)
